Die Wühlmaus |
Dei Weuhlmus |
|
|
Die Wühlmaus nagt von einer Wurzel
das W hinfort, bis an die urzel.
Sie nagt dann an der hintern Stell
auch von der urzel noch das L.
|
Dei Weuhlmus kawt van eine Wurdel
das W heel aff, bit an dei -urdel.
An dei -urdel kawt sei denn
un dat L is uck dorhen.
|
...un warrt nu mehr un mehr versehrt!
|
Die Wühlmaus nagt und nagt, o weh,
auch von der urzel noch das E.
Sie nagt die Wurzel klein und kurz,
bis aus der urze- wird ein urz-.
|
Dei Weuhlmus kawt un kawt, o weh,
uck van dei -urdel nu dat E.
Sei kawt dei Wurdel kort un klein,
van dei -urde bliff ein -urd- tau seihn.
|
Un liekso geiht't de Muus ehrn Steert!
|
Die Wühlmaus ohne Rast und Ruh
nagt von dem urz auch noch as U.
Der Rest ist schwer zu reimen jetzt,
es bleibt zurück nur noch ein rz-.
|
Dei Weuhlmus finnt doch kiene Ruh
kawt van dat -urd- uck noch dat U.
Nu werd uck dat Riemeln schwor,
blots dat -rd- staiht noch dor.
|
Nich dat ehr Steert ehr intresseert
|
Nun steht dies rz- im Wald allein.
Wühlmäuse sind ja so gemein! |
Dat -rd- staiht allein inn Buschk dorher,
Weuhlmüse sünd wohrhaft aohne Ehr! |
Fred Endrikat (1890-1942)
|
Südollnborger Platt: Ludgerd
Lüske
|