Fröhjohrstied Storkentied vun Karin Albrecht Ümmer, wenn de April neeger keem, gäw dat up unsen Buernhoff so 'ne gewisse Unruh. Grotvadder, Grotmudder, miene Öllern un ok wi Kinner hebben dagsoewer woll so teihn, föfteihn Mal de Hand oewer de Oogen leggt un an'n Häwen un up't Schünendack käken. Wo bliwwt he denn? Ok uns Nahwersch froeg oewern Tuun: "Na, de Ad'bor lött sick dit Johr woll noch 'n bäten Tiet? Is jo ok noch bannig kolt." So güng dat mitunner twee Wochen lang. Un mitees wier he denn dor! Wenn wi Glück harren, sehgen wi em kommen: Uns Oma säd dunn ümmer:"So, nu sünd wi wedder komplett. Nu ward't bestimmt bald Sommer. Un ick ward endlich dat oll Rheuma los!" |