Wenn de Sünn in’t Frööhjohr warmt
dat Meer,
rüükt dat in Hevens vertruut na Solt un Teer,
kümmt die Hochsaison op See för 't Segeln pur.
Wenn dat in Märzmaand suutje wärmer ward,
freit sik ein echtes Skipperhart
op’t „Ansegeln“, – na lange Winterkur.
Treckt achtert Auto denn de Sailor
sien Sailschipp op’n Trailer Richtung blaue See,
dörch ’t Autobohngewöhl,
ward een Skipperhart nich mehr rasten,
süht he in Haven de veelen Masten,
glieks dat Schipp to Water, Mann, wat för 'n Geföhl.
Segeln, segeln, hart an’n Wind
över Wellen, de wild as Rönnpeer sünd
to glieden heet för Skippers: „Dat is Leven!“
bi't Meeresruuschen, op’n Seewind luuschen
un mit Sailfrünnen gau 'n poor Döntjes tuuschen,
un de Gischt sprütt över’n Steven,
un avends an Kai dat Havenleven.
Wittes Segellinnen bit an de Kimm,
Bord an Bord över’t Water dorhen.
Frie sik föhl’n – un as 'n Mööw to flegen!
Wenn de Windbruut üm de Nees di weiht,
mit vulle Backen se dat Linnen bleiht
un na 'n Töörn in Haven Boot an Boot sik wegen.
Speelt denn jichtenseen de Harmonika,
„Rolling-home“ bringt di dat Fernweeh nah.
Över’n Haven lacht de Maand, wat för’n Geföhl.
Ward düchtig Seemannsgoorn ok spunnen,
manch niege Segelfrünn wohl wunnen,
bit de Nacht fallt över’n Haven klamm un köhl.
Segeln, segeln, hart an’n Wind
över Wellen, de wild as Rönnpeer sünd
to glieden heet för Skippers: „Dat is Leven!“
bi't Meeresruuschen, op’n Seewind luuschen
un mit Sailfrünnen gau 'n poor Döntjes tuuschen,
un de Gischt sprütt över’n Steven,
un avends an Kai dat Havenleven.
|
