De Verfater — nich in Pinneberg, nee, up Helgoland

Tommis up Helgoland

vun Franz Dreidax

Noa een gräsich langen, düstern un koolen Fastlandswinter „oahn Hillichlund“ har ikk dat eerste Vöörjoahrsschkipp, dat in Willemshoaben de Liinen mit Kurs Eiergrog in Noord losschmeet, entert, um föör een poar Doach wäär dat roode Eiland mirden in de Noordsee to foat to kriigen.

Wenner ikk een Tiedlang de roode Steen nich sehn hevv – wenn ikk de roode Steen een Settji nich föölen kunnt hevv, denn fäält mi schiens wat. Well mi keänt, de froacht denn ok woll allmoal: „Franz – fäält di wat… du süchst mi rein wat süük ut.“

Denn weet ikk, dat dat wäär nödich Tied ward mien Seel uptoklütern – dat ward Tied föör mi, up Helgoland doahl to goahn. Mennichmoal bün ikk nu in d’ Öller rein düll mit mi, dat ikk keen fasted Woaterfoahrtüüchs hevv, üm to jeder Tied up mien eegens Hand dorhen to schkippern. Dat Süchten wee oaber joa nu – un de Heergott wääs bedankt dorföör – sied Güstern all Güstern.

Ikk wee nu de tweede Dach wäär up mien Eiland. De eerst Nacht hevv ikk brukt, üm mien Seel to verkloaren, dat de Schmachttied för hör nu een Ennen har – tominnst föör een poar Doach.

Gröön is dat Land, rood is de Kant un witt is de Strand – disse Riemel sitt nämich so fast in mien Kopp fastspiekert, as wenner dat een Deel van mien Brägen is. Noa Koffi u Brötchi mit Hönnich an d’ Mörgen bün ikk denn losstäävelt üm dat Böverland ünner de Footen to näämen. Ikk wull endlich van de Höächte, up de as Teeken, dat dor de höächste Stää in Pinnenberger Kuntrei is, een Gipfelkrüüz steit – in de Wiede un över dat Woater oahn Ennen kieken un reschkoapen döroahmen. Ikk wull mien Frünnen an de roode Müür un mit de Pennen an d’ Liev Bescheed tokoahmen loaten, dat ikk wäär ut de Welt trüchwee.

Bevöör ikk dat denn doon kunn un bevöör ikk dat Gipfelkrüüz beröören kunn, stunnen mi tomoal twee Deerten in d’ Padd, van de ikk upletzd dartich Joahr vöördem Stükk ov wat twee in de Leechten van d’ Böverland to sehn kräägen har. Domoals wee dat een schwaart- un een roodbunten van de Oostfreesenkoien. Nu stunnen mi twee utwussen Gällowees tägenover un gluumen mi mit hör Samtküssenoogen an, as wenner see mi särgen wullen, is dat nich moi, dat wi us hier droapen?

Galloway. De Frisur: de pure Rinderwahnsinn

Wat ikk denn so stuuv bi mi dorcht hevv, dor mach de een ov anner nu woll över schmüstern – ikk hevv doaran dorcht, wu blied de Eilänners nägenteintweeunfüfftich wäst sünd, as dat Tommimilitär as Besetter Helgoland föör de Helgolänners wäär freegääven un verloaten hett.

Nu sünd see trüch, de Briten, hevv ikk dorcht, un besetten dat Gröönte up d’ Böverland up d’ Nee. Domoals mit dat Bewennt aal to verneelen – un ditmoal as Hülp, dat Lääven up d’ Eiland to bewoahren.

Koien up dat rode Eiland in de Noordersee hevvt liekers niks mit “Ökologie ov Ökonomie” to doon. Up dat eerste Kieken mach dat liekers so utsegen, as wenner Buuren mit de Deerten riek warden – up dat tweede Henkieken blivt dor sass niks van över.

Koien up Hillich Lund – dat rekkt wiet in dat Güstern trüch. De Mythenwelt ov Globen un Üngloben hevvt dat Sinnen an Symbooln un Teeken över de Tieden in de Koppen van us Minschen dör de Tied droagen. Koien ween in laang verleeden Doagen de Eilänners hillich, wiel see Hörns droogen. Hörns ween föör de olen Wikinger Sünnenteeken un in hör Bedüüden heel boaven an.

Dat Gröönland kört hollen und de Eilandgrund jümmers wär fastpoasen, dat de Stiem hum nich wächdrocht – dat köänt Schoapen veel goelker, van de up d’ Eiland joa ok Stükk ov wat hör Tohuus hevvt.

Strandjien…

De Stiem schlöäpt achter Helgoland
man kann hum schnükkern hörn
dien Spoar verflücht in d’ Dünensand
kann nümms in diene Nöächte föörn
in d’ Bulgenkron blenkert een Lucht
duusendfak un sülverhell
noabi di bi un in de Bucht
hört man de Korben luut un grell
du föölst di good un büst Natur
worst eens mit Seel un Hääven
dat Glükk löpt as een Engelsschuur
dwarß dör dien lüütjet Lääven

Versen: Ewald Eden