|
|
"Na", lacht Gerd,
"mit juuch Fohrt in't Blaue, dat weer wohl nix!"
"Laat du doch dat Flachsen na, dat is schäbig vun di",
kriggt he as Antwort. "Ji hebbt doch hier Tohuus allens dörchhechelt,
ji hebbt doch dacht, de olle Knacker spinnt. Man, dor hebbt ji juuch
fix verhaspelt. Wi hebbt en feine Fohrt in't Gröne maakt."
Disse lütte Reed höört sik so'n beten wunnerlich an,
mit all de velen Snacks. Man ik heff lehrt, wat dal all bedüüdt.
Wi hebbt nämlich kene "Fohrt in't Blaue" maakt, nee,
wi weern na ene Flachsröste.
Flachs weer fröher heel wichtig, üm Linnen to weven. He
blöht blau. Man blots en poor Stunnen an'n Morgen. Wenn een sik
dat ansehen wull, denn möök he "ene Fohrt in't Blaue".
Keem he to laat ut de Puuch, denn weer de blaue Pracht vörbi,
denn weer dat "ene Fohrt in't Gröne".
Dat Bearbeiten vun Flachs weer en ümständlich un swoor Wark.
Weer de Flachs so richtig dröög, denn wörr he braken;
allens, wat butenrüm üm de Faser seet, dat müß
dalhaut warrn. Dat weer ruug un langwielig Arbeit för de jungen
Kerls. De hebbt dor veel bi rümalvert un lacht, se hebbt "flachst".
Wat se vun de Faser rünnerslagen hebbt, so'n höltern Stücken,
dat weern de "Schäben". Bleev dor to veel vun an de
Flachsfasern hangen, denn weer dat "schäbig".
Achteran wörr de Flachs dörch so'n Brett mit Nagels trocken,
he wörr "hechelt". Dat weer Deernsarbeit. De hebbt
dor denn veel bi vertellt un snackt, allens "dörchhechelt".
De langen Fadens hebbt de ollen Fruuns to Goorn spunnen. De hebbt
dorbi ok vertellt, vun anner Lüüd un fröher Tieden.
Mag sien, se hebbt ok mal wat in'n Tüdel kregen bi't Spinnen,
un so is dat kamen, dat "de Olle spinnt".
De Fadens wörrn achteran upwickelt up ene Haspel, so en Oort
Rad, dat ene Vörrichtung harr to'n Tellen. Man wull weten, wo
lang de Faden weer. Disse Vörrichtung hett bi't Dreihn jümmers
knackt. Dat weer keen swore Arbeit, de kunn ok Grootvadder doon, de
"olle Knacker".
Wenn Opa mal nich uppasst harr bi't Tellen, denn harr he sik "verhaspelt".
Un ik denk nu, ik heff allens richtig behollen un upschreven, ik heff
mi nich verhaspelt.
As wi trüch weren vun uns Flachs-Reis, hett Anneke mi wiest
, wat se mitbröcht harr: en poor Samen. Un ik heff ehr wiest,
wat ik mitbröcht harr: ok en poor Samen.
De hebbt wi utseiht, un nu is uns Flachs meist enen Meter hooch. Wi
hebbt veel Freud an dat Wassen hatt.
Man, nu hebbt wi eerst Spaaß! Uns Flachs blöht, ganz lütt
un fien un himmelblau sind seine Blöden.
Wi warrt em nu wieder plegen. An't End warrt wi — wenn allens
braken un dörchhechelt is un wi nich to veel spunnen un uns verhaspelt
hebbt — en Dischdeck orrer en Handdook orrer en Daschendook dor
ut weven.
Mal sehn.
|
