Wirklichkeit un Spegeln in'n See

De Sünnschienkieker vertellt:
An'n Bramfelder See

vun Gertrud Everding


Sünndag, dat is so'n richtig scheunen Maidag west, un ik seet in de Stuuv un pleeg suurpöttsch mien kaputten Rüch. "Nee", sä ik to mi, "so kann dat woll nich blieven. Ik mutt mi morrn doch mal bi'n Arzt anmelln."
"Schietwat Arzt!", sä do een in mien Kopp ganz liesen to mi, "du muttst eenfach ruut an de Luft! Villicht geiht di dat denn sogor beter." Na ja, versöken kann een dat ja mal. De Sünn is würklich scheun hüüt…


Brüch över de Seebek

So heff ik na'n Meddageten miene Kamera inpackt, un denn heff ik mi mit mien Rollator op'n Weg na'n Bramfelder See maakt. Jümmers een Foot vör'n annern. Toeerst keem ik na de Seebek, den lütten Bek, den de Natuurschützer renaturiert hefft. Dorüm is he nu ok wedder en echtes Stück heile Welt. Veel Water weer do nich to sehn, is överall bannig dröög, wieldat de letzt Tiet to wenig Regen west is.


De Seebek is man halv dröög


Idyll an'n Bramfelder See

Aver ik bün jo tofreden, heff mi in de Neeg op en Bank sett, un denn geev dat 'n Konzert. Mann, wat för vele Vagels weern do an't Singen, aver to sehn weer keeneen. Wat sungen de denn blots? En Zwitschern un Tereleern! Zilpzalp, Amsel, Rootbost, Fitis, Meeschen, Drossel, Bookfinken, sogoor een Specht weer dorbi. Weer dor nich ok en Nachtegall? Wat de all scheun sungen! Un de maakt dat ganz umsünst! Ik weer futsch un hen.

Halve Stünn, denn taper ik wieder — Richt Bramfelder See. Dat Water blenkerte, de Blomen lüchten al wiet, de Bööm harrn ehr greunes Dack över mien Kopp utspannt, dat weer so'n richtig grootordigen Maidag.


Familie Gössel

De See strahl in de Sünn, blaag as ok de Heben, un nu heur ik ok al de Göös schreen. En lütten Haubendüker keem ok ran mit poor lütte Küken. De schreet as ansteken. "Mama! Mama! Mama! Piepiepiep piep piep …"
De Gören höört gor nich op un Mama weer sooo gedüürig, as möök ehr dat woll gor nix ut. Toletzt seten de Lütten all op Mamas Rüch. Dat weer 'ne lustige Reis'!

Nu keem ok noch de Reiherinsel in Sichtwiet. Sooo veel Nester in de Bööm — wiet un siet. En Schreen weer in de Luft! Reiher or griese Göös — dat kunn keen mehr ut'neen hollen.


De Reiherinsel

De griese Reiher, ok Fischreiher nömt, is bald överall op uns Eer to finnen, an de See un in hoge Bargen — ok in Indien or in Afrika — blots Water, dat mutt sien, von wegen de Fisch. Solt- or Söötwater is em egaal, un natürlich ok bi Familie Meier ehrn Goorndiek gefallt em dat allerbest. En dicken Goldfisch is ja woll 'n Sünndagseten för Reiher. De Lüüt sünd 'tüürlich meist bannig verbaast över den griesen Fischklauer. 300 000 Poor von düsse Vagels hefft se nu tellt op unsen Kontinent. Bi uns in Bramfeld sünd se al veele Johr. Ik heff dat noch nich sülven kunterleert, aver de Wetenschapler seggt, so'n Reiherpoor, dat blifft sik tru, dat ganze Leven lang.


Dor sünd de Reihers al in't Gestrüpp an't Fischen!

Meenst, dat geiht dor liesen to? Nee, ohne Krach geiht dat gor nich. Wenn een so bi 80 Reiher in ehre Nester höörn deit: Mannomann, de makt Krakeel, un de lütten Küken schreet denn ok noch dorto. Dat is en ganz besünnere Musik. De Öllern hefft jedes Johr von März bis Juli 4-5 Junge in ehr grotes Nest to fodern. Un wenn de Lütten denn dat Flegen anfangt, dat is en Bohei, de ganze Kolonie is een Kinnergoorn.

In'n Winter sünd meist bloots wenig Reiher bi uns. Ok de Göös un de Haubendükers sünd denn nich mehr dor. Villicht is ja doch för den een or annern Vagel dat lange Flegen to veel worrn. Alleen sünd se nich, denn meist kaamt poor Kormorane, de dat an ehrn Sommerplatz woll to kolt worrn is. Un de Stockaanten, de sünd denn ok ganz fidel. Nu fangt de Kormorane ehrn Fisch poor Weken lang bi uns an'n See, bit de Küll sik geven deit.

Wat schall dat warrn, wenn dat gor nich mehr richtig kolt warrt? Aftöven — segg ik. De mehrsten Vagels, de fleet dorhen, wo se noch noog Foder finnen, aver al in'n März sünd de Reiher un ok de Göös wedder von ehre Reis torüch. Denn warrt Hochtiet fiert.


"Kanada? Nee, hier is schöner!"

Nu is aver noog! Ik mutt ok noch von de Kanadagöös snacken, de groten Göös mit den swatten Hals. De weern de frechen Grootsnuten op'n See un harrn dat Seggen, anners wurrn se fuchtig. Na ja, een mutt ja de Orrnung holln! Komisch, keen Stockaanten nich dor! Wat de woll al noch in't Reet sitten un bröden? Keen eenzige is to sehn! Jichenswenn warrt wi dat woll noch gewohr.
Ik heff mi op de Platt von mien Rollator sett un heff meist de Tiet vergeten.


"Wi sünd hier de Baasen!"

Bit denn de Iesvagel över dat Water witschte. Mann, weer de an't Flitzen! Tst-tst — weer he weg — bit dröben na de Reiherinsel. Weer dor woll ok dat Nest mit de lütten Iesvagels?

Bald 'ne Stünn heff ik op mien Rollator seten un mi wunnert, wo scheun doch de Welt noch is. Un dat in de grote Stadt Hamborg, in mien Bramfeld, wo ik to Huus bün.

Abends, as ik na Huus keem, dä mi natüürlich mien Rüch weh, aver ik weer so wat von glücklich, dat ik dat eentlich mit de vele Freid in mien' Kopp gor nich markt heff.


De ganze Sünnschienkieker: hier
21.5.2019


na baven