vun Meike Balzer-Fraun

Mien Johr in Limericks fangt merrn in'n Winter an.

Annerletzt weer't veel to glatt.
Nu is dat koolt un witt un natt.
Bruukst warme Plünn'n.
Sühst knapp de Sünn.
Ik heff de Düüsternis heel satt.

Mi dücht, de Blöhtiet is vull dor.
De Kraans, de röppt in't Oostermoor.
Buten dor tummeln
sik Immen un Hummeln.
Uns Tour mit't Rad weer gor nich swoor.

Nachts in'n Goorn op Snuppen töven.
Wi wüllt hüüt uns Kam'ra pröven.
Keen Snuppen in Sicht!
Man bunt nöördlich Licht
op de Biller. Kannst kuum glöven!

De Botterlickers findt noch veel
in Blomen vigelett un geel.
Noog Hasselnööt.
Plattbarfte Fööt.
De eerste Harvstdag eit de Seel.

Afscheed vun dat Johr in'n Goorn

Vundag is't buten noch eens schöön.
Överall lütt Mardelblööm.

De Sommer geiht? — De Sommer blifft?

De Harvst vergeiht, de Winter kümmt.
Mien Blomenpracht nu gau verswinnt.

An kole Winterdaag warrt luert,
wo lang dat mit de Krokus duert.

Wat dat wieldes veel Snee woll gifft?

Noch söcht wi Warms, uns to begööschen,
dor lücht in't Gras al geel Zittlööschen.

De Klenner endlich ‚Fröhjohr' schrifft!

Nu is Sluss mit Düüsternis!