Radtouren as in twee Welten:
In Bremen un Neddersassen

vun Meike Balzer-Fraun

Trüch ut dat Radfohrparadies wullen wi mal wedder vun uns Dörp in Neddersassen na Bremen hen. Oppen Markt en Braatwust eten un de Muskanten ‚Moin' seggen.

"Moin!"

En Koort bruukt wi nich. Hier sünd wi ja to Huus un köönt meist allens butenkopps fohren. Blots för den nie'en Stadtdeel Överseestadt hett Komoot uns holpen, en Weg längs de Waterkant to finnen. Allens ‚Radrouten', man deelwies to'n Opregen: Op de Autostraten mang Lasters un över Bahnschienen dörch'n Haven.
Utspannt fohren kannst hier nich mal op de Radweeg.

Slaglöcker, smale Weeg mit Gegenverkehr, keen Middellien, de Kanten möör, de Ränner nicht meiht. Links hest Brennnetteln un rechts Brummelberen. Selten Vörfohrt un lange Töövtieden an de Ampeln, hoge Kantsteen ("Un he rasselt mit'n Dassel oppen Kantsteen..."), wo du beter afstiegen deist — un faken gnadenlose Autofohrer.

Bööm, Boomwuddeln, Affallammers, parkt Autos un E-Rollers op de Radweeg un jümmers wedder Stratenbahnschienen. Runner vun't Rad — rup op't Rad. Wenn du mal fein kieken wullst, muttst afstiegen!

An de Radweeg op't Land sühst faken Verkehrsteken as "Radwegschäden" oder "Radfahrer absteigen", de al gröön vun Moos sünd, also siet Johr un Dag dor steiht. Högen kannst di ok över en Schild mit'n Liekutpiel, dat oppen Diek steiht: links de Stroom, rechts de Wischen, oder en Afbeegpiel, de di na dree Metern batz oppen Acker schickt. Enn vun'n Radweg!

Na also, dat gifft ja doch Siedenstraten op'n Diek!

Buten vun Städer weer dat noch vör'n poor Johren Begäng, dat een ‚Moin' see, wenn een vun vörn keem oder in sien Hoff togang weer. Dat hett sik ännert, siet Jan un allemann 'n E-Bike ünnern Achtersten hett.

An'n Rand vun de Bremer Binnenstadt gifft dat 'n poor Afstellplätz för Rööd, ok woll welk in Parkhüüs, man de sünd swor to finnen.
Över'n Markt schuuvt wi aver ok. Hier sünd de Lüüd, de op ehr E-Rollers dörch de Gegend suust, en Problem.

Wo Radtouristen sik in de Stadt torecht finnen doot, weet ik egentlich gor nich. Eenfach is dat sachs nich.

Een Rennradfohrer harrn wi den Dag ok: As mien Mann op en smalen Radweg wiet na rechts mutt, wieldat en Fru uns överhalen wull, suus de Keerl rechts an mien Mann vörbi. Dat harr böös ennen kunnt, wenn ik em nich sehn un achter mien Mann ranbölkt harr.

An en Stroom op uns Weg torüch warrt jüst en Brüch afbuut, un dat gifft en heel lange Ümleitstreck för den ganzen Verkehr. De Radfohrers un Footgängers schickt se för beide Richten över en smalen Radweg. De is half towussen, de Kanten sünd nich meiht, un de Brummelberen slaat di inne Snuut (wo se ja eentlich ok henhöört). Wenn du aver rechts vun de Autos op de Straat fohrst, lannst eerst in en Regenrünn un denn in en dree mal dree Meter Sandlock.
Dat schall ja ok man blots twee Johren duern, bet dat de Brüch wedder fardig is. Da verlohnt sik dat woll nich, den Radweg sekerer to maken!

Radfohren in Bremen un ‚umzu' —
en wunnerbore Gegend.
Ok schöön, man jümmers wedder en Aventüer!