Mann, düt Johr is dat würklich 'ne Pracht mit de Botterlickers! Wat meent de Lüüt bloots: Dat gifft keen Botterlickers mehr bi uns? Och vertell doch! Överall seh ik se flegen.
Dorüm heff ik mi ok wat Feines utdacht!

Op'n Balkon in Blomenkasten wull ik Kapuzinerkresse utseihn. Ik heff Samen schenkt kregen. Dat warrt en echtes Vergnögen, sä ik mi. Ik kunn de Tiet goor nich aftöven, un denn kemen se endlich doch: De eersten Kresse-Blöden in Geel un lüchten Root!

Un de Botterlickers, de kemen ok glieks vörbi. Kohlweißlinge weern dat meist. Maakt nix! Gifft doch nich bloots Pfauenoogen! Wat scheun! Un dat duuer ok nich lang, dor weern al luurlüttje gülln Eier op de Bläder — as Köönigskinner. De Kohlweißling fritt geern Kapuzinerkresse! Dat weet ik ut mien Kinnertiet in Goorn. Mi wüür dat ganz still tomoot. Gülln Eier — gülln Köönigskinner — sä ik ganz liesen un andächtig vör mi hen — wo lang dat woll duert, bit se flegen köönt? Mi weer dat meist, as wüür ik wedder en Kind.

De Kohlwittling. Foto Thomas Seemann

Dor liggt de Eier as en lütte Schatz op dat Blatt!

Iiiih, wat'n Gekrabbel! Un allens binnen so fuchtig as'n Troparium!

Ik heff so'n lütt Rupennest mit tohörig Bläder von de Kapuzinerkresse in en twee Liter grote dicke Glasvase sett, aver nich mit Water. Beten Eer toeerst op'n Grund dorto, dormit sik dat lütt beten as in de Natuur anföhlt. Baben heff ik denn Plastikfolie överbunnen un düchtig Löcker rinsteken.

All Neeslang heff ik mi de niege Botterlicker-Tucht ankeken. Wenn se man eerst flegen dään, de lütten Krabauter! Se weern an'n nächsten Dag al düchtig an't Klattern mang de grönen Bläder. Veel grötter as bi 3 Millimeter weern se aver noch nich. Nee, wat nüdelig, de lütten Dinger! Ik fiechel nu anduuernd bi de Krabbeldierten rümmer.
Poor Daag later wunner ik mi denn, wat dull se al wussen weern.

Ik keek mi de Websiet schmetterling-raupe.de an: Wat harr de Liehrer Herr Walter Schön hier woll över de Botterlicker schreven? Dor stunn dat:
"Die Raupen sind nach etwa 4 Wochen 5 cm lang, wenn sie sich verpuppen. Das kann je nach Wetterlage und Temperatur aber unterschiedlich lange dauern."

De Rupen sünd noch lütt...

Warm weer dat bestimmt noog, aver dat harr nu woll noch poor Daag Tiet, dach ik un stell dat Glas wedder ünnern Disch op mien Balkon, wo de Sünn nich dull henkeem. Aver eerst kregen de Köönigskinner noch dree Bläder von de Kapuziner Kresse, so as jeden Dag. Noch weern se dull wat lütter as'n Steeknadel. Se harrn aver düchtig freten.

Na eene Week muss ik se al öfters an'n Dag fodern, un so, as se an't Freten weern, weern se ok an't Wassen. Se störten sik op de niegen Bläder as uthungert. Wenn se fardig weern, krepen se foorts an de Luftlöcker un tövten all tosamen op mi. Wullt de sik villicht nu al verpuppen? Nee, da weer noch nix von to marken.

"As de Swien in so'n niemoodschen Swienstall", dach ik, so dicht bi'nanner krepen se meist. Mi weer ganz düütlich, as höör ik se ropen: "Hunger! Wi hefft Hunger! Laat uns foorts ruut!" Keken de mi nich nu al mucksch an? Stimmt! Ik harr doch den Slötel för düt Kaschott. De lütten Dierten weern insparrt — un ik harr de Schuld. Mien Idee weer för mi op eenmal gor nich mehr so grootoordig. De Sünn brüll den ganzen Dag von'n Heben — mehr as 30 Graad Hitt, un ik harr en bannig slecht Geweten.

...aver se wasst un wasst...

Totaal vigeliensch weer dat ok, niege Bläder an de velen Rupen vörbi in dat Glas to bringen, ahn dat se rünnerfallen dään, op'n Bodden von dat grote Glas. Wat'n Glück, do was ja noog Eer! Ünnen weern nu allerhand Skelette von de kaputtfreten Bläder. Dat säh nich graad scheun ut. Un weern dor nu nich ok noch ganz lütte Rupen to sehn? Woso denn dat? Harr ik nich oppasst? Weern dat de, de noch op de niegen anfreten Bläder west weern?

"Wat is", dach ik, "wenn de gröttern Rupen nu ophöört to freten un sik verpuppt un…? Warrt denn de Lütten se glieks mit opfreten?" De dicken Rupen — se weern nu woll al 4 Zentimeter lang — seten in eene Rehg un gierten mi an mit ehr swatte Ogen. Se gluupschten orrnlich grall, un ik meen, ehr Ropen to hören: "Hunger! Hunger! Wi wüllt ruut!", gräsig weer dat — "Giff uns Bläder!" — Harrn se dat würklich gnurrt? — Natüürlich geev ik jem stantepee wekke!

...un laat bloots Blattgerippe na!

In de Websiet harr ik leest: "Wenn man ganz leise ist, kann man die Raupen fressen hören!" — Nee, nee, bitte nich! — Ik schüddel mi, spann de Folie över un do dat Glas ünnern Disch in depen Schatten.

Woveel Daag weern se eentlich al hier inspunnen? 2 Weken or noch mehr? Jo, bestimmt — is dat denn so in Orrnung hier? Worüm verpuppt de sik nu nich? Och nee, dat duuert woll noch! Weern doch noch beten to lütt! Aver ik wull doch so geern Botterlickers sehn!
"Gedüür muttst du hebben!", sä ik to mi. "Köönigskinner — dat brukt sien Tiet."
"Aver dat kann doch so nich in Orrnung sien!", mell sik mien Geweten. "Dat is veel to wenig Platz! Kiek doch! De sünd ja nu al sooo groot!"

Un se wüllt rut! Rut un de ganze Welt kahlfreten!

Mi keem dat Grusen. Wat is dat hier? Dat is doch en Botterlickertucht, or wat? Nee, dat weer woll nix mit güllne Köönigskinner — en Schudder keem över mi. As ik de Kapuzinerkresse ankeek, was mi orrnlich bang. De Rupen weern so jieperig an't Freten... Heff ik noch noog Bläder? Se könnt jo den ganzen Dag nix anners doon as freten — freten — freten — dat hett de Natuur so inricht', un de luurlütten Rupen freet ok un wasst — wasst — wasst.
Segg doch, wat schall ik anstellen, wenn keen Foder mehr dor is?

Mit de Tiet weern dat woll so 25 Rupen worrn. Tellen — dat güng gor nich mehr. Poor weern woll kort vör dat Verpuppen, 'n poor weern aver ok noch ganz lütt. Wat schull dorbi blots noch rutkamen? "Dat is Diertenquäleree! Dat geiht so nich mehr!", sä ik luut to mi sülven.

Buten wüür dat bilütten Avend worrn, un 't warrt düster. Ik heff dat grote 2-Liter-Glas denn in en Dasch packt un bün spazeern gahn. De Weg föhr mi an en eensame, düstere Eck in'n Park. Dat Unkruut stunn door bannig hooch.
Hier heff ik dat Glas denn lerrig makt.
"Tschüss Botterlickers! Ik wünsch ju veel Glück!", heff ik liesen to se seggt. "Deit mi so leed!"

Un dat is denn passeert. Foto Bernd Kirchberg/Wikimedia Commons

Twee Daag later bün ik weeder in Park west. An de Steed stunn en totaal lerrigfreten Klattenbusch — keen Blatt mehr to sehn, keen gülln Köönigskinner — keen Botterlicker un ok nich een eenzig Rupendiert — blots swatte Eer.