De Sommer is doch vörbi
De Harvst kümmt in den Buerngoorn

vun Marita Pollak

De Harvstblomen moken sik proot, un morgens is dat üm söss noch düüster, Freuhnevel gifft dat streckenwies ok al, un Ovends kann man üm negen in Goorn binah kuum noch wat sehen.

De Buerngoorn

Sommervagel an de Dackrönn ünner düüster Wulken — dat hett meist Symboolkraft

De Toogvagels sammeln sik ok al, dat Storkennest in Borstel-Hohenraden is ok wedder leer. Bi Aldi harrn Swolken ehr Nester ünner dat lütte Dack buut — ok se sünd leer; ik harr mi freut, dat se so en gode Steed funnen harrn un dat de Nester nich wegmookt worrn sünd. Ganz ievrig weern se jümmer an Flegen un Fodern.

Spinnen knütten ehr fien Netten, — Krüüzspinnen hett dat in letzt Johr bi uns over mehr geven.

In uns Buerngoorn gifft dat noch Immen, ok Wildimmen, Hummeln, Flerlings un anner Insekten op Blomen un Planten — wi freut uns över.

En ganzen Zoo Insekten is hier togang

Sommervagel up Sommerfleder

Noch bleuhen ehr Foderplanten — in uns Goorn is noch buntes Leven. De wilde Wien hett lütte Frücht ansett, ok dor summt dat, — mutt ja goot smecken.

Uns ole Geranien, de wi jümmer in uns Goornhuus dörch den Winter bringen, bleuhen noch in all Pracht; blot de Hortensien hebbt den harten Winter nich so goot överstohn, rore Bleuten sünd to sehen, ok weern se sünst veel heuger wussen — binah so groot as ik.

Dat Geranien-Asyl vun buten

De Appels sünd ok bald riep, en freuhe Sort kunnen wi al afplücken — se smecken ganz seut —, ut Falloovst mookt wi Appelsaft un ok Mus. Mien Mann freut sik jümmer, wenn ik en Geestappelkoken back.

Körbs, Stangenbohnen un Zucchini ranken un wassen tosomen, krupen an Borrn wieder. Jeedeen lütten Körbs süht anners ut — ik klüter lustige Goornwesen ut den verscheden Körbsen un schenk se an Frünnen, Nover un an leevsten an lütte Kinner wieder.

Zucchini blöht ok schöön

De lüerlütten Poggen sünd ok överall in uns Goorn — löppt mi een vör de Feut, nehm ik se vörsichtig hooch un sett dat lütte Deert meern in de Planten. Ik find de nüüdlich.

Grote Wienbargsnicken dörven blieven, se sünd ok vun Nütten — de Nacktsnicken mag mien Mann so gor nich lieden.

"Vun Nütten bün ik? Na dat will ik woll menen!"

Twee Snicken

Uns Diek weer düt Johr dörch den harten Winter twei froren, over mien leve Mann hett allens wedder henkregen — wild süht uns Diek nu ut, wi loten de groten Bläder vun de Diekrosen wassen, wieldat dorünner nieges Leven vun verscheden Woterdeerten ranwasst, all hebbt se ehr Eier ünnerkleevt. Süht twoor nich so ornlich ut, — over so is ok in negsten Johr förwiß wedder Leven in uns Diek!

Dat Riek vun de lütten Poggen

De Poggen kaamt ok op de Terrass (Bild lett sik nich vergröttern)

Uns Goorn mookt veel Arbeit, man he is dat weert, denn he hett jümmer wat to beden. He is ok üm düsse Johrtied scheun — männicheen Momang müch ik fasthollen.