Tuunkönig. Bild: Robert Lorch/Wikimedia Commons

Vörfreuhlingsvertelln

vun Marita Pollak

Dat Nest un de Vogels

Ik stünn in'n de Köök biem afwaschen, as ik en lütten Vogel seh, de in den Kassbeerboom rinflüggt. Och is de nüüdlich! Ik kiek noch eenmal hin, dat wöör ja en lüütjen Nettelkönig.

Miteens hüppt noch so en seuten Tuunkönig ganz opregt vun Twieg to Twieg. De beiden sünd förwiss en Poor, de tosomen heurt. Uns Vogelhuus ward nu akkraat ünnersöcht, aver man blot vun buten; ik heff dorop luurt, op se no binnen gohn. Denn hebbt se dat Nest op'n Kieker, dat in't Fröhjohr vun en Droßelpoor anfungen wöör. Dat Nest süht middewiel ut as en lütt Slott, dat warr hooch, aver nich so rund buut, un so scheun verwevt! — Ik wüss ok womit! Mit mien Steenkruut, dat vörn in Vörgoorn wuss! Ik sülven heff den Bu vun dat Nest mibelevt. Een Morgen stünn ik vörn, in uns Vörgoorn, un kiek no mien Bloombeeten, op allens in Ornung is, dor seh ik, dat mien Steenkruut rutreten wöör, — de Bleuten un Stengels legen op den Weg — dat seh allens teemlich ramponeert ut. Hmm, — wöörn dat Kinner weest or en Minsch, de Blomen nich utstohn kunn? Villicht Katten, or Hunnen? Ik güng no achtern, in uns Buurngoorn, üm ut dat Gewächshuus en lütte Schüffel to hollen. As ik vörn üm de Eck keem, bliev ik stohn. Ik truu mien Ogen nich!

Een Drooßel weer luut ropend: "Duck — duck — duck", dorbi, mien arm Steenkruut rut to ruppen! Op en Vogel wöör ik nich komen! Ik stünn dor, mien Geföhl wörr mischt, ik leev mien Steenkruut, de Blomen bleuhen bannig scheun un lang. "To'n Dunnerwedder, — kunn se nich Gräser nehmen!" De Drooßel warrt mi wies un sparrt ehr'n Snavel ganz sacht open, dat wörr en smucken Drooßelhohn, sien Ogen plier'n mi pröven an, ut sien scheunen gelen Snabel hüng noch mien arm Steenkruut: "Duck — duck — duck", röppt he. Ja, duck, duck —, wi kiekt uns an, de Vogel un ik. Ik warr nu aver doch anröögt, dat he nich eenfach wegflüggt, sünnern he kiekt mi an, so as wenn seggen wullt: "Dütt Steenkruut, dat is to'n Nestbu ideal, — kiek mol, dat Kruut lett sik so goot verweven!"

Bild: Malene Thyssen/Wikimedia Commons

"Na goot, — mien kleen kiebigen Drooßelhohn, ik loot dat to, dat du mien Kruut to'n Nestbu plückst!" — Ik seh sien Wiefken, de sachtens neger hüppt, ok se wull to'n Steenkruut. "Na, loos, kumm schon, — bedeen di, un pass op de Katten op, — un loot noch en beten vun mien Steenkruut över!" Düt Afkomen wörr so, dat ik mehrmools an'n Dag mien Steenkruut wedder in'n Ornung bröch un ok de Wuddeln wedder ingraven dä.

Bild: www.gartenspaziergang.de

Düt Nest in'n Boom trock ok anner Vogels an, Mesen, Lünken weern heel intresseert.

So en Nest is doch en lüttes Wunner. Ik leev all de Vogels, ohn Vogels wörr uns Leven bannig still un liesen. Jüst de lütte Tuunkönig, un de Drooßel singt so scheun! Un de Drooßel kann mennigmool de annern Vogelstimmen goot nomoken. Wenn de lüttje Nettelkönig sien Leed ut vulle Bost singt, ward ok dat Hart wiet! So en lüttchen Vogel, un so en grootoordige Stimm! Dor kann man ja ganz andächtig warrn! Un is dat nich scheun, wenn Vogelstimmen freuh an Morgen us opwecken un wenn de Drooßel ehr Abendleed in'n Boom or op'n Dack singt? Un anner Vogelstimmen fien mit instimmen?

Dat is goot för de Seel, mookt glücklich, un man freut sik, dat Gott allens so scheun hinkregen hett!

Teknen: Marita Pollak