Un denn wurr dat richdig Wiehnachen En Wiehnachsvertellsel vun Arne Bruhn |
||
As en vun de Breefengels
den eersten Korv mit Wunschzedels un Listen in de Stuv schöv, dor
möök de Wiehnachsmann de Ogen so'n Spleet op, hojahn mal düchtig
un reck sik in sienen Ohrensessel. "Is dat al wedder mal so wiet?"
Antwoort kreeg he nich, de Engel harr de Döör al wedder dicht
maakt. Sietdem dat de Chef St. Peter opdragen harr, bi't Opnemmen vun
n'e Engels wat scharper to pröven, dor müssen se sik all fix
ranholen, de Arbeid to schaffen.
Noch eens keem em dat Hojahnen an. Man denn trock he sik mit'n groten
Töhn de Puschen ran, de em vun de Fööt rüüscht
weern, un angel sik en Handvull Breven ut den Korv, dat he eerst mal
so'n lütte Översicht kreeg, wat düt Jahr so anliggen
dä. 'CD-Rom-Player'? wat's dat denn nu wedder? trock he de Stirn
in Folen un schüttkopp en beten, ehr dat he de Kaart in den Kasten
'Pröven' rinsmeet. In den nächsten Breev, dor legen glieks
dree Listen in, de weer ja woll ut en vun de Koophuus-Katalogen afschreven:
Baben in en Reeg mit dicke Bookstaven 'Menge', 'Bezeichnung', 'Artikel-Nummer'.
Un denn gung dat loos: Ruppert harr al sien Wöörbook ut de Tasch haalt un bläder dor in rüm. "Nee, steiht hier ok nich un de nee'e Oplaag, de is noch nich ruut de bi'n Druckdeenst, de klaagt ok, wat se nich noog Lüüd kriegen doot un dat jüst nu vör't Fest!" He möök so recht en bedröövt Gesicht un klapp sien Book wedder to. "Dat is mi ok eendoont", pulter de Wiehnachsmann wedder loos "ik maak den Kraam so nich mehr mit wat hett dat allens noch mit Wiehnachen to doon? Weetst noch lest Jahr? Bi Kramers? As wi dor as bestellt un nich afhaalt in de Döör stunnen? De Ool, de leep mit sien 'Handy' an't Ohr op un daal un fraag in en Tour: 'Wo bleibt der Wagen, verd... noch mal!' Un de Kinner, de seten vör't Kiekschapp un wünken blots af 'ppssst'. Un de Mudder? Kannst Di noch besinnen? 'Am besten, Sie kommen morgen, heute paßt das wirklich schlecht Sie sehen ja " un se wies na ehrn Keerl hen "wir wollen noch aus!'" He böör de Arms tohööcht, as wull he den Heven üm Help angahn liekers he dor doch sülven binnen seet. "Jaa, klaar weet ik dat jüst so dat vun de Kinner vun Westermanns: ' Hier sind unsere Gedichte drauf!' Un denn drück he mi so'n Kassette in de Hand un sä blots noch: 'Stellt den Kram man dahin.' Un weer wedder mit sien 'Game-Boy' togangen." "Jaa un de Deern, de hett nich maal disse Höördinger vun de Ohren nahmen, hett blots so in Takt mit Kopp nückt!" De Wiehnachsmann leet sien Root dör de Luft susen, dat dat man so huul. "Un dorüm segg ik Di: Ik maak dat nich mehr mit! So nich! De schöllt mal wedder Wiehnachen fiern, as sik dat höört! Un ik weet ok al, woans ik dat maak!" He lang na sienen ooldmodschen Klönkasten, dreih an de Kurbel un fraag knasch: "Zentrale? Verbind mi mal mit St. Peter." Un as de sik mellen dä op'n annern Enn', dor fröög he blots, wat de Plaan för dat Wiehnachsweder al klaar weer un wat he mal op'n Momang röverkamen kunn. An'n 24. Dezember, so bi Klock veer rüm, dor trock sik de Sünn düster Wulken vör't Gesicht, dat würr fix düüster un de eersten Lanternen un Lampen in de Hüüs lüchten op, dor füng dat miteens för dull an to regen un to weihn. In'n Radio dän se in en Tour vör Glatties wahrschuen. Un in de Narichten mellen se ok al wat vun dalbraken Telgen un vun tohoopsackte Telten op'n Wiehnachsmarkt. As de lesten Ladens dichtmaken dän, dor sehg jedereen to, wat he gau tohuus keem, un de Straten wurrn jümmers stiller, noch veel stiller as all de Johren vördem blots de Wind huul un de Regendruppens wurrn to lüttje Iesklutens . De Wiehnachsmann stünn bi sien Släden un nück tofreden. St. Peter harr dat allens so in de gangen bröcht, as se dat besnackt harrn annerlest. Un denn keem ok Ruppert mit de Peer, un se juckeln langsom daal na de Eer. Se stüern jüst in'n Noorn vun de lest Wulk op't Land daal, dor weer't sowiet: De Stroomdröht kunnen de Last vun dat Ies nich mehr dregen kort flucker dat hier un dor noch mal op un denn leeg dat hele Land in'n Düstern. De Minschen in de Hüüs kemen in de Been: De een soch gau en Talliglicht un Rietsticken her, de anner suus an'n Klönkasten, dat Stromwark antoropen. Wat nu toveel dat dän or St. Peter dor ok mangfummelt harr, dat wüss keeneen: Ok dat wull nich mehr un bleev still. Dor steken veele Lüüd de Lichten an'n Boom an, so se noch echte Lichten harrn, de mit de elektrischen Lichtkeden, de söken allens tohoop, wat se noch so harrn: Teelichten, Immenwasslichten un wat sik so funn ok mennigeen ole Peterleumlamp egens blots kofft as 'Antikmöbel' keem to Ehren, so sik in'n Keller noch wat vun Opa sien Peterleum funnen harr. As de beiden mit ehrn Släden bi dat eerste Huus vun de grote Stadt ankemen, dor seeg dat richdig fierlich ut, un den Wiehnachsmann full Otto Tenne sien lütt Wiehnachsgedicht in: Allümbi is Freden, Un dor, sungen dor nich sogoor welk, jüst as in den tweeten Vers? He heel de Släden an un luuster: Kinnersang weiht liesen Dor füngen sien Ogen an to lüchten, he stööt Ruppert
in de korten Rippen un sä blots: "Sühst wull nu
ward dat doch wedder richdig Wiehnachen." Denn dreih he sik üm
na Noorn un keek na baben un nück mal tofreden. Dor wurr dat dor
miteens hell mang de Wulken un en hillen Schien full op de Eer, de nu
ünner en fien glinstern Iesdeek liggen dä. Un se trocken beid
vun Huus to Huus un schinken de Minschen wat, wat de mehrsten
al langen nich mehr hatt harrn as se meenten: Tiet! Tiet to'n
Klönen, to'n Vertellen. Un mennigeen Kind kreeg to'n eersten mal
to hören, wo Vadder un Mudder fröher, to ehr egen Kinnertiet,
jüst op de Aart Wiehnachen beleevt harrn. Un se spelen mit de Kinner
de olen Spele un se kemen achterto, as de Kinner al in de Puuch legen,
ok to'n Besinnen still bi den warmen Schien vun de lütten
Lichten, de an'n Boom, op'n Disch , op'n Ünnertass
langsom daalsackten. Un nich blots de Wiehnachsmann weer disse Nacht
tofreden nee, ok mennigeen vun de drievschen Minschen dach still
vör sik: Wat is dat doch mal schöön, so'n stille Wiehnacht!
|
||
|