de grund verslütt de klock ehrn mund.
woorn eerdbewahners över nacht —
blievt stumm un sünd doch ganz vun toon —
en bild bloots, sünner kracht...
dat kind liggt nackt, töövt op de dööp.
'keen döfft dat kind? op welken naam?
de dööpsteen is vun asch un all.
keen minsch nich is mehr fraam.
wat güng verlaren? kiek di üm.
de lerrig steed — wat du vermisst —
du weetst nich mehr, hest du't mal wüsst?
wohen dien spegelbild verswünn...?
de kahn liggt dröög, ahn water, strandt
un is doch wied vun land.
— en bild bloots, sünner sinn.
du ünnersöchst, wat di verwirrt.
allns regelt sik dör plie tomeist!
dat klickt un klackt, dat knarrt un klirrt.
du hest vernimm, doch brukst du geist!
wenn dat, wat du dörlüchtst un misst,
dien egen organismus is,
de zuckt un hööpt — op wat he töövt?
op geist, de em beleevt...
denk na, maak di en langen foot!
wat fehlt? un is dat nich to laat?
dat is to laat, för anner wiss!
dood liggt de hirsch, dood liggt de hund,
de al in't starven noch entbund —
o mundus quam horribilis!
leer kiekt de grote kalebass
dör luft so dröög un kloor as glas.
de kimm, so lerrig un so hart,
hett bloots sik sülven apenbaart.
du dränkst dat letzte, wat noch leevt,
an diene bost. wat ji nu geevt,
dat nehmt ji beid torüch un hin.
en bild bloots, sünner sinn ...
de welt warrt regelmaat, kristall.
bloots düüsternis kiekt di noch an.
bedächtig löppt de eerdenball
ahn küseln ut sien bahn.
en braken graffmal is dien welt.
du hest dorbinn leevt, vegeteert ...
nu büst alleen in't frie stellt —
en bild bloots. sünner weert.
