De lütte Schwentine startet in de Welt

Schwentine

vun Anke Nissen

Wi hebbt uns up 'n Padd maakt, de Quell vun de Schwentine to söken. An'n Bungsbarg sall se sien. Mien leef Mann un ik hebbt kortens al mal den Barg "erklommen" un söcht un söcht un söcht. Man funnen hebbt wi de Quelle nich.

Up de Söök: Is da eventuell en Quell?

Is da en Quell?

Nu hebbt wi enen Fründ fraagt, de lange Johren Pastor in Schönwalde weer. De müss dat doch weten. He wüß dat ok nich, man he wüß uns to helpen. He fraag enen Buurn ut sien fröher Gemeen un harr Erfolg. Up den sien Land is de Quell. Also hebbt wi uns up'n Padd maakt, de beiden ollen Herren un ik.

Nettelschöönheit an'n Weg

Dat weer en besweerlich Henkamen. Dat güng över Weeg, de blots vun'n Trecker rindrückt weern, över Wischen, de richtig morastig weern, ünner Wiern un Stickeldraht müssen wi dörchkrupen — man an'n End hebbt wi se funnen, de Schwentine-Quell. Wat för en Beleven! Wi kunnen nich ganz dicht ran, dor weer en Diek un ümrüm veel Morast un Schilf. Aver sehn hebbt wi de Quell!

Kleinod an'n Weg

Schwentine-Quellgrund

De Quell

Süh, vun dissen stillen grönen Grund nimmt uns schöne Schwentine den Weg in de Welt! — De Welt, dat heet för ehr: bit na de Kieler Föör; denn da mündt se in de Oostsee.
Dat is nich veel, un de Schwentine is ja nu keen Amazonas nich; aver se is en Fluss vun groten Reiz, denn in dat seenrieke Rebett vun Oostholstein flütt se natüürlicherwies dör mennigeen See. Ja, meist kunnst seggen, se reihgt de Seen up an ehrn Loop, as een Perlen up ein glänzen Faden fädelt — See üm See üm See föögt sik langs de Schwentine achternanner.

Quellgrund vun de Ole Schwentine

Hier is de Ole Schwentine meent

De Naam "Schwentine" is en slawisches Woort. Welk seggt, dat schall "De hillige Fluss" bedüden. De Schwentine deelt sik ehrn Naam mit ehrn gröttsten Nevenfluss, de Ole Schwentine, de bi Bornhöved ut de Eer kümmt. De hebbt wi ok al mal besöcht. Dat ole Dörp Bornhöved (= "Höövd vun de Quell") heet ok sülven na dissen Fluss. De Weg na de dore Quell is nich liekso vertrackt as bi de Schwentine, aver de Quellgrund is liekso idyllisch. Ok de Ole Schwentine fädelt up ehrn Weg See üm See up ehr Perlenkeed, un disse Perlenkeed harr in histoorsche Tied grote Bedüden: En Deel vun de ole Grenz twischen Sassen un Slawen, de Limes Saxoniae, verleep langs disse Perlenkeed. De Nevenfluss is so up Oogenhööcht mit sin grötter Süster, de Schwentine, de ehr Quell wi nu endlich funnen harrn.

An'n Weg na de Quell vun de Ole Schwentine

De Schwentine maakt sik up den Weg

Man denn müssen wir den vigelienschen Weg ok wedder trüch.

Gode Reis, Schwentinchen!

Wi hebbt denn eerstmal "Wem Gott will rechte Gunst erweisen" anstimmt, dat schöne Leed na Eichendorffs Gedicht. "Den lieben Gott lass ich nur walten; / der Bächlein, Wiesen, Strom und Feld / und Erd und Himmel will erhalten, / hat auch mein Sach auf’s Best’ bestellt." Nadem wi us so Moot maakt harrn, pedden wi los dör Bächlein, Wiesen, Strom und Feld.

Weg na Huus

För mi weer de Wisch mit de grasen Köh wat unheimlich. De Buur harr uns wohrschuut, wi sullen vörsichtig sien, denn ok de Bull leep frie mank de Köh. Uhhhh! Un wi müssen natürlich dull uppassen, dat wi nich in Kohschiet pedden.

Un bi 't Ünner't-Wier-Dörchkrupen füll een vun de Mannslüüd hen. He harr süke Knee un dat Upstahn weer rein en Stück Arbeit.

Un denn kemen wi an de Stickeldraht-Tuun. Wi müssen dor ünner dörch. Een höll de Wiern hooch, de anner düker sik dörch. Dorbi verleer mien leef Mann de Balance un sack sutje dal. Nix is passeert, man nu seet he platt up de Erd. Wo sullen wi den Mann wedder to Hööcht kriegen? Mit veel Lachen un goot Toreden un "hau ruck" stünn he toletzt wedder up beide Been, un wi kunnen uns up dat letzt Stück Weg maken.

Up den Buurnhoff

Heel froh un tofreden kemen wi up den Buurnhoff wedder an un füllen up de Sitze vun uns lütt Auto. All Büxen weern böös schietig, ik harr natte Fööt.

"Ik heff nu richtig Hunger!" — Oh! — Wi keken an uns dal. So recht präsentabel weern wi nich. Man wi sünd na Bosau föhrt un de hebbt uns wat to eten geven.

Un nu hebbt wi beslaten — wi dree — wi föhrt mal wedder los.