Tulpen

vun Anke Nissen

Al 1000 Johr vör Christus — so heff ik leest — hebbt de Türken Tulpen zücht. In de Mitt vun't 16. Johrhunnert sind Tulpen-Zibbeln na Wien bröcht worrn. Vun dor hebbt se sik denn över ganz Europa utbreedt. Dat geev so'n Ort Tulpen-Verrücktheit. Ik bün nich seker, wat de al to End is, denn nu findt elkeen Johr in Holland en wohr Völkerwannern statt. Un de Lüüd wüllt wieder nix als Tulpen ankieken.

Mi gefallt an Tulpen, dat se so lebennig sünd, se seht elkeen Dag anners ut: wieder apen, mehr dal böögt, ut enen Struß wasst se na baben rut...
In'n Goorn sünd ehre Farven elkeen Johr anners, dat is spannend, lebennig.
De ollen Perser, de sehgen in de Tulpe dat Symbol för de wohre Leevde — villicht jüst so, as wi dat hüüt in de Roos seht. Blots, wokeen weet dat? Un olle Perser sünd wi ja ok nich. Man, as ik kortens enen groten Bülken rode Tulpen schenkt kreeg, dor weer ik — wiel ik dat nu ja weet — ganz benaut, licht unseker.
Un eerst en geel Tulpenstruuß! De bedüüdt de totale Leevde, allerdings: ahn Hoffnung verleevt.
Also:

De rode Tulpe:	Ik heff di leev
De gele Tulpe:	Ik heff di leev, ok wenn ik weet, dat dat ahn Hoffnung för mi is
Mit düüster Mitt (düüster Hart):	Ik bün krank vör luter Leevde to di
Tulpe mit Striepen:	Du hest schöne Oogen.

Vör Johren harrn wi uns vele Tulpen-Zibbeln ut Holland kamen laten. Vele Avende hebbt wi tohoop seten un enen Plan tekent, wo wi disse Zibbeln in de Erd rinsteken wullen. Vörn an sullen de lütten Tulpen stahn, dor achter de half hogen un achtern denn de ganz langen. De fröhen un de laten Sorten sullen so plant warrn, dat överall jümmers wat blöht. De Farven wörrn so sortiert, dat allens hübsch utsehg un goot tosamen pass. Eh dat wi den Plan trecht harrn, müssen wi över elkeen Tulpensorte heel genau Bescheed weten. An'n End harrn wi aver allens up de Reeg un mien leef Mann harr enen Plan utarbeidt, den ok ik lesen kunn.

Ik heff mi in unsen Goorn an't Wark maakt. Ik plant vun achtern na vörn, Sorte för Sorte nipp un nau na Plan, stunnenlang, mit veel Wöhlen in de Erd. Man denn harr ik't schafft. Dat Fröhjohr kunn kamen, wi wörrn vele Weken lang "Tulpenherrlichkeit" hebben.

An'n annern Dag weer Huusarbeit ansett. Uns' Kinner spelen still in'n Goorn. As ik se gegen Avend reep, strahlen se mi an: "Kiek mal, wi hebbt all dien Dinger wedder funnen!"

Verdattert starr ik up enen groten Hümpel Blomenzibbeln un denn up de strahlen — total dreckigen — Gören. Se harrn wohrhaftig all mien Blomenzibbeln wedder utbuddelt. Un se weern bannig tofreden mit sik, se dachen würklich, se harrn mi enen groten Deenst daan, en groot Freud maakt.

"Kinner! De Dinger sünd Zibbeln. De höört in de Erd rin, dat Blomen dor ut wasst." Eerst heff ik deep Luft haalt — un denn enen Escher. Dormit heff ik lange Löker uthaben. Dor hebbt wi denn alltohoop de Zibbeln "wahllos" dörch'nanner rinsmeten.

Uns' Goorn weer wiet un siet de schöönsten Fröhjohrsgoorn — kunterbunt un fröhlich — un dat vele Johr lang.