Ginster

vun Marlou Lessing


De Ginster blöht! Ut mennigeen Kant jumpt di miteens en gele Waterfall in de Mööt, as wull't di överschüdden mit Geel un harr bloots in de Merrn vun de Bewegen inneholln. De Busch warrt sülvst nich so hooch, so bet een, twee Meter maximal, avers wenn he vun en hoge Böschung wasst, hest du faken dat Geföhl: Ik bün de Guldmarie un kaam nu jüst in den Guldregen. Noch bet in den August langt düsse Blödenpracht.

Ginster wasst an hitte, ok dröge Steden, typisch ok op de Heidloh. He will dat lever dröög hebben as to natt. He hett nämli en Pahlwöttel, de wied hendal in den Borrn reckt un dor an Waterreserven rankümmt. Vunwegen sien Afstammen ut den Middelmeerruum (en Woort mit 4 Duppelbookstaven! 3 dorvun benachbart! ) is dat ok vernünftig. Un nu mit den Klimawannel kann dat en Vördeel för den Ginster ween.

Üm un bi 90 Aarten Ginster gifft dat, vele sünd bi uns tohuus, se seht sik teemlich liek. Jedeen Aart Ginster is ok en Sünnenkind. Wenn he Sünn kriggt, blöht he as verdull, in'n Schadden geiht he in'n Streik un blöht nich. In de Fotos hier seht wi dat an de Ginsterbüsch, de an'e Wooldkant wasst — se wüllt nich so recht diegen. Liggt dat Flach na Süüd ahn Schadden, is de Ginster as en Klacks vun Guld.

Sien lütte gele Blöden, de de Stofffadems inslaat, sünd ut twee Parten foormt — "Bottervagelblöden" orr hoochdüütsch "Schmetterlingsblüten" warrt se ok nöömt. Immen un Hummeln nehmt sien Pollen geern. In'n Harvst bildt he lütte swatte Schoten mit Samen binn ut — he is nämli ok een ut de Hülsenfrüchtler-Familie. Sien Telgen sünd fast un robust un laat sik nich licht afplücken. Alltohoop wiest düsse Plant dat Gesicht vun en Överlevenskünstlersch.

Schoonst he good mit Dröögde un Hitten kann, is Ginster meddewiel in vele Gegenden in de Defensive, ok in Noorddüütschland. Dat he hier so en goden Levensruum funn, keem ok vun de Heideweerschap, bi de de Humus vun grote Flachen jümmers wedder in Plaggen afdragen woor (de sprickwöörtliche "Plackerei", en böös Wurachen), denn as Instrei in Ställe mit Mist vermengelt un dorna op bestimmte utwählte Flachen wedder utbröcht woor — wat denn en gode Bodden weer. De afgraven Flachen avers weern dat Gegendeel: verarmte, sandige Borrns. Se woorn Heidland — un en weertvulle Heimat för Planten, de bloots op de mageren Grund keen stärkere Konkurrenz förchten mööt. Un för de Deertensellschapen, de mit de Planten tosamenleven dään. Un för Schaap, de nich so'n fette Weid bruukt as Köh. Also för all de bescheidenen Wesen. Dorwegen warrt lütte Flachen Heidloh ok hüüt noch afplaggt un dordör pleegt, ut Natuurschuulgrünnen. — De Heidloh is also en minschenmaakte Landschap, eentlich en Verwöösten vun fröhere Wald- und Wischen-Flachen.

Man de Tieden vun de Verheidung sünd lang vörbi; allgemeen warrt hüüt ja jedeen Flach, dat nich lütter as en Breefmark is, bebuut un beackert as verdull. Moor un Heidloh sünd kultiveert un geevt dör Kunstdünger her, wat fröher nich mööglich weer. De Ginster finnt hier un dor noch en sünnige Böschung orr en Schutthalde, avers eentliche Heidlohen hangt hüüt all an'n Natuurschuul-Tropf. Dor mutt sachs ok de Ginster mit klaarkamen. Ik frei mi jümmers, wenn ik em wild wassen seh. Ik bün even en Geestkind. Holsteiner Geest, dat is Moor, Heiloh — un Ginster.


24.5.2020


na baven