Elefantenplåch in Botswana

vun Behrend Böckmann

So as in Düütschland mit Hülp vonne Gräunen dei Kormoran, Biber un Wulf ünner Schutz stellt würn, wür ok in Botswana dei Elefant ünner Schutz stellt. Rutkåmen is dorbi, dat dei Kormoran as Aalkreih den düersten Fisch in uns Seen so tausett't hett, dat dei Aal besonneren Schutz nödig hett; dat dei Biber männigenurts sien Wåderburgen so inricht hett, dat den Buern sien Wischen ünner Wåder ståhn un hei dat Gras nich tau Heu måken kann; dat sik dei Wulf sienen Bråden inne Schåpshaud taun Arger von'n Schäper söcht. Un in Botswana, 'n Binnenland in't südlich Afrika, wo up'n Rebeit von 581.739 km² blot 2,6 Milljonen Minschen läben (in'n Vergliek dortau Düütschland: 357.592 km² unb so anne 84 Milljonen Inwåhners), hett man dank gauder Innåhmen dörch den Diamantenhannel ok Geld hadd, üm wat för den Elefanten un sien Œwerläben tau daun – un hett up eins (ok wenn œwerklauke Gräune seggen, dat dei Elefant kein Lannesgrenzen kennen deit) tau Tiet so anne 130.000 Elefanten tellt, dei dor äbenso as bi uns dei Kormoran, Biber un Wulf den Minschen un den Ackerbu dull tausetten. Un Johr för Johr kåmen 60.000 hentau.

"Na klår warrn wi mehr, wi kriegen ja ok Kinner!"

Mit Blick up dei välen Elefanten stellt dei Präsident Masisi von Botswana fast, dat s‘ nich von Fisch, Schåp un afgnåcht Gräun läben, sonnern sei griepen Minschen an un pedden sei dod, sei marodiern un schliepen Dörper, sei måken dor, wo's dat kœnen, dei Aust kaputt. Gägen dei Elefantenplåch in Botswana kann man blot angåhn – so dei Präsident –, wenn man wiederhen nå 'n Jachtorder von 2019 dei Elefanten jågen deit un dei Trophäen tau Geld måkt, um dei Powertäh tau œwerwinnen, un dat  gliektiedig dei Willerie uphürt. Dat sünd Grünn', dei den Hannel mit Trophäen taulåten un dei för Botswana 'n wirtschaftlich Bedüdung hemm'.

"Ji willn uns jagen? Nå dat willn wi mal sehn!"

Un dor sitt dei Uhl, wägen dei sik Präsident Masisi mit dei düütsch-gräune Ümweltministersch Steffi Lembke uneins is. Em geföllt nich, dat Steffi Lembke vörhett, dörch 'n Order dei Infuhr von Jacht-Trophäen ut Grünn' von'n Diertenschutz tau ünnerseggen. Un Masisi hett 'n Vörschlach: So as Botswana al 8000 Elefanten nå Angola verschenkt hett, is hei willens, Düütschland sogor 20.000 Elefanten tau schenken, wenn Düütschland denn mit dei Elefanten so tausåmen läben deit, as man dat Botswana vörschrieben will: nämlich in frieer Wildbåhn un nich achtern Tuun.

"Dei Witz wier gaud!"

Un, so sett't Masisi noch hentau, dat Ministersch Lembke sülben dei 20.000 Elefanten inne Wildniss upgriepen süll, üm denn mit dei 20.000 nå Düütschland œwertausiedeln. Dor billt sik nu son'n gräune von ehr ideologischen Ansichten dräben Ministersch in, dat s‘ Ümweltpoletik in Botswana måken künn, un œwersüht, dat s‘ dormit Düütschland noch mihr in Gefohr bringt, dat dat mit dei gräunen Ansichten inne Poletik ümmer wieder barchaf geiht. Orrer süht man in Berlin von'n Schriefdisch ut nich, dat Botswana mit dei Halfwüst Kalahari all 40 Purzent von't Landsrebeit för dei willen Dierten pråt höllt? Düütschland kümmt nich mal mit sein poor Wülf taurecht un spält doch den europäischen Moralapostel.

"Tja, ji sitt vull in de Schiet, Lü, laat sik dat seggt sien!"

Steffi Lembke süll mål dat Bauk „Der grüne Krieg“ von Simone Schlindwein* studiern, tau begriepen, dat männig in Nuurden utdachter Schutz för dei Dierten in'n Süden nich mit dei ok von'n Nuurden utposaunten Minschenrechten œwerein kümmt,  sonnern helpen deit, dat minschlich Älend tau vergröttern.

"Ji köönt mi mal!"

* Simone Schlindwein, Der grüne Krieg,
Ch.Links Verlag 2023, ISBN978-3-96289-188-6