|
 Hochtiet
in Maimaand!
De Azurjungfer
vun Antje Heßler
De Biller köönt Se per
Klick vergröttern!
Torüch kaamt Se denn mit'n Zurück-Knoop
vun den Browser.
Wedder lach de Sünn vun blagen Heven. Dit Johr meen de Maimaand
dat besünners goot mit uns. Schien meist so, as wenn de Wedergott
na dat natte un kole Fröhjohr  wat
goot maken wull. All de lütten Blööm in'n Goorn un
up de Wisch strecken ehr Köpp in de Hööcht. Se wiesen
uns ehr smucken bunten Blöden. De lütten Deerten rekeln
sik in de warme Sünn. Hummeln, Immen un allerlei Insekten summen
vun Blööt to Blööt. Bottervagels gaukeln dörch
de Luft. Dat weer so en fröhlich Leven, dor müssen wi ok
ganz eenfach rut in de Natuur.
De feuchte Wisch neven enen Moorsee harr uns dat andahn. Ik wüss
vun verleden Johr, dat dor üm düsse Tiet Orchideen blöhn.
Dat lütte Knabenkruut weer dor to Huus. Al vun Wieden kunnen
wi de lüchend roden Blöten utmaken. Ik güng in de Knee,
de smucke Bloom to knipsen. Dor wöör ik mit eens en lütt
Libell wies.
De slanke Liev harr afwesselnd lüchtend blage un swatte Ringe.
An'n Kopp seten twee grote swatte Ogen. De Aart hett den Naam Azurjungfer.
Davun gifft dat en Koppel Varianten — Speer-, Fledermuus-, Hufeisen-,
Gabel- un Maand-Azurjungfern; mien Fotomodell weer de Helm-Azurjungfer.
Düsse schöön tekente Libell is avers keen Jungfer nich,
sünnern de  Mannskeerl.
As bi mennig Deerten, is he ok hier de smuckere; bi alle Aarten vun
Azurjungfern is he lüchten blaag un swatt ringelt, mal so, mal
so. Man he weer nich alleen. En anner mehr hellbruun Libell keem dorto.
Dat weer seker de Fru. Bi de Helm-Azurjungfer is de Fru slicht hellbruun;
bi anner Aarten vun Azurjungfern hett se ok poor Striepen afkregen,
man nich so schöön as de Keerl.
 De
beiden spelen miteenanner un flögen ümmer ümeenanner
rüm. Se flögen na den Moorsee. Dor müss ik achterna.
Dat güng so gau, ik kunn dat kuum schaffen un weer al dull ut
de Pust. Mank dat Schilf an den Rand vun den See setten sik de beiden
Libellen eerstmal daal. To mien Glück stünn dor en Bank.
Nu kunn ik in Roh de Libellen bekieken. Harr ik mi so dacht! Aver
de beiden Libellen seten nich still, se flögen wedder ümeenanner
rüm. An't Knipsen weer so noch nich to dinken.
 In
de Twischentiet weer mien Mann ok dorto kamen. Neveneenanner seten
wi up de Bank un töövten, dat de Libellen endlich Roh geven.
De swatte Moorsee blenker in de Sünn. Dat Schilf lüüch
ganz golden. Endlich harrn de beiden sik funnen. De en Libell harr
bi de anner an dockt!
Se harrn sik tosamen daan. Un dor seten nu de beiden Libellen in dat
Schilf un makten Hochtiet! De langen slanken Liever seten so tosamen,
dat sehg ut as en Hart. Reinweg romantisch. Endlich kunn ik en Bild
vun de Libellenhochtiet maken. Bit Knipsen weer ik meist ganz unromantisch
in den Moorsee fullen. "Pass up", meen dor mien Mann mit
en Smustergrien, "glieks haalt de Libellen uns noch as Truutügen
to ehr Hochtiet!"
|
