Corona-Daag

vun Cord Denker

Vun China stüü'r dat to uns röver,
vun Wuhan ut möök sik dat breed
mit kratzen Kehl, mit Hoosten, Fever:
De ganze Welt is sien Rebeet.
Een Virus, un dat bannig kregel,
as Botschaft vun de Afgrunds-Macht,
een mikroskopisch lütte Flegel,
een Virus, dat de Welt verlacht.
Dat sett sik op de blanken Tungen,
springt eenfach so vun Minsch to Minsch
un kruupt denn suutje na de Lungen
un öövt dor sienen Klemm un Clinch.
De Utsicht op veeldusend Kranke
bröch Kankenhüüs in den Alarm:
Dor staht de Betten — wi seggt Danke
för Medizin ehrn goden Arm.

De Kranken kann man klagen hören,
dor över düsse Düvelsbruut:
Wat hölpt uns, düsse Pest to wehren;
gifft noch keen Middel, noch keen Kruut.
Un so verdüüstert sik de Heven
un bringt uns Gift un Pandemie,
stoppt Hannel, Wannel un dat Leven:
De Minsch bruukt all sien Klook un Plie.
Theater dicht un ok de Scholen,
keen Gasthuus mehr un keen Kunzert,
un keen Besöök mehr bi de Olen,
de Fru steiht wedder an den Heerd.
De Mann mutt Geisterspelen kieken,
de em dat Feernsehn nu kredenzt,
de Sport müss düsse Süük nu wieken:
All'ns, wat uns leev weer, ward begrenzt.
De Reisen na de Urlaubs-Lannen,
de Demo un de Party-Nacht,
dat kümmt nich mehr so recht tostannen,
wiel dor een gräsig Virus wacht.

Nee, sowat hett dat noch nich geven,
een "lock down", as dat heten deit:
De Staat, he regelt nu dat Leven,
dat drückt gewaltig op de Freid.
Wullt du nu Brood un Botter köpen,
hest du een "Snutenpulli" mit
un geihst vermummt — dat will ik höpen —
mit düüdlich Afstand — veer, fief Schritt —
na Supermarkt un sien Bedingen
un kümmst di vör as een Gespenst,
muttst över Bodenbänder springen,
wenn du dör de Regalen rennst.

Un denn, to Huus, töövt de Computer,
dat "Home Office", dien Arbeitsplatz.
De Kinner toovt, ward ümmer luter,
un du söchst na den letzten Satz
to een Gedicht för düsse Tieden,
wo unse Welt koppheister geiht.
Wolang mööt wi de Nood noch lieden?:
Solang dat Virus luuern deit!
Wi hebbt keen Middel, köönt nich sprütten
un söökt vertwiefelt Medizin
för Grote, Ole un de Lütten,
un ok noch billig mutt de sien.
Wi Lüüd wüllt uns doch wedder rögen
un leven in Normalität,
wüllt uns nich vör Corona bögen,
singt vun Balkonen trutzig Leed.

Man höört uns mennigmal ok fragen:
Wo kaamt denn düsse Beester her?
Un: Köönt wi ehr noch mal verjagen
vun unse Levens-Heimat Eer?
Höört düsse Winzies to de Flora?
Höört se villicht de Fauna to?
Hangt dat tosamen mit Pandora
un de ehr Düvels-Dosen-Zoo?

Villicht schüllt wi den Talmud hören,
wat de vertellt vun't Schöpfer-Doon:
De Sabbat stunn al vör de Dören,
man Gott hanteer mit Lehm un Toon,
keek nich na baven, nich na ünnen,
harr noch so allerhand Ideen,
un acht doch nich op Tied un Stünnen,
man denn weer al een Steern to sehn.
Een Schreck — he harr den Dag vergeten,
de doch bi Juden wichtig is.
He seet dor nu mit slecht Geweten,
de jüüdsche Tadel weer em wiss.
Gau smeet he all'ns nu an de Sieden,
dat Halve dor un all den Fusch,
un stell sik üm op Ruhetieden
un scheer sik nich mehr üm den Nusch.
Mit düsse seelenlosen Wesen
un ganz veel Tofall in Verbund
füll sik de Afgrund — mi ward gräsen
vör all dat Kruuptüüch ut den Schlund.

Woans schüllt wi Corona düden,
de Süük, de unse Daag regeert,
un wo geiht't wieder mit de Tieden?
Un wat hett düsse Pest uns lehrt?
De Welt hett massewies Problemen:
Dat Klima, de Gerechtigkeit
un Krieg un Flucht — vun Toständ drömen,
dat hier de Fredensgeist mal weiht...
De Pandemie maakt uns dat sworer,
man wi seht düüdlich unse Plicht,
wi seht dat Leven nu wat klorer,
dat steiht nu in een anner Licht.
Ut Leevde to dat Leven singen,
denn blifft uns doch de Toversicht.
Un Licht in düüster Tieden bringen,
denn markt wi, wat uns Minschen driggt.
Un wat uns driggt, driggt ok dat Leven:
De Leevde un een sachte Hand,
de köönt uns wedder Tokunft geven
in düsse Welt ehr Levens-Land.