De lütte Schwentine startet in
de Welt
|
Schwentine
vun Anke Nissen
Se köönt de Fotos per
Klick vergröttern! Trüch kaamt Se denn mit den Zurück-Knoop
op de Browser-Symboolliest
Wi hebbt uns up 'n Padd maakt, de Quell vun de Schwentine to söken.
An'n Bungsbarg sall se sien. Mien leef Mann un ik hebbt kortens al
mal den Barg "erklommen" un söcht un söcht un
söcht. Man funnen hebbt wi de Quelle nich.
Up de Söök: Is da eventuell
en Quell?
|
Is da en Quell?
|
Nu hebbt wi enen Fründ fraagt, de lange Johren Pastor in Schönwalde
weer. De müss dat doch weten. He wüß dat ok nich,
man he wüß uns to helpen. He fraag enen Buurn ut sien fröher
Gemeen un harr Erfolg. Up den sien Land is de Quell. Also hebbt wi
uns up'n Padd maakt, de beiden ollen Herren un ik.
Nettelschöönheit an'n Weg
|
Dat weer en besweerlich Henkamen. Dat güng över Weeg, de
blots vun'n Trecker rindrückt weern, över Wischen, de richtig
morastig weern, ünner Wiern un Stickeldraht müssen wi dörchkrupen
man an'n End hebbt wi se funnen, de Schwentine-Quell. Wat för
en Beleven! Wi kunnen nich ganz dicht ran, dor weer en Diek un ümrüm
veel Morast un Schilf. Aver sehn hebbt wi de Quell!
Kleinod an'n Weg
|

Schwentine-Quellgrund

De Quell
|
Süh, vun dissen stillen grönen Grund nimmt uns schöne
Schwentine den Weg in de Welt! De Welt, dat heet för ehr:
bit na de Kieler Föör; denn da mündt se in de Oostsee.
Dat is nich veel, un de Schwentine is ja nu keen Amazonas nich; aver
se is en Fluss vun groten Reiz, denn in dat seenrieke Rebett vun Oostholstein
flütt se natüürlicherwies dör mennigeen See. Ja,
meist kunnst seggen, se reihgt de Seen up an ehrn Loop, as een Perlen
up ein glänzen Faden fädelt See üm See üm
See föögt sik langs de Schwentine achternanner.
De Ole Schwentine:

Quellgrund vun de Ole Schwentine
Hier is de Ole Schwentine meent
|
De Naam "Schwentine" is en slawisches Woort. Welk seggt,
dat schall "De hillige Fluss" bedüden. De Schwentine
deelt sik ehrn Naam mit ehrn gröttsten Nevenfluss, de Ole Schwentine,
de bi Bornhöved ut de Eer kümmt. De hebbt wi ok al mal besöcht.
Dat ole Dörp Bornhöved (= "Höövd vun de Quell")
heet ok sülven na dissen Fluss. De Weg na de dore Quell is nich
liekso vertrackt as bi de Schwentine, aver de Quellgrund is liekso
idyllisch. Ok de Ole Schwentine fädelt up ehrn Weg See üm
See up ehr Perlenkeed, un disse Perlenkeed harr in histoorsche Tied
grote Bedüden: En Deel vun de ole Grenz twischen Sassen un Slawen,
de Limes Saxoniae, verleep langs disse Perlenkeed. De Nevenfluss
is so up Oogenhööcht mit sin grötter Süster, de
Schwentine, de ehr Quell wi nu endlich funnen harrn.

An'n Weg na de Quell vun de Ole Schwentine

De Schwentine maakt sik up den Weg
|
Man denn müssen wir den vigelienschen Weg ok wedder trüch.
Gode Reis, Schwentinchen!
|
Wi hebbt denn eerstmal "Wem Gott will rechte Gunst erweisen"
anstimmt, dat schöne Leed na Eichendorffs Gedicht. "Den
lieben Gott lass ich nur walten; / der Bächlein, Wiesen, Strom
und Feld / und Erd und Himmel will erhalten, / hat auch mein Sach
aufs Best bestellt." Nadem wi us so Moot maakt harrn,
pedden wi los dör Bächlein, Wiesen, Strom und Feld.
Weg na Huus
|
För mi weer de Wisch mit de grasen Köh wat unheimlich.
De Buur harr uns wohrschuut, wi sullen vörsichtig sien, denn
ok de Bull leep frie mank de Köh. Uhhhh! Un wi müssen natürlich
dull uppassen, dat wi nich in Kohschiet pedden.
Un bi 't Ünner't-Wier-Dörchkrupen füll een vun de
Mannslüüd hen. He harr süke Knee un dat Upstahn weer
rein en Stück Arbeit.
Un denn kemen wi an de Stickeldraht-Tuun. Wi müssen dor ünner
dörch. Een höll de Wiern hooch, de anner düker sik
dörch. Dorbi verleer mien leef Mann de Balance un sack sutje
dal. Nix is passeert, man nu seet he platt up de Erd. Wo sullen wi
den Mann wedder to Hööcht kriegen? Mit veel Lachen un goot
Toreden un "hau ruck" stünn he toletzt wedder up beide
Been, un wi kunnen uns up dat letzt Stück Weg maken.
Up den Buurnhoff
|
Heel froh un tofreden kemen wi up den Buurnhoff wedder an un füllen
up de Sitze vun uns lütt Auto. All Büxen weern böös
schietig, ik harr natte Fööt.
"Ik heff nu richtig Hunger!" Oh! Wi keken
an uns dal. So recht präsentabel weern wi nich. Man wi sünd
na Bosau föhrt un de hebbt uns wat to eten geven.
Un nu hebbt wi beslaten wi dree wi föhrt mal wedder los.
|