Poggenstöhl (dat sünd Pilze) En Beobachten vun Anke Nissen Wohrschu! Düt is keen Pilzföhrer. Wüllt Se sik för't Poggenstöhl-Sammeln künnig maken, denn nehmt Se sik en Pilzföhrer mit in'n Woold. |
||
Lennart min Enkel un ik weern in'n Wold. De Förster wüß veel to vertellen vun Bööm un Deerten. Un wi hebbt nipp tohöört, bet ja, bet Lennart mit enen lütten, gelen Pilz in de Hand ankeem. En Feld-Trichterling. Lennart wies mi, wo he em funnen harr. Grote Hexenringe stünnen dorvun an'n Rand vun'n Weg. Denn entdecken wi en "Nest" vull mit luter Boviste. To Vörsicht hebbt wi den Förster fraagt. "Jawohl, dat weer en Bovist, en Flaschen-Bovist. Den kann man
goot eten, so lang, as he witt is." Uns' Bovist weer witt, un
Lennart hett vörsichtig enen afplückt, den wull he sien
Mama mitbringen. Nu keken Lennart un ik meist blots dal, un wi entdecken vele feine Poggenstöhl. All sehgen se verscheden ut, harrn anner Farven, Formen, weern mal groot, mal lütt, stünnen alleen orrer in grote Hümpels tohoop. To'n Glück harr ik mienen Fotoapparat mit. Wi hebbt versöcht, disse Wunnerwarken de uns de Natur hier wiesen dee fast to hollen, intofangen: Krause-Glucken, Maronen-Röhrlinge, de dood-giftigen Panther-Pilze un den kirschenroden Spei-Täubling de sall ja goot smecken, de Spei-Täubling, man achterna kriggst' dat groot Speien. Wi bewunnern enen Röhrling mit en root Ünnersiet un den schönen Namen netzstielig Hexenröhrling. Wi hebbt överleggt, wo hübsch dat up en Spieskort to lesen sien wörr: "Hexenröhrlingssupp". Un dorbi keem mi in den Sinn, dat de Poggenstöhl ja nich blots
wunner-wunnerschöön sünd, nee, in disse Meisterstücke
vununs' Natuur stickt ok groot Gefohr. Un ik vertell unsen Enkel: Mien Weten över Pilze is man lütt, ik kenn blots en Oort:
den Champignon, den Wiesen-Champignon.
Woso? Ik stamm vun de Insel Fehmarn, un dor hett to miene Kinnertiet
blots disse ene Poggenstohl wussen. Dorüm is mi de Wunnerwelt
vun de velen Pilze fremd. Dorbi sünd wi denn mal up ene Bullen-Wisch landt. To'n Glück kunnen wi dormals noch fix rennen. Un wenn een mit enen Jungen vun negen Johr in'n Wold nah Poggenstöhl
kiekt, denn kümmt een natüürlich üm dat Thema
"Fliegenpilz" nich rüm.
Mienen letzten Flegenpilz heff ik in Bad Bevensen funnen, tohoop
mit unsen Fründ Hans-Georg Peters. Uns' Fründin Dorly wahnt in'n Wold. Graad hett se mi vertellt vun en Mahltiet Botterpilze, de se funnen un verspiest hett. Man ehreleevsten Pilze, dat sünd jüst so, as bi
mienen Mann de Pfifferlinge. Dorly
kennt de Plätze, an de se wassen, nipp un nau. Se vertell, dat
se Pilz-Söker drapen hett, de trurig un benaut weern, de klaagt
hebbt, wiel se keen würklich keen eenzigen Pilz
funnen harrn. Wi also Lennart un ik wi hebbt to'n Sluß denn noch enen Pilz funnen, de ganz besünners utsehg, enen Parasol. Nie würr ik up den Gedanken kamen, dat een den eten kann. Man hett uns aver vertellt, dat disse Pilz ene Delikatesse is in echt! Anke Nissen
Wohrschu! Düt is keen Pilzföhrer. Wüllt Se sik för't Poggenstöhl-Sammeln künnig maken, denn nehmt Se sik en Pilzföhrer mit in'n Woold. |