Sünnenschien in Februor!

vun Antje Heßler

Wi harrn eerst den 9. Februor tofaten. Buten weer dat noch teemlich kolt. Liekers harrn wi uns för en poor Daag up de Reis an de Westküst maakt. De noch deep stahend Morgensünn schien al in't Stuvenfinster vun uns lütt Ferienwahnung. Dat verspröök enen goden Dag to warrn. Den müssen wi nütten.

"Laat uns an den Diek föhr'n", meen ik to mien Mann, "ik mütt mal wedder Noordseeluft snuppern!" Glieks na't Fröhstück trocken wi uns de dicken Jacken an un de Fohrt güng los. Ümmer an den Diek lang. Glieks an de eerst Poort in den Tuun vör den Diek stopp ik dat Auto. Ik müss doch över den Diek kieken. Un wat harrn wi för en schöön Sicht! Bi den hellen Sünnenschien kunnen wi de Insel Noordstrand un de Stadt Husum sehn. Wat weer dat schöön! Ik kunn mi gor nich vun de Utsicht trennen.

Uns Fohrt güng denn noch wieder an den roden Haubarg vörbi in't Land. Up de Wischen neven de Straat grasen de Schaap. Se harrn al lütte Lämmer bi sik. Bi den warmen Sünnenschien harr de Buur se seker dat eerst Mal na buten bröcht. Övermödig sprungen de Lütten mit al veer Been to glieke Tiet in de Höcht un jachtern wi wild achternanner her. Wi harrn uns Freud an de Toveree vun de Lämmer.

Wieder güng uns Fohrt in't Land. De junge Saat up de Feller neven de Straat harr al en sattgröön Farv. Meern in en Saatfeld wöörn wi doch wohrhaftig twee Hasen wies. De beiden leten sik vun uns nich stöörn. Se hebbt dat frische Gröön un den warmen Sünnenschien genaten.

Nu kregen wi langsam Hunger. Na en goot Meddageten un later en goot Tass Kaffee möken wi uns sutje up den Nahuusweg. De Sünn stünn al orrig wat deper un keek blots noch knapp över den Diek. Dat weer al Schummertiet! Up den Trüchweg kemen wi wedder an de Wisch mit de lütten Lämmer vörbi. De harrn sik mööd toovt. Se legen in't Graas un slepen.

Wi hebbt uns Auto wedder an de glieke Poort afstellt un sünd up den Diek kladdert. Över uns an Heven trocken mit ludes Snattern Wildgöös. Se trocken al na'n Noorden! De Sünn sack ümmer deper un harr de lütten Wulken in rootgüllen Licht dükert. Se sülvst weer blots noch halv to seh'n. Wi hebbt uns up en lütt Bank sett un aftöövt, bit se ganz langsam achter de Kimm verswunnen weer.

"Na", fraag mien Mann, "heest du di nu satt sehn?" Ik heff mit den Kopp nickt. Glücklich un tofreden möken wi uns up den Nahuusweg. De Fohrt harr sik lohnt!