Wintervertelln

vun Marita Pollak

Wintertiet

Ik will in'n uns Goorn, de Sünn schien, un uns Katten wüllt ok ruut, se freiht sik, as ik se mit rut nehm. Dat Loof is meist binah allens ünnen op de Eer, ik hark dat Loof op de Blomenbeete. Mien Katten sust de Goorn-Weeg rop un rünner. Mitmaal, ik snied graad de Bloomsstengels af, hör ik ut de Hööchte lutes Ropen. Ik kiek na boven, to'n Heven, un seh de Formatioon, — Wildgöös! Nu is dat förwiß — de Winter steiht vör de Döör! Ik bün wehmödig — dat wöör to scheun, wenn dat jüst annersrüm weest weer, dat de Göös vun eer'n Winterquarteer torüchkaamt — un dat Fröhjohr mitbringt. Noch eenmal ludes Ropen: De tweete Formatioon vun Wildgöös! Un en Drütte kümmt achteran. Dat is schon en grotes Wunner, wosück sik de Vogels so goot utkennt, woneem se flegen schallt! — De Katten maunzen, dat warrt op eenmal bannig koolt, — ieskoolt, — wieldat de Sünn weg is, un se wüllt in de warme Stuuv! Ik bring mien Goorntüüg in'n Stall un gah in't Huus, de Katten lopen mit hoochbörn Steerts vörrut, se freiht sik, wedder rintokomen!

An'n Avend güng ik noch eenmal rut. De Luft is kloor un to'n goots Dörchaten. Still stünn ik midden in uns Goorn, un seh in den wunnerschöön, binah samt utsehns Heven, de vull vun Steerns is. Se blinkern un glinstern geheemnisvull. Ik leef den Steernhimmel — un genet den Ogenblick. Ik föhl mi ganz lütt in't Universüm. Sachtens spör ik de Köölnis, ik fung an'n to freren un güng sinnig in't Huus.

An'n neegsten Morgen harr sik de Heven bewölkt, man rüükt un spört den Snee, de förwiß draad kümmt. Gegen Middag fung dat ganz liesen an to sneien. Uns Katten seten in uns Slaapstuuv op de Finsterbank un pliert intressert in uns Goorn. De Sneeflocken bedeckt sachtens de Eer, en poor Sneeflocken klevt an de Finsterschiev. Se sünd scheun, jümmers anners tekent. Ik sä to uns Katten: "Na, jüm beid, wüllt ji mit rut kamen?" Ik bunn de Halsbänner mit de Bimmelklocken üm, strakel dat warme un weeke Fell vun uns Katten, trock mi warms Tüüg an, un wi dree güngen na buten in't Sneedrieven. Ik mutt smüüstern — us swatte Katt "Mohrchen" trippelt to'n Carpoort, so as wenn ehr Potens nich natt warrn schulln. Uns graue Buurnkatt, "Sweety", sust mit allen veer Potens de Goornweeg rop un rünner. Mohrchen blifft vörsichtshalver in't Carpoort sitten. Wi kriegt Besöök: uns Navers-Kater "Ole Olsen", en däänschen Wild-Kater mit en scheun Steert — he hett en smucken langen Steert as vun en Voß, un he warr binah so swatt as uns' Mohrchen. He warrt vun uns' Katten wegjaagt; aver mennigmaal mögt se em ok lieden. Hüüt mag Mohrchen em avers nich lieden, he harr dat wull sachtens vörher wüßt un wöör bannig gau utneiht — Mohrchen achter em ran. Sweety mag Ole Olsen lieden, se blifft sitten un kiekt sik allens sinnig an, wat de beid dor drievt. Mi ward dat to koolt, un ik fleit na us Katten un segg: "Kaamt, Muuschkatts, laat uns wedder ringahn!" Mohrchen stööft üm de Eck, Sweety schest ok los, un beide Katten kriegt binnen wat Fienes to'n Sleckern.

Satt un tofreden, un wedder scheun mollig warm, seten se wedder in uns Slaapstuuv op de Finsterbank un kiekt na buten, in't Sneedrieven. Ik glöv, so küünt se dat lang utholln.

Teknen: Marita Pollak

Fröh an'n Morgen sitt ik antrocken op dat Bett
un kiek na buten, wat wi för' n Wedder hebbt.
De Eer wöör mit en Sneedeck todeckt
un fastfroren.
Dat seh bannig koolt ut,
buten kriggt man sekerlich en rode Nees
un kole Ohren.

Uns Vogelhuus, dat wi för de kole Wintertiet
in uns' Goorn opstellt hebbt,
is schon vull Vogels, de ievrig un hild no
de Köörn, Nööt un Appeln sökt.
Uns' Katten sitten vör mi, mittenmank de Blomen
op de Finsterbank un sünd ganz vergnöögt,
dat se so veel Vogels sehn, dat is för se een Höög.

Op eenmaal en grotes Fladdern, ik kiek to'n Heven
un kann gor nich glöven,
wat ik dor seh!
As Appeln fall'n se vun Heven, vun de Bööm!
Grote Swärm's vun Kramsvogels
sitt nu op de Bööm
un op de Eer, in'n Snee.
De Katten un ik sitten ganz still,
jümmers mehr Vogels loten sik fallen,
in den Snee.

Kramsvagel in'n Snee. Foto: Adam Kumiszcza/Wikimedia Commons

De Kramsvogels sünd Togvogels,
se mokt nu bi uns Statschoon,
ik roop no mien Mann,
ielig kümmt he ok schon.
Mien Mann seggt: "Ok in de annern Goordens,
bi uns Navers, sünd de Kramsvogels
un mokt ok dor Statschoon!"
Düss Wunner, midden in'n Winter
kriggt man nich all Daag to sehn!
Se sünd wat Besünneres, un wunnerschöön!

Kramsvagel (Turdus pilaris). Foto: Soebe/Wikimedia Commons

Op eenmaal wedder en grotes Fladdern,
nu fleegt se wedder weg!
Dat wöör en scheunes Belevnis, —
de roren Kramsvogels
hebbt sik bi uns satt freten, —
dat is wunnerboor.
Wi ward dat all förwiß nich
so gau vergeten, dat is kloor!

De Kramsvogels laat sik dat goodgahn. Teknen: Marita Pollak