vun Antje Heßler De Biller köönt Se per
Klick vergröttern! Torüch kaamt
Se denn mit'n Zurück-Knoop vun den Browser.
De Plant mit den wedderböstigen Naam "gemeen Kratzdissel"
is eentlich en Asterngewächs. Se is licht to verwesseln De gemeen Kratzdissel is tweejohrig, d.h. en Plant leevt bloots twee
Johr. Se warrt twischen 60 un 120 cm hoch. De in't tweete Johr
De Blööt lockt Käver, Hummeln, Flegen un Bottervagels to'n Bestöven an. De findt bi de Dissel rieklich Pollen. De Kratzdissel kann sik aver ok sülvst bestöven. Ok deent de Kratzdissel as Foder för de Ruup vun den Dissel-Bottervagel. De Ruup sitt meisttiets in en tosamenspunnen Blatt twischen den Stengel un den Ansatz vun en Blatt. In den Korv vun de Blööt sitt later ok de Frücht. Se hebbt de Form vun en puschelig gries Kugel. De eenkelte Frucht is länglich un 3,5 mm lang. An de Spitz vun de Frucht sitt en upfeddert Hoor. Dat süht en Fallschirm liek. Dormit flüggt se wiet in't Land. So seht wi de Frucht vun de Dissel dörch unsen Goorn flegen.
De Eselsdissel (Onopordum) is in't schottische Wappen to finnen. Se gellt as Nationaalbloom. Se sall de Schotten sogoor vör de Wikinger redd hebben. De Wikinger kemen barfoot, un de Eselsdisseln blöhn överall, woneem se henpedden, mit ehr velen Stickeln! Dor sünd de Wikinger wedder aftrocken. Ut Freud hebbt de Schotten enen Orden gründt: Den Schottischen Orden vun de Dissel! "Mien Tiet is vörbi!", sinneer de Disselbusch an Wegrand so vör sik hin. "De Swulken versammelt sik al för de Reis in den Süden. De letzt Nacht weer dat wedder bannig koolt. Ik heff richtig froren un mien Bläder sünd geel un verdröögt. Aver mien Stickeln steekt noch," murmel he un reck sik dorbi nochmaal to sien ganz Grööt in de Hööcht. "Wat goot, dat mien Kinner vun verleden Johr al ranwussen sünd. De weet, wat neegst Johr to doon is." En beten trurig keek he an sik hindaal. Sien Gedanken güngen trüch: "Wat heff ik aver för
enen schönen Sommer hatt! Keen Dag güng ahn Besöök
vörbi. Mien smucken lila Blöden locken de lütten Insekten
an. Un nich blots de
De Disselbusch keek üm sik. Aver narms weern noch Hummeln to sehn. He harr ja ok keen lila Blöden mehr. Ut de Blöden weern Samenbüschel woorn, un de harr in de letzt Nacht de Sturm in alle Winde verdeelt. En Windbö schüttel den Disselbusch ut sien Drööm, un he weer wedder an't Nadinken. "Wenn in Sommer de warme Sünn up mi daalschien, harr ik oftins ganz smucken Besöök! Dor gaukeln denn de ünnerscheedlichsten Bottervagels dörch de Luft un leten sik up en vun mien smucken lila Blöden hindaal. De heff ik gor nich markt, se weern so licht as so'n Fedder. Mitünner harr ik kuum noch en Placken för se frie," wüss he noch. "Witte Bottervagels, ganz bunte un een mit grote Ogen besöchen mi. En harr sogoor den Naam na mi kregen, he heet Disselbottervagel! För em heff ik natüürlich ümmer en Placken frie hatt!" Vun't vele Sinneern un Nadinken weer de Disselbusch mööd woorn un leet den Kopp na ünnen hangen. Aver de Wind pitsch em den kolen Regen in't Gesicht un he weer batz wedder waak. He schüddel sik vör Küll. Lang höll he dit Weder nich mehr ut. Dor güng em noch en ganz besünneres Beleevnis dörch
den Kopp. "Ik weet dat noch, as wenn dat jüst passert is",
besünn he sik mit en fienen Grienscher. "Dat weer an enen
schönen warmen Fröhsommerdag. All de lütten Insekten
weern as updreiht. Mank al mien Stickeln leten sik en ganzen Barg
lütte rode Deerten daal. Ik glööv, dat weern Rothalsböck.
Mien graugröön Kleed weer mit rode Placken överseit.
Un denn güng dat eerst richtig los. Toeerst heff ik dat gor nich
mitkregen. Aver de hebbt wohrhaftig Hochtiet up mi fiert. Hochtied!
Wi Planten fiert uns Hochtied ja bloots ut de Feern, dör Wedder keem en scharpen Windstoot. Uns Disselbusch kunn sik nich mehr hollen, he harr keen Knööv mehr. He is ganz eenfach vun den scharpen Wind ümweiht woorn. In't neegst Johr müssen nu sien Kinner de Upgaven vun em övernehmen. All Biller: © Antje Heßler
13.9.2009 |