Mien lüttjes Paradies, mien Goorn Eden vun Marita Pollak
Mennigmaal kann ik al lang spören, wat en Johrtied vörtiets kümmt. Fröh an'n Morgen treed ik ut de Döör un smeck de Luft op de Tung. Hüüt to'n Bispill ward dat en hitten Dag. De blage Heven steiht hooch, de Luft is kloor. Liekers rüük ik den nahsten Harvst. De eersten groten Spinnweev seht ut as Rööd, de lütten Daudruppen blinkt as Diamanten, luter Wunner. Sinnig gah ik in mien smucken Buurngoorn. Överall blöht de Blomen in all Klöör. De Beet sünd mit Kruut un Bloom mischt, so schall allns beter wassen. Mien Steengoorn heff ik nee anleggt, he is mien leevste Steed woorn in'n Goorn. Ik sett mi op de Goornbank, de mittenmang de Blomen steiht. Snicken, ahn un mit Snickenhuus, glibbern över'n Stieg un op de Blomen. Se sünd överall. Mien Mann kunn se nich utstahn, he maakt se leider doot. Ik heff noch keen Deerten mootwillig piesackt orr dootmokt. Ik meen, jedeen Leevwesen hett en Anrecht op Leven. Woneem schallt de Snicken weten, dat se nich so verfreten sien köönt un ut den Goorn rutblieven schulln?! Avers Unkruut möögt se nich, se sünd na Salaat un Grööntüüch jieperig, un Blomen, de leevt se ok bannig. Keen Wunner, dat de Snicken op so wenig Wedderleev stöt. Ik bekiek en lüttje Snick mit ehr smuckes Huus, de sünd doch nüüdlich, un jedeen Snickenhuus is anners. Ik geneet de Still. En Drooßel quiddert in den oolen Appelboom, en anner söcht na Wörms, nich na Snicken, de möögt se nich. De Mesen röppt anners as in'n Sommer. De Rosen blöht wunnerschöön, blangenan rüken de Lavendel so krall, de hele Goorn is en Beleevnis un leevt. Immen, Hummeln, Fleerlings suust üm de Blomen. Vagels, de ehr Nester in de olen Bööm buut, fleegt hild hen un her, söökt na Fleegen un anners Gedeert. De Borken vun de olen Appelbööm farvt sik al bruun, un gröön Moos wasst an de Stämm tohööcht. Mien Mann hett üm de Stämm Draht wickelt, dormit uns Katten nich an de Vagelnester kaamt, De Twiege vun de Appelbööm langen wiet över de Blomenbeete, un lüttje Appeln wassen ok al. De Bläder farvt sik sachtens bunt. In uns Diek wasst witte Diekrosen. Grote un lütte Waterjungfern fleegt över't Water. Kröten sünd ok in'n Goorn. Köcherfelgenlarven bewiest: Dat Water is goot. Ik frei mi över mien lüttjes Paradies, mien Goorn Eden. Bi uns is de Welt noch in Ordnung un noch is Sommer. |
|
24.8.2008 |