Ginster
vun Marlou Lessing
De Ginster blöht! Ut mennigeen Kant jumpt
di miteens en gele Waterfall in de Mööt, as wull't di överschüdden
mit Geel un harr bloots in de Merrn vun de Bewegen inneholln. De Busch
warrt sülvst nich so hooch, so bet een, twee Meter maximal, avers
wenn he vun en hoge Böschung wasst, hest du faken dat Geföhl:
Ik bün de Guldmarie un kaam nu jüst in den Guldregen. Noch
bet in den August langt düsse Blödenpracht.
Ginster
wasst an hitte, ok dröge Steden, typisch ok op de Heidloh. He
will dat lever dröög hebben as to natt. He hett nämli
en Pahlwöttel, de wied hendal in den Borrn reckt un dor an Waterreserven
rankümmt. Vunwegen sien Afstammen ut den Middelmeerruum (en Woort
mit 4 Duppelbookstaven! 3 dorvun benachbart! )
is dat ok vernünftig. Un nu mit den Klimawannel kann dat en Vördeel
för den Ginster ween.
Üm un bi 90 Aarten Ginster gifft dat, vele sünd bi uns
tohuus, se seht sik teemlich liek. Jedeen Aart Ginster is ok en Sünnenkind.
Wenn he Sünn kriggt, blöht he as verdull, in'n Schadden
geiht he in'n Streik un blöht nich. In de Fotos hier seht wi
dat an de Ginsterbüsch, de an'e Wooldkant wasst se wüllt
nich so recht diegen. Liggt dat Flach na Süüd ahn Schadden,
is de Ginster as en Klacks vun Guld.
Sien lütte gele Blöden, de de Stofffadems inslaat, sünd
ut twee Parten foormt "Bottervagelblöden" orr
hoochdüütsch "Schmetterlingsblüten" warrt
se ok nöömt. Immen un Hummeln nehmt sien Pollen geern. In'n
Harvst bildt he lütte swatte Schoten mit Samen binn ut
he is nämli ok een ut de Hülsenfrüchtler-Familie. Sien
Telgen sünd fast un robust un laat sik nich licht afplücken.
Alltohoop wiest düsse Plant dat Gesicht vun en Överlevenskünstlersch.
Schoonst he good mit Dröögde un Hitten kann, is Ginster
meddewiel in vele Gegenden in de Defensive, ok in Noorddüütschland.
Dat he hier so en goden Levensruum funn, keem ok vun de Heideweerschap,
bi de de Humus vun grote Flachen jümmers wedder in Plaggen afdragen
woor (de sprickwöörtliche "Plackerei", en böös
Wurachen),
denn as Instrei in Ställe mit Mist vermengelt un dorna op bestimmte
utwählte Flachen wedder utbröcht woor wat denn en
gode Bodden weer. De afgraven Flachen avers weern dat Gegendeel: verarmte,
sandige Borrns. Se woorn Heidland un en weertvulle Heimat för
Planten, de bloots op de mageren Grund keen stärkere Konkurrenz
förchten mööt. Un för de Deertensellschapen, de
mit de Planten tosamenleven dään. Un för Schaap, de
nich so'n fette Weid bruukt as Köh. Also för all de bescheidenen
Wesen. Dorwegen warrt lütte Flachen Heidloh ok hüüt
noch afplaggt un dordör pleegt, ut Natuurschuulgrünnen.
De Heidloh is also en minschenmaakte Landschap, eentlich en
Verwöösten vun fröhere Wald- und Wischen-Flachen.
Man de Tieden vun de Verheidung sünd lang vörbi; allgemeen
warrt hüüt ja jedeen Flach, dat nich lütter as en Breefmark
is, bebuut un beackert as verdull. Moor un Heidloh sünd kultiveert
un geevt dör Kunstdünger her, wat fröher nich mööglich
weer. De Ginster finnt hier un dor noch en sünnige Böschung
orr en Schutthalde, avers eentliche Heidlohen hangt hüüt
all an'n Natuurschuul-Tropf. Dor mutt sachs ok de Ginster mit klaarkamen.
Ik frei mi jümmers, wenn ik em wild wassen seh. Ik bün even
en Geestkind. Holsteiner Geest, dat is Moor, Heiloh un Ginster.
24.5.2020
|