Du hest wohl 'n lütte Meesch?

vun Silke Frakstein

Nee, twee. Inne Wohnstuuv.

De Natur explodeert un de lütten Pieper suust un fleegt dörch de Gegend, dat's en Pracht. Wi sünd in düt Johr noch nich so trecht mit unsen Balkon un so hebbt de lütten Pieper free Bohn dörch de open Dör, rin in uns Wohnstuuv. Af un to nehmt se ok wat vun de Wulldeek mit. Is jo ok to verstohn, wenn se sik dor wat rutzupft.
De Kinner schüllt dat doch warm und week hebben!

Vadder un Mudder sünd gau wedder buten, ohn "Markierungen" achter sik to loten.
Anners as vor twee Johren.

Wi weern twee Doog ünnerwegens. Na, wedder to Huus: Dör op, Post, Zeitung, allens normal.
So, toeerst lüften. Rin in de Wohnstuuv, deep Luft holen un denn: "To Hülp, hier weern Inbrekers!" heff ik schreet.

Allens leeg op'n Footbodden. De ganze Nippes weer an de Siet flogen orrer leeg irgendwo, irgendwie in de Gegend. De Fleeger hung scheef. Kott — een Chaos!

"Nee", seggt Schietbüdel, "nie nich weer dat en Inbreker. De Dör weer nich kaputt, in'n Flur weer ok allens in Ordnung. Dat Slott vör de Dör weer ok nich twei. Villicht 'n Piepmatz?"

"Nee", anter ik, "kannst du hier irgendwo den Pups vun'n Piepmatz seh'n?" Nich op de Finsterbank, orrer Tisch, orrer sünstwo!

Denn sünd wi övern Footbodden krabbelt un hebbt ünner dat Sofa keken, ünner de Heizung, boben op'n Schrank. Nix, gediegen.
Tja, un wenn wi nu Piep, Piep Piep roopt? — Nix.

Eerstmol 'n Cognac. Un denn hebbt wi nochmol de Gardinen hochböört; un dor — ganz, ganz inne Eck — weer he orrer se un hett ganz liesen "Piep" seggt!

Och mien Lütten, wie kriggt wi di hier nu rut? 20 Gram Angst un dat Hart kloppt seker as dull.
Gau hebt wi en Taschendook över den Lütten smeeten, ganz vörsichtig greepen, an de Dör — un sssst — weer he weg.

Un ik heff noch'n Cognac drunken.