De Sünnschienkieker vertellt:

De Dag, as Konrad flegen dä
Seeaadler (Haliaeetus albicilla)

Dat was noch schummerig, un so'n richtig dicke Melksupp in de Luft, aver ik kunn al nich mehr slapen.
Gau trock ik mi an un gung na buten. Ganz scheun kolt! Von ünnen an'n Strand heur ik de Elv ruuschen. Liesen, meist as weer se an't Swiestern. Hüüt weer de grote Dag.
Konrad schull wedder losflegen. De letzten veerteihn Daag, mien ganzen Urlaub, harr ik bi em tobröcht, harr so veel na em keken, harr em dat Foder henleggt, he weer mi meist an't Hart wussen.
Mi früst bannig an de Luft, de sik anföhl as Kristall, dat weer, as wüür se mi in't Gesicht snieden. Nu, woneem ik to de Voliere rünnerkeem, seet he al dor, de Seeaadler, un he keek mi mit siene scharpen gelen Ogen an, as wull he mi hypnotiseern. "Na Konrad", sä ik to em, "hüüt dröffst to diene Fru torüch flegen. Dien Flünken is wedder in Orrnung." Sien gresige Hackersnavel stunn piel in de Richt, wo de Sünn graad opgung.

He keek mi missmödig an. "Du kanst mi veel vertellen!", sä he woll. "Hest mi jo güstern ok nich free laten." Denn fung he an to piepeln un to ropen. Dat harr he lang nich mehr makt. Ganz opreegt weer he, un denn wuss ik ok worüm.

De Sünn keem dörch den Nevel, de sik oplösen dä, un mit dat Licht weer dor en Schatten an Heven. En groten, wunnerboorn Vagel! Un wat de segeln kunn! "Dat mutt Adelheid ween!", dach ik, "Konrads Fru."

Adelheid

Mitünner weer se de letzte Tiet al kamen, un nu, as de Kinner utwussen weern, keem se bald jeden Dag. Konrad harr in't Fröhjohr, as de Kinner noch lütt weern, een Flünken kaputt hatt. Ganz verdreiht weer he west un Konrad leeg in'n Sand an de Elv un keek mienen Cousin, de Vagelwart von Finkwarder is, verbiestert an. De Vageldokter weer kamen, un se harrn den Konrad sien Flünken mit'n groten fasten Verband poor Weken ruhig stellt.
Dat harr den Seeaadler gor nich passt. He weer rümmerhüppt as'n Lünk un harr jiepelt, to'n Verrücktwarrn. Denn weer he bilütten ruhiger worrn.
De Verband weer nu poor Daag afmakt.

Nu flatter he al wedder in siene Voliere rümmer. Noch'n beten unnarrsch, aver dat güng al. He harr jo ok wenig Platz to'n Flegen hier in den groten Käfig, wenn een denkt, dat he för so dree Kilometer Flegen süns bloots poormaal mit de Flünken sleit. He is nu maal von Natuur en groten Segelfleger, und dat kunn he hier nich.
Gistern weer wedder maal Adelheid mit de beiden Kinner kamen. Rein ut de Tüüt weer Konrad west, as de leve Familje op siene Voliere sitten dä.
Fiete harr över beide Backen grient, so hett he sik dorto freit.

Un hüüt schüll dat losgahn.
Fiete keem al mit sien Slötelbund. Nu keem de Afscheed, dat weer nich to ännern.
Ganz bedeppert stunn ik ünner de grote Eek un tööv, wat nu kamen schall.
Fiete harr orrnlich poor Fische mitbröcht un pack se in de opgahn Sünn dicht bi de Döör von de Voliere. Vörsichtig kemen Fru Adelheid un de Kinner antappelt. Dat Foder seh richtig appetitlich ut.

Aver dor harrn se nich mit Konrad rekent. Huiiii! As'n Wind keem he anflagen un snappt sik glieks den gröttsten Fisch. Un huiii, weer he wedder weg. Dor fleeg he, jümmers dicht över de griese Elv hen, över de blänkern Wellen. Den Fisch harr he in de Krallen un mit'n Maal fleeg de ganze Familje achteran.
Ik harr dat meist nich so gau mitkregen, as dat passeert weer. Konrad weer wegflagen.

Mien Konrad! Trurig keek ik achter den groten Seeadler ran. Sien Flegen säh nu meist richtig elegant ut. Mien Aadler! Ik musst düchtig slucken —

"Ween doch man nich!", sä Fiete un wisch mi de Tranen von de Backen, "frei di doch! De Aadler kann nu wedder flegen!"

Tschüß Konrad, schast glücklich ween!

Dat wünscht Se nu ok

Se Ehr Sünnschienkieker.