Gösselparaad!

Goosalarm op'n Biohoff

vun Antje Heßler

Düssen Dag, den 24. September, warr ik so licht nich vergeten. Wi harrn uns en Swattbroot bi den Biobuurn bestellt. Bi wunnerbor Weder möken wi uns up den Weg.

Över Harkensee un Kalkhorst an de ole Kark vörbi kemen wi teemlich fröh in Borkenhausen an. Up den Hoff weer keeneen to sehn. Finster un Döörn weern to. An de Goornpoort vun den Appelhoff begröten uns de Göös mit luut Geschrie. De passen up. Sünst röög sik nix.

De Himmel vull Appeln, de Wischen vull Göös — wat kann schöner ween?!

Düt Willkamen is mehr as hartlich!

Aver ut dat Backhuus achter in'n Goorn steeg Ruuch ut den Schosteen. Dor müssen doch Lüüd ween. Wi wullen dörch den Appelhoff na dat Backhuus. Aver an de Poort versparrn uns de Göös den Weg. Mit luut Geschrie un Zischen stünnen se achter de Poort.

Se hebbt al dat antike Rom verdeffendeert — nu den Biohoff!

Nee, is würklich wohr. Is keen Heimatkitsch ut'n Kiekschapp. Dat gifft em. Roland, de blonde Bäckertroubadour. Nich to glöven...

"Wi kaamt wi nu na dat Backhuus?", fraag mien Mann. Ik wüss den Weg dörch den Gemüsegoorn. An't Backhuus versparrn uns Brennetteln den Weg. Aver de hebbt wi ganz eenfach to Siet böögt. Un dor seet Roland, de Bäcker, in Schatten un speel up sien Gitarr. Up enen Hauklotz un enen olen Stohl hebbt wi uns to em sett un vertellt.
He pass up den Backaven up, de weer noch nich hitt noog. As he vun uns höör, dat de Göös uns nich dörchlaten harrn, lach he. "Ik heff se al schrien höört un mi wunnert, wer dor kümmt. De Lüüd vun'n Hoff kaamt eerst later. De sünd to en Fier in de School."

An düsse Appeln is keen Rankamen!

Soooo sööt weern de Kampfgössel ok maal!

In den Appelhoff hüngen de Telgen swoor vull rode Appeln meist bit up de Eer. Dat müss ik doch knipsen. Dor harr ik aver nich mit de Göös reekt. De stünnen noch ümmer in Schatten an de Goornpoort. Se recken de Köpp un keken na mi ut. Mi swaan nix Böses. Kenn ik de Göös doch al as lütte Gössel vun unsen Besöök in Mai. Ik güng wieder na de de Appelbööm.

Dor fung de Ganter an to Snattern un keem mi in de Mööt. De annern Göös all achter em heer. Dat weer doch en Bild! Dat weer wat för mien Vertelln! Mit de Kamera in de Hand tööv ik up de Göös.

Oppass! Ganteralarm!

Nu bitt he to!

Dat harr ik lever nich maken sullt. De Ganter zisch, möök de Flünken breet un güng mit den upreten Snavel up mi daal. Ik wull noch weglopen, aver dor harr he al in mien Been beten. Eerst mien luut Schreen hett em verjaagt.

Tominnst de Büx is noch ganz...

Dor keek mien Mann üm de Eck un fraag: "Wat is hier denn los?" "Mi hett de Ganter in't Been beten!" "Dat kann doch wull nich angahn", he hett denn aver eerstmal de Göös wegjaagt. "Du, mien Been deit bannig weh. Ik mutt eerstmal nakieken, wat passeert is."

As ik mien Büxenbeen hochtrock, leep dat Bloot an mien Schienbeen hindaal. Dörch de Büx harr de Ganter tweemal in mien Been beten. Ik harr twee Löcker in dat Been. De Büx weer heel bleven!

Heile, heile, Gänschen... dat brukt wi nu!

Mit upkrempelt Büx humpel ik up den Hoff. Dor hebbt wi denn mit Hölp vun de Buursfru dat Been versorgt. Ehr Kinner weern intwischen ut de School. De keken ganz verdattert up mien Been. "Ich hab euch schon immer gesagt: Ihr müsst unbedingt einen Stock mitnehmen, wenn ihr durch den Apfelhof lauft," meen se to ehr Kinner.

Roland, de Troubadour, hett Brot backt!

In de Twischentiet weer dat Broot goot. Dat geev wedder frische Bröötchen mit sülvstmaakte Bodder, Honnig un Kääs. Un dat hett ok mi likers wedder wunnerbor smeckt.

So ganz begriepen kunn ik ümmer noch nich, dat de Ganter so up mi daal güng. In den Maimaand harr ik em as lütten Gössel strakelt, harr em ranwassen sehn un nu dütt. Bi unsen letzten Besöök weern wi ok in den Appelhoff. Dor harr de Buur mien Mann aver enen Stock in de Hand geven: "Nehmen sie den Stock lieber mit!", meen he. Un uns is nix passeert.

Tscha, so is dat nu mal in't Leven: Wenn en "Reporter in Natuur" ünnerwegens is, mütt he ok mal Feddern laten!

An düssen Disch warrt bloots de Brötchen beten!