Kastangeltiet!

vun Antje Heßler

Dat is wedder so wiet, de Kastangeltiet is dor. Överall up de Straten liegt ünner de Bööm de goldbrunen Kastangeln.

Mit ehr glänzend Farv lockt se veel Minschen, besünners Kinner, de sik na ehr bückt un se sammelt. Dat is de reinste Sucht. To Huus tellt se denn ehr Schätze. Geern treckt se de Kastangel up en Band. Dat gifft en smucke Halskeed.

Hü, Kastangeln!

In de Vörwiehnachtstied bastelt de Kinner lütte Deerten ut de Kastangeln.

De Kastangel, Rosskastangel, is al siet Öllers her beleevt un strahlt wat Magisches ut.

Up de Straat liegt veel breet peddte un breet föhrte Kastangeln. Welk vun de Kastangeln liegt noch mit de hellgröön Schutzhüll up de Eer. Dicke Stickeln sünd an de Hüll. Mit de Tiet platzt de Schutzhüll. Ut en lütte Ritz kiekt denn al de dicke goldbrune Kastangel.

Bruukst gor keen Peerd basteln, de Kastangeln sünd ja Igel!

De Schutzhüll liggt later dorneven un wesselt de gröne Farv mit düsterbruun. En dröges Stück vun de platzte Hüll süht denn enen lütten Igel liek.

So'n blanke goldbrune Kastangel sammel ik mi ok jeedeen Johr up un steek se in de Jackentasch. Dat is denn mien Handschmeichler. Wenn man se in de Hand nimmt, beruhigt dat de Nerven un dat sall ok gegen Rheuma goot sien.

Annerletzt locken mi grote ole Rosskastangelbööm in enen Park. Se weern üm enen Diek anplant. De langen Telgen recken bit in't Water. Gegen de Sünn kunn man wunnerbor de Form vun de Bläder sehn. De seten an en Stengel un sehgen en Hand liek.

Hier brukte ik blots togriepen, so veel Kastangeln legen ünner de Bööm. Aver mank al de Kastangeln leeg dor noch wat anners. Dat weern ja echte Kastangeln, Eetkastangeln! De harr ik lang nich sehn. Ünner den echten Kastangelboom legen dicht an dicht stickelige echte Kastangeln noch in de Hüll in dat Gras. De sehgen recht drollig meist kuschelig ut. Aver faat mal en an: Du lettst se glieks wedder fallen.

Ut mien Kinnertiet kenn ik se noch goot. In den Park vun den Gootshoff in mien Heimat stünn en poor echte Kastangelbööm. Egentlich dörfen wi de nich sammeln. De Gootsherr hett uns ümmer verjaagt. Aver as Kinner wüssen wi enen Weg un kemen dormit kloor.

Eetkastangeln an'n Boom. De Bläder vun düssen Boom kannst licht kennen!

De echten Kastangeln seten ok in en gröne Hüll. Harrn aver veel mehr Stickeln un man müss se vörsichtig ut de Hüll lösen. In de Hüll weer en richtig Nest. Dicht aneenanner seten dor tominnst dree echte Kastangeln.

Dor sitt se

De lüttjen Sammlers köönt nich noog kriegen

Wenn wi de denn ut de stickelige Hüll puult harrn, müss noch de brune Pell vun jeed enkelte Kastangel. De dünne Huut hebbt wi denn mit en spitz Mess mitünner ok mit en Haarklammer afkratzt. Eerst denn kunnen wi se eten. Smeckt hebbt se uns ümmer goot. Dat de Eetkastangel wat ganz Besünneres is, heff ik eerst up en Reis in't Tessin kennen lehrt. Dor heet se Maronen!

De Rosskastangel un ok de Eetkastangel gehört beide to de Familie vun de Kastangeln. Beide sünd ok to glieken Tiet riep. De Eetkastangel kann man eten, dat seggt al de Naam. De warrd schmoort un besünners in'n Tessin as Delikatess anbaden. De Rosskastangel warrd an dat Wild verfüttert un to Medizin verarbeit. Wi köönt se nich eten. In dat Johr 2005 weer de Rosskastangel "Baum des Jahres" un in dat Johr 2008 weer se de Arzneiplant vun dat Johr 2008.

De Kastangel-Familie seggt Adjüs!