Un denn wurr dat richdig Wiehnachen

En Wiehnachsvertellsel vun Arne Bruhn

Noch eens keem em dat Hojahnen an. Man denn trock he sik mit'n groten Töhn de Puschen ran, de em vun de Fööt rüüscht weern, un angel sik en Handvull Breven ut den Korv, dat he eerst mal so'n lütte Översicht kreeg, wat düt Jahr so anliggen dä. 'CD-Rom-Player'? wat's dat denn nu wedder? trock he de Stirn in Folen un schüttkopp en beten, ehr dat he de Kaart in den Kasten 'Pröven' rinsmeet. In den nächsten Breev, dor legen glieks dree Listen in, de weer ja woll ut en vun de Koophuus-Katalogen afschreven: Baben in en Reeg mit dicke Bookstaven 'Menge', 'Bezeichnung', 'Artikel-Nummer'. Un denn gung dat loos:
De Wiehnachsmann lees dat jümmer langsomer, stamer bi dat en un anner Woort, denn heel he ganz op un smeet de Kaart wedder trüch op den Korv. "De sünd ja woll mall worrn dor ünnen!" bölk he loos, dat de Wulkenvörhang an't Finster ut'n een stoov. "Mi langt dat, dor maak ik nich mehr mit!" Un he sprung op, so goot dat siene olen Knaken noch toleten, un slurr na de Döör: "Ruppert! Kaam mal her!" reep he luud övern Flur weg na de anner Siet, wo 'Organisation' an de Döör stünn. Denn tüffel he wedder trüch un lett sik in sienen Sessel fallen un brabbel wat vör sik hen, dat lütte Sprökels vun sien Baarthaar dör de Stuuv stöven.
"Wat gifft denn?" Ruppert keek üm de Eck. "Hest al mal ankeken, wat de Lüüd sik dit Johr wedder utdacht hebbt dör günt?" Ruppert nück wat duursam un tucks mit de Schullern: "So sünd de Minschen nu mal!" — "So sünd de Minschen nu mal! So sünd de Minschen nu mal!" buller de Wiehnachsmann un pedd mit'n Foot na den Korv. Denn lang he sik de List wedder hendaal un lees sienen 'Organisations-Assi' — Knecht leet Ruppert nich mehr gellen, sietdem dat en 'Beratungsteam' den Bedriev "Wiehnachen" op'n Kopp stellt un nee opdeelt harr — den helen Kraam vör. "Dor mütt'n ja op studeern, op so'n snaakschen Kraam! Poppenwagen, Holtpeerd, Isenbahn — ja — dat kunn een ja noch klaarkriegen — avers dat hier, dat's ja wull en heel besünner Spraak, wat? 'Multi-Media-Version!' Wat sünd dat för Dias? Weetst Du dat?"

Ruppert harr al sien Wöörbook ut de Tasch haalt un bläder dor in rüm. "Nee, steiht hier ok nich — un de nee'e Oplaag, de is noch nich ruut — de bi'n Druckdeenst, de klaagt ok, wat se nich noog Lüüd kriegen doot — un dat jüst nu vör't Fest!" He möök so recht en bedröövt Gesicht un klapp sien Book wedder to. "Dat is mi ok eendoont", pulter de Wiehnachsmann wedder loos — "ik maak den Kraam so nich mehr mit — wat hett dat allens noch mit Wiehnachen to doon? — Weetst noch lest Jahr? Bi Kramers? As wi dor as bestellt un nich afhaalt in de Döör stunnen? De Ool, de leep mit sien 'Handy' an't Ohr op un daal un fraag in en Tour: 'Wo bleibt der Wagen, verd... noch mal!' Un de Kinner, de seten vör't Kiekschapp un wünken blots af 'ppssst'. Un de Mudder? Kannst Di noch besinnen? 'Am besten, Sie kommen morgen, heute paßt das wirklich schlecht — Sie sehen ja —" un se wies na ehrn Keerl hen — "wir wollen noch aus!'"

He böör de Arms tohööcht, as wull he den Heven üm Help angahn — liekers he dor doch sülven binnen seet. — "Jaa, klaar weet ik dat — jüst so dat vun de Kinner vun Westermanns: ' Hier sind unsere Gedichte drauf!' Un denn drück he mi so'n Kassette in de Hand un sä blots noch: 'Stellt den Kram man dahin.' Un weer wedder mit sien 'Game-Boy' togangen." — "Jaa — un de Deern, de hett nich maal disse Höördinger vun de Ohren nahmen, hett blots so in Takt mit Kopp nückt!" De Wiehnachsmann leet sien Root dör de Luft susen, dat dat man so huul.

"Un dorüm segg ik Di: Ik maak dat nich mehr mit! So nich! De schöllt mal wedder Wiehnachen fiern, as sik dat höört! Un ik weet ok al, woans ik dat maak!" He lang na sienen ooldmodschen Klönkasten, dreih an de Kurbel un fraag knasch: "Zentrale? Verbind mi mal mit St. Peter." Un as de sik mellen dä op'n annern Enn', dor fröög he blots, wat de Plaan för dat Wiehnachsweder al klaar weer un wat he mal op'n Momang röverkamen kunn.

An'n 24. Dezember, so bi Klock veer rüm, dor trock sik de Sünn düster Wulken vör't Gesicht, dat würr fix düüster un de eersten Lanternen un Lampen in de Hüüs lüchten op, dor füng dat miteens för dull an to regen un to weihn. In'n Radio dän se in en Tour vör Glatties wahrschuen. Un in de Narichten mellen se ok al wat vun dalbraken Telgen un vun tohoopsackte Telten op'n Wiehnachsmarkt. As de lesten Ladens dichtmaken dän, dor sehg jedereen to, wat he gau tohuus keem, un de Straten wurrn jümmers stiller, noch veel stiller as all de Johren vördem — blots de Wind huul un de Regendruppens wurrn to lüttje Iesklutens — — —. De Wiehnachsmann stünn bi sien Släden un nück tofreden. St. Peter harr dat allens so in de gangen bröcht, as se dat besnackt harrn annerlest. — Un denn keem ok Ruppert mit de Peer, un se juckeln langsom daal na de Eer.

Se stüern jüst in'n Noorn vun de lest Wulk op't Land daal, dor weer't sowiet: De Stroomdröht kunnen de Last vun dat Ies nich mehr dregen — kort flucker dat hier un dor noch mal op — un denn leeg dat hele Land in'n Düstern. De Minschen in de Hüüs kemen in de Been: De een soch gau en Talliglicht un Rietsticken her, de anner suus an'n Klönkasten, dat Stromwark antoropen. Wat nu toveel dat dän or St. Peter dor ok mangfummelt harr, dat wüss keeneen: Ok dat wull nich mehr un bleev still. Dor steken veele Lüüd de Lichten an'n Boom an, so se noch echte Lichten harrn, de mit de elektrischen Lichtkeden, de söken allens tohoop, wat se noch so harrn: Teelichten, Immenwasslichten un wat sik so funn — ok mennigeen ole Peterleumlamp — egens blots kofft as 'Antikmöbel' — keem to Ehren, so sik in'n Keller noch wat vun Opa sien Peterleum funnen harr.

As de beiden mit ehrn Släden bi dat eerste Huus vun de grote Stadt ankemen, dor seeg dat richdig fierlich ut, un den Wiehnachsmann full Otto Tenne sien lütt Wiehnachsgedicht in:

Allümbi is Freden,
hillig as en Droom,
Achter jedeen Finster
brennt de Lichterboom.

Un dor, sungen dor nich sogoor welk, jüst as in den tweeten Vers? He heel de Släden an un luuster:

Kinnersang weiht liesen
vun de Naber her,
klingt, as wenn keen Muer
un keen Steen mehr weer.

Dor füngen sien Ogen an to lüchten, he stööt Ruppert in de korten Rippen un sä blots: "Sühst wull — nu ward dat doch wedder richdig Wiehnachen." Denn dreih he sik üm na Noorn un keek na baben un nück mal tofreden. Dor wurr dat dor miteens hell mang de Wulken un en hillen Schien full op de Eer, de nu ünner en fien glinstern Iesdeek liggen dä. Un se trocken beid vun Huus to Huus — un schinken de Minschen wat, wat de mehrsten al langen nich mehr hatt harrn — as se meenten: Tiet! Tiet to'n Klönen, to'n Vertellen. Un mennigeen Kind kreeg to'n eersten mal to hören, wo Vadder un Mudder fröher, to ehr egen Kinnertiet, jüst op de Aart Wiehnachen beleevt harrn. Un se spelen mit de Kinner de olen Spele un se kemen achterto, as de Kinner al in de Puuch legen, ok to'n Besinnen — still bi den warmen Schien vun de lütten Lichten, de an'n Boom, op'n Disch , op'n Ünnertass langsom daalsackten. Un nich blots de Wiehnachsmann weer disse Nacht tofreden — nee, ok mennigeen vun de drievschen Minschen dach still vör sik: Wat is dat doch mal schöön, so'n stille Wiehnacht!

So bi Klok elven rüm, dor kemen de beiden wedder an in'n Heven un de Wiehnachsmann stüer foorts op St. Peter to: "Fein hest dat maakt — is wedder richdig mal so Wiehnachen worrn as fröher — man nu glööv ik, mööt wi de Minschen wedder to Strom helpen — so ganz as fröher is dat dor günt op de Eer ja doch nich mehr: Köhlenavens, de hebbt se ja hüütigendaags nich mehr — un ahn Warms ut jem ehr modern Heizanlagen, ik glööv, dor ward jem op de Duer ok so'n feine Wiehnachen nich gefallen." Un so keem dat denn ok: Weer ja Wiehnachen, un dor kann sik ok de Wiehnachsmann mal wat wünschen.