Dat gäle Land

Wo't Rapp-Gäl ennt
Un't Blåch anfangt,
Dor, wo dei Ierd
Tau'n Häben langt,

Wo't väle Gäl
Uns rüken lött,
As stünnen wi
Mank Honig-Pött,

Wo männigein
Licht af dat Feld
Mit't schönste Gäl
Von disse Welt,

Wo inne Nacht
Lücht ut dei Fiern
Œwer denn Rapp
Dei Åbendstiern,

Dor bün'k tau Hus,
Dat is mien Land,
Mien Mäkelnbörg
An'n Ostseestrand!

 

 

Güllen Rapp un witten Honnig

Wat hett dei Rapp wedder gäl bläuht un inne Sünn so güllen blänkert! Un nich blot dat, man künn em rüken, as harr man sien Näs in'n Honnigpott stippt. Dor güng't mi dörch'n Kopp un ik wull't weiten, warüm ut disse gäl-güllen Bläuden son'n witt-sämiger Honnig kümmt, dei as dat binnelste von'n Miesmuschel schämern deit un so mild-blaumig rüken un lickmünnen deit. Dei Immen hemm' mi blot soväl verraden, dat dei Nektar un dei Pollen inne Bläuden nich so gäl sünd as dei Bläudenbläder. Ik nähm an, dat dorher dei helle Honnigfarf kümmt.

Ganz genau kann'k mi oewer noch dorup besinnen, dat wi Kinner son'n ornlichen Jieper harrn, wenn dat Sünndachs taun Kaffe bi Größing frischen Honnig up frisch backt Weitenbrot geef. Entseggen S' mal denn Kauken un gönnen S' sik 'n frischen Kanten mit witten Honnig!

 

 

Rappbläud bi Måndschien

Dei Månd schuult in ein Vörjohrsnacht
Up denn gälen Rapp so sacht,
Em grient taurüch von't wiede Feld
Dat schönste Gäl von disse Welt.

Liekers ward dei Månd kein Immen
Inne Nacht up Bläuden finnen,
ward båben an'n hogen Häben
Honnigrükels nich beläben!