vun Meike Balzer-Fraun
As ik güstern 'n beten Loof tohoop harkt heff, seeg ik en lütten oprullt Swienegel mang de Hollerbüsch. Dat duer aver nich lang, dor weer he ünner en ole Boomwuddel verswunnen. Na de hitten Sommers, en poor warme Winters un dröge Vörjohren hefft wi in uns Goorn al lang keen Swienegel mehr to sehn kregen.
En dicken olen Egel heff ik binah ümbrocht, as ik den olen Kompostbulken
in mien nie'n Goorn ümsett heff. Mit en grote Mistfork un veel
Swung heff ik de Kompostklumpens op mien Schuufkoor smeten. Een vun
den Klumpens' weer en Egel, de noch sleep. Fröh in'n Harvst hefft wi mal en Egel funnen, de noch to lütt
weer, buten to blieven. Düsse Egel weer aver en ganz kregel lütten Keerl, oder en Deern? Mal op'n Dag weer he verswunnen, un wi kunnen em narms in't Huus nich finnen. Laat an'n Avend weer denn uns Hund an de Aktenordners blangen mien Schrievdisch an't Snuppern. Dor harr sik dat Deert achterto in en Leitzordner versteken. De Klodöör bleev nu jümmers akkerat dicht, man liekers
weer de Keerl wedder ut sien Karton utbüxt. Wi dachen, he seet
achter de Waschmaschien, man dor hett blots en Uul seten. De Egel
weer vun ünnen in de Maschien krupen. Blots een vun uns Egeln harr en Naam: Uns Dochter nööm
em Oggi'. Dat weer de Egel in een vun ehr leefsten Kinnerböker. Över de Johren hefft wi lehrt, dat nich jedeen süük
Egel in't Huus mutt. Anners weer uns letzt Harvstgast en Problem för
uns worrn. Nameddaags schull dat denn na'n Deertendokter gahn. Man toeerst müss
mien Mann en poor Breder vun'n Schuppenbodden afschruven. De Egel
harr versöcht uttobreken, man de Ritz twüschen Wand un Döör
weer to small, un wegen sien Stickeln geev dat keen Weg torüch
nich. Ik heff mi güstern düchtig freut, en Egel in'n Goorn to sehn, man ik luer nich darop, noch mal wedder en in't Huus to hebben. *De Sprütten sünd för Wilddeerten ümsünst.
(meist Antibiotika un/oder Vitamine) Fotos: Antje Heßler
19.11.2022
|