kiek eis, so schall dat leven vör uns ween:
en sachte see weegt
unse witte yacht,
de kimm is ruhig, de wind is warm un sacht,
de seils sünd witt un vull, de küste gröön
un blaag de heven. — schall de tokumst kamen!
ja, as düt seilboot schall dat leven ween!
un wenn't mal störmt: du büst ja nich alleen!
denn du un ik, wi twee blievt doch tosamen.
