De Quitt
Glieks
achter den Heuhnerstall stünn in mien Kinnertiet, bi mien Grootöllern,
en Quittenboom. De Frücht sehn so lecker ut, as scheune Appels.
Hmm, dor müch man an leefsten glieks rinbieten! Hebbt Se mol
so unvermodens in een Quitt rinbeden? Op man will or nich, de Mund
un allens, wat dorto hürt, treckt sik tosomen!
De Frucht is afluuts bitter. Aver mit Beeren un annere Frücht
tosomen inmokt, dat smeckt goot. Or seuten Quittensnaps mit Beeren
is ok lecker, hett mien Grootmudder jümmers in Harvst sülven
mokt, ok mit annere Früchten, dat kunn se wunnerbor. Mien Grootvadder
harr dat bannig veel Spooß mokt, de Lüüd mit de
Quitten antosmeern.
Wi hebbt mol wedder Beseuk hatt, mien Grootöllern wiest den
Beseuk stolt den smucken Goorn. Kloor, dat mien Opa ok an den Quittenboom
stohn blifft. He höög sik al in Vörrut.
Dor keem ok de Froog, op de he so luert: "Wat is dat denn
för en Boom?"
Mien
Opa anter: "Kennt ji denn de Frücht nich? Dat is en Quittenboom,
de mööt ji mol proberen, plückt ji man en Quitt,
un bitt man mol rin!" So sä he un füng heemlich an
to smüüstern, so frei he sik al in op düssen besünneren
Ogenblick.
Dat lööt sik de Beseuk nich tweemol seggen, he seukt sik
en ganz besünners scheune Quitt ut un bitt mit en Jieper vull
in'n de Quitt rin! Schrecksekunnen, nee ok doch, stoots seuten Smack
hebbt se nu sowat Suers op de Tung! Jungedi, hebbt de sik schüddelt,
un denn nau so en Snuut mokt, as mien Opa drop luert harr. Utschütt
hett he sik vör Lachen.
Tjä, so lehrt man jümmers noch dorto. Den Fehler mokt
se nich en tweetes Mol!
|
An de Noordsee
Büsum Scheep, Hoven, greunes Gras,
Strandköörv, vele Lüüd, Ebb un Floot,
un Wattenmeer.
Wokeen hier eenmal weer,
kümmt jümmers gern hier wedder her.

Foto: Antje Heßler
Lüttje Kinner spelen nokelt in Sand,
för se gifft dat egens en lütten Strand.
Se but Borgen un Woterlööp,
buddeln ganz glücklich in gelen Sand.
Is dat nich wunnerbor,
an een scheunen Sommerdag, barfoot,
bi Ebbe, över dat Wattenmeer to lopen?

Af un an süht man lüttje Dwarslöper,
bi en beten Glück hollt de Floot se trüch.
Dat Woter hett Bülgen akroot
op'n Meer-Bodden rindrückt,
wenn man mit de Been op een Steed
hen un her pedd un jümmers
deper kümmt,
begriept man dat Wunner
vun Ebb un Floot.
Dor, wo man grood steiht, wörr
vör Kotten noch dat Meer.
Nu is hier en Wattenmeer.
So en Spooß kann man sik nich köpen.
In Watt no Musseln to söken,
mit de Feut barfoot över'n Meer-Bodden
spazeern.

So warrn glieks de Feut, dat Hart
un de Seel massert.
Dorto de blau Heven,
de warm Sünn, de Meuven,
de bie't Flegen schreen,
dat is scheun, de Natur so to beleven.

Mit en beten Respekt
dörch den Priel gohn,
man süht dat Woter fleten,
man ahnt un spört
de Kraft vun de Tiden.
Un weet, de löppt, wenn de Floot koomt,
as Eerstes vull.
Dat geiht ganz gau,
de Snelligkeit vun de Floot
dörv man nich op de lichte Schuller nehmen.
De Inwohner un ok de Menschen,
de dat Woter leven,
weten dat akroot un nau.

Wokeen an'n de Woterkant to Huus is,
findt dat Wattenmeer
bi jeedeen Wedder scheun.

Treckt man sik richtig an,
kann man ok bi Storm un Regen
en Naturschauspeel sehn.
Denn süht man,
welk en Macht dat Woter hett,
wenn de Regen piescht to Eerd
un de Storm bruust,
so dat de Bülgen jümmer grötter warrn,
de sworen Wolken binah dat Woter anrögt.

Ok dat mutt man mal beleven,
denn feuhlt man sik ganz lütt
ünner den nu unsteed'n Heven.
Kümmt denn de Sünn wedder rut,
süht de Welt wedder ganz anners ut.
Ik bün ok an de Woterkant to Huus,
ik find mien Heimat jümmers scheun,
bi Sünnschien un ok bi Stormgebruus.

|