Wedder is en schöne Libell uns Floogkünstlersche för'n Maand: en Heidelibell. Ja, bloots en Heidelibell, nich de Heidelibell; denn dat is en Familie mit -zig Liddmaten. Heidelibell, dat klingt na Heimat, na Noorddüütschland; man Heidelibelln hebbt för de dröge Heid gor nix över, se hebbt geern en beten Water, as all Libelln, wieldat se dor ehre Eier afleggt. Se sünd also ehrder in't Moor un an Beken antodrepen. Woso hebbt se denn düssen Naam? Villicht vunwegen de Farv, denn all Heidelibelln sünd rood, bruun orr roodbruun.

Bi uns sünd an'n mehrsten de Grote Heidelibell un de Blootrode Heidelibell togang. Man se sünd en Familie, de överall op de Welt antodrepen is — afsehn vun Australien. De blootrode Libell flüggt wied bet in'n Oktober, de grote Heidelibell sogor bet in'n November. Villicht hebbt se dorwegen ehr brune Klöör — mang Harvstloov sünd se sworer to kennen. De twee Flünkenpoor vun uns heimische Heidelibelln hebbt so'n fee lütten Fleck an de Butenspitz.

Heidelibelln sünd ehrder lütt; ok de Grote Heidelibell is nich mal so groot — veer bet söss cm Spannwied is dat Hööchste. Un stammen deit se uursprünglich vun't Middelmeer. — Is de ganze Libell en Mogelpackung? 'keen weet? Libelln sünd tweespältig Wesen; Gestaltwandler; Trickster un Töverers. Wi laat uns betövern, egaal wat dor passeert. Verstahn köönt wi dat sowiso nich — de Libelln sünd veel to flink för uns. Kiekt wi hen — witsch, sünd se weg.

libell
libell
ik glööv di nix
ik glööv di allns, libell
du büst so fien,
du büst so fix
du büst mi veel to snell

libell, libell
du büst so tier
so fee un doch
en röver —
ik glööv, libell, ik glööv nix mehr
so heidnisch is dien töver