Vörjohrsschnei

vun Behrend Böckmann


 

Ihrer schütt dat väle Gräun,
deit so männig Bom all bläuhn,
witt un rosa Bläudenbläder
lüchten licht bi Sünnerwäder.
Wur hålich is doch disse Pracht
sülfst nå ein kolle Vörjohrsnacht!

Wenn dei Sünn an'n Häben schient
un fründlich so nå ünnen grient,
fangen Immen an tau fleigen,
danzen ehren Honnigreigen.
Un is dei Bläudensaft ierst rut,
blifft ok bald dat Wunnern ut.

Bläder liggen as in'n Drom
witt un rosa ünnern Bom,
künnen sik nich fast mihr hollen,
sünd as Schnei nå ünnen follen.
Un wenn dei Wind dei Bläder drifft,
'n Schneistüm all in't Vörjohr gifft!

Mien'n Tulpenbom, wenn ik so denk,
den kreech ik mål as lütt Geschenk.
Dörch mien Plääch wüss hei denn ran,
füng sachtens ok tau bläuden an,
doch åhn ein Ledder antaustellen,
künn johrlang ik dei Bläuden tellen.

Mien Tulpenbom, nu is hei olt,
'n groter Bom mit ganz väl Holt,
un von jeden Telgen lacht
ein dusendfache Bläudenpracht;
ik mösst mi up ein Ledder stellen
un künn dei Bläuden doch nich tellen.

Mien Tulpenbom is winterfast,
sülfst Schnei un Küll sünd em kein Last,
blot dei rosa Bläudenfüll
harr wat gägen Vörjohrsküll,
un so bleef mi blot dei Drom
von Bläuden an mien'n Tulpenbom.


24.4.2022


na baven