Fraagteken
Du denkst villicht mal her un hin:
Wat weer vun't Leven woll de Sinn?
Wat hest du betherto bereten?
Wat is dien Opdrag? Dien Geweten
fraagt luut: Deist du ok, wat du schust?
— Man sutje. Dat is allens Wust.
Vermünnern
Du wullt nich wieder? Schuuvst du Frust?
Du hest keen Bock? — Du büst de Wust!
Du büst de Wust! Hangst du ok dör,
dat Leven hett noch Grotes vör!
Laat dien Geweten man in Roh —
dat Best vun't Beste steiht di to!
Du kannst di nehmen, wat du wullt —
dat seggt ja al dien Farv vun Guld.
Triumph
Dien Dag is dor! Du strahlst in Guld!
Nix anners harrst du jemals wullt!
Nu gifft dat ok keen Fragen mehr,
wat wohl de Sinn vun't Leven weer.
Du föhlst dat — un du twievelst nich —:
dien Wustigkeit büst du verplicht!
Dat Leven will vun di bloots een:
Dat is dien Opdrag, Wust to ween!
Simmeleern
Du büst de Wust. Gedankenlos,
in drömelig-laszive Poos,
lettst du den Dag över di glieden.
Du brukst nix denken, nix entschieden,
nix doon, nix ännern: sülvstbewusst
un lösig folgst du Gier un Lust
un fraagst bloots, wat du noch vermisst.
— Gifft dat nich ok noch anner Wüst?
Liedenschap
De annern Wüst, so schier, so prall!
De Welt is vull — se leevt di all!
De hööchste irdische Genuss
is wustelige Koitus!
Dor warrt de anner smuust un eit
bit to Besinnungslosigkeit,
un denn sinkst utbrennt, lerrig hin
as frömd, un fraagst: Wat is de Sinn?
Fossil
Benaut un eensam sliekt dorvon
de Wustosaurus Wustodon.
De lang utstorven Herbivoren
harrn ünner Wüst ja nix verloren.
So güng de Tied över ehr hin.
Denn: Wat nich Wust is, hett keen Sinn!
