vun Antje Heßler

Uns Expedition an de Swartau güng ümmer wieder. Wi harrn den Anfang vun den Aprilmaand tofaten. De Bööm strecken noch ehr Astwark ahn Bläder in den blagen Heven. De Knicks weern noch dörsichtig, dat Land sehg wiet un vull Verwachten ut. Wi harrn keen Ahnung, wat uns dor noch begegen wöör, aver wi weern in beste Stimmung.

Bull Harald

Niege Wegwieser bestimmen unsen Weg. Ottenbrüch, Alte Salzstraße, Ottendorf un mehr harrn wi sehn. Överall weer de Uul för Naturschutz anbröcht. Neescherig slogen wi den Weg na Ottendörp in. En smallen Feldweg, vun Knicks un grote ole Bööm begrenzt, leeg vör uns. Water vun en See blänker up de een Siet dörch den Knick. An den Stratenrand stünn en Översichtskort — "Beweidung an den Middelburger Seen". De hebbt wi uns genau ankeken. Dor stünn, dat de Wischen in düt Ökosystem nicht düngt warrt un dorüm nich intensiv, sünnern bloots (dat Gegendeel:) extensiv beweidt warrn köönt, dat maakt so nöömte "Robustrinder". Dordör warrt de Aartenveelfalt föddert, sünnerlich nütt dat de Vagels, de hier Rast maakt, un ok de Seen warrt dordör nich mehr överdüngt un behollt ehrn natüürlichen Nährstoffgehalt. Aha.

Familie mit Jungdeerten

Miteens reep mien Begleitung: "Kiek mal, dor sünd grote swatte Köh up de Wisch! Un de riet al de Heurullen utenanner!" Vörsichtig güngen wi neger an dat Gatter un keken uns dat Spektakel an. Dat weern de Deerten, de up de Tafelafbild weern: "Welsh Black Fleischrinder". De weern to de Beweidung vun de Middelburger Seen insett. As se uns wies wöörn, kemen se uns in de Mööt. Ik heff gau en poor Biller maakt. Goot, dat en Tuun twischen uns weer!

Düsse twee Köh nehmt fachmännisch de Heurulln utenanner.
Wokeen is so dösig un deit dor de Rullen hin?

Eentlich sünd de Welsh Black en freedliche Rass. "Welsh Black" heet "Walisische Swatte", denn se stammt ut Wales in Grootbritannien. Dat is en bargig Gegend, un de Welsh Black leevt dor dat ganze Johr buten. De köönt wat af.

Schüchtern sünd se nich, dat hebbt se gor nich nödig

Hütigendags sühst ja nich mehr so veel Köh op de Wischen. Dat Melken maakt de Buern dor to veel Möh, se hollt de Deerten in'n Stall — mit Glück in en modernen, hellen, luftigen Stall — aver even nich op de Wisch. Bloots Jungveeh sühst dor. De Welsh Black sünd aver Fleeschrinder, dat heet, se woorn to'n Slachten tücht. Wi hebbt hier ok keen Melkköh mit grote Üdder sehn, bloots de Kalver drinkt hier. De Köh warrt op jeden Fall ca. 700 Kilo swaar, de Bullen över een Tunn. Dör dat ganzjährig Leven buten hett ehr Fleesch en kräftigen Smack. Un se sünd nich all swatt — dat gifft ok welk in Blond.

Hier weer en ganze swatte Familienclan versammeln, Köh, Bullen, Kalver. Wo de wull to Huus weern? In de Wildnis natüürlich, aver wokeen höörn se to? Wi keken uns üm. Denn hebbt wi in'n Grund enen Hoff utmaakt. Dor höörn de Deerten seker hin. Up den Hoff weer sogoor de Sleswig-Holsteen-Flagg hochtrocken.

De Hoff vun de glücklichen Besitter vun de glücklichen Rinder

To Huus heff ik den Egendömer in't Nett rutfunnen. Glieks wöör per Telefon en Tohoopkamen utmaakt. Een Week later weern wi al wedder dor.