Poggenstöhl (dat sünd Pilze)

En Beobachten vun Anke Nissen

Wohrschu! Düt is keen Pilzföhrer. Wüllt Se sik för't Poggenstöhl-Sammeln künnig maken, denn nehmt Se sik en Pilzföhrer mit in'n Woold.


 

Lennart — min Enkel — un ik weern in'n Wold. De Förster wüß veel to vertellen vun Bööm un Deerten. Un wi hebbt nipp tohöört, bet — — ja, bet Lennart mit enen lütten, gelen Pilz in de Hand ankeem. En Feld-Trichterling. Lennart wies mi, wo he em funnen harr. Grote Hexenringe stünnen dorvun an'n Rand vun'n Weg.

Denn entdecken wi en "Nest" vull mit luter Boviste. To Vörsicht hebbt wi den Förster fraagt.

"Jawohl, dat weer en Bovist, en Flaschen-Bovist. Den kann man goot eten, so lang, as he witt is." Uns' Bovist weer witt, un Lennart hett vörsichtig enen afplückt, den wull he sien Mama mitbringen.
Disse ene Poggenstohl leet later uns' Auto so fein na Pilz rüken, dat wi all richtig Appetit kregen.

Nu keken Lennart un ik meist blots dal, un wi entdecken vele feine Poggenstöhl. All sehgen se verscheden ut, harrn anner Farven, Formen, weern mal groot, mal lütt, stünnen alleen orrer in grote Hümpels tohoop. To'n Glück harr ik mienen Fotoapparat mit. Wi hebbt versöcht, disse Wunnerwarken — de uns de Natur hier wiesen dee — fast to hollen, intofangen: Krause-Glucken, Maronen-Röhrlinge, de dood-giftigen Panther-Pilze un den kirschenroden Spei-Täubling — de sall ja goot smecken, de Spei-Täubling, man achterna kriggst' dat groot Speien.

Wi bewunnern enen Röhrling mit en root Ünnersiet un den schönen Namen netzstielig Hexenröhrling. Wi hebbt överleggt, wo hübsch dat up en Spieskort to lesen sien wörr: "Hexenröhrlingssupp".

Un dorbi keem mi in den Sinn, dat de Poggenstöhl ja nich blots wunner-wunnerschöön sünd, nee, in disse Meisterstücke vununs' Natuur stickt ok groot Gefohr. Un ik vertell unsen Enkel:
"Wenn du as Bispill blots enen eenzigen grönen Knollenblätterpilz eten deist, denn warrst du an nächsten Dag nich mehr leven.
De Gele Knollenblätterpilz dorgegen sall nicht so giftig sien, man — —". Lennart un ik hebbt uns besnackt, wi wüllt den ok lever nich eten.

Mien Weten över Pilze is man lütt, ik kenn blots en Oort: den Champignon, den Wiesen-Champignon. Woso? Ik stamm vun de Insel Fehmarn, un dor hett to miene Kinnertiet blots disse ene Poggenstohl wussen. Dorüm is mi de Wunnerwelt vun de velen Pilze fremd.
Den Wiesen-Champignon hebbt wi as Kinner aver in groot Mengen sammelt. De Vadder vun mien Fründin Annita hett to uns seggt:
"Gaht dor hen, wo de Peer sünd, dor sünd ok de Poggenstöhl!"
Inge — ene Fründin ut Kinnerdaag — un ik hebbt oft un geern Champignons söcht. Wi lepen över de Wischen, krupen ünner de Wiern dörch un keken blots na de Pilze.

Dorbi sünd wi denn mal up ene Bullen-Wisch landt. To'n Glück kunnen wi dormals noch fix rennen.

Un wenn een mit enen Jungen vun negen Johr in'n Wold nah Poggenstöhl kiekt, denn kümmt een natüürlich üm dat Thema "Fliegenpilz" nich rüm.
"Also, Lennart, he is hübsch, de Flegenpilz, he ist dekorativ, man he is giftig. He driggt enen roden Hoot mit witte Pünkt, un wenn du nau uppasst — goot henkiekst —, denn kannst du de Kobolde sehen, de so geern up dissen schönen Poggenstohl sitten, sik utruhen, sik wat vertellen, klönen.
In dissen lüchen roden Pilz-Hoot, dor is en Wirkstoff bin, dorvun kriggst du Muskelkrämpfe un Halluzinationen. — Süh un nu weeßt du ok, worüm de Kobolde so geern up dissen Pilz sitt — —"

Mienen letzten Flegenpilz heff ik in Bad Bevensen funnen, tohoop mit unsen Fründ Hans-Georg Peters.
To lieker Tiet hett Hans-Georg enen wunnerschönen Steinpilz funnen. Den hett he uns' Stammkneipe för de Köök stift. Steenpilz, in Schieven sneden un in Botter braadt,sall ene Delikatess sien.

Uns' Fründin Dorly wahnt in'n Wold. Graad hett se mi vertellt vun en Mahltiet Botterpilze, de se funnen un verspiest hett.

Man ehreleevsten Pilze, dat sünd — jüst so, as bi mienen Mann — de Pfifferlinge. Dorly kennt de Plätze, an de se wassen, nipp un nau. Se vertell, dat se Pilz-Söker drapen hett, de trurig un benaut weern, de klaagt hebbt, wiel se keen — würklich keen eenzigen — Pilz funnen harrn.
"Dorbi", so sä Dorly, "stünnen se graad nu, wo se jammern un mit mi snacken, merrn in en Pfifferlings-Kolonie."
Dorly lacht: "Ik heff natüürlich nix seggt!"

Wi — also Lennart un ik — wi hebbt to'n Sluß denn noch enen Pilz funnen, de ganz besünners utsehg, enen Parasol. Nie würr ik up den Gedanken kamen, dat een den eten kann. Man hett uns aver vertellt, dat disse Pilz ene Delikatesse is — in echt!


Anke Nissen

Wohrschu! Düt is keen Pilzföhrer. Wüllt Se sik för't Poggenstöhl-Sammeln künnig maken, denn nehmt Se sik en Pilzföhrer mit in'n Woold.
 


na baven