Bi uns piept dat

vun Reinhard Reetz

Dat weer 'n paar Daag na Ostern, dor hören wi dat af un an in uns Wahnung piepsen. Sull sik dor en tiedig Fröhjahrs-Grashupper insmuggelt hebben?

Dat Piepsen nehm jümmers to. Mal menen wi, dat kümmt ut de Wahnstuuv, denn schien dat vun de Deel hertokamen. Mit de Tiet güng dat uns up'n Nerv. Mien Fru holl en Waterglas praat, mit dat se de Grashupper tofaten kriegen wull. Aver Düvel ok, wi kunnen nich rutkriegen, ut welk Eck de fietschig Larm keem!

Ik füng an, de Möbel bisiet to rücken un mit de Taschenlamp de Mullmüüs aftolüchen. Süht dat dor nich so ut as en Grashupper, so'n länglich Weeswark mit spiddelige Been? Nee, ok blots en Mullmuus. Ünner de Kommode funn ik en Euro-Münz un den Slötel vun den Breefkassen, den wi al lang söcht harrn. In de Schirmholler hett sik en vun de Handschen versteken, de jümmers noch — in'n April! — bruukt warrt. Aver de Larmmaker weer nich uttomaken, liekers sien Piepsen jümmers duller in de Ohren gell.

Nu mutt de Stoffsuger ran, ok wenn dat Leven kosten deit. Jeedeen Ritz warrt afsuugt. Aver dat hölpt ok nix. Jümmers, wenn wi uns en Ogenblick verpuusten, denn so gung dat wedder los: Pieps! —

Mien Fru resigneer: "Hauptsaak, dat is nich dicht bi mien Puuch!" So geven wi dat eerst mal up.

Aver denn schummer dat bi mi: Kunn dat nich en elektronisch Teken sien? Villicht kümmt dat vun de Klingel?

Denn sleit de Geistesblitz in: De Füürmeller baven an de Deck! He bruukt ne niede Batterie! — Dor up sall een nu kamen!