Avendleder

ut dat romantsche Tiedöller



Joseph v. Eichendorff

Avend

Swiggt de Minschen all ehr Larm:
Ruusch’ de Eer so as in Drööm
wunnerbor mit alle Bööm,
wat dat Hart knapp weten kann;
ole Tieden, sachte Truur
un denn huschen liese Schuur
wedderlüchen dörch de Bost.

 


 


Ernst Moritz Arndt

Avendleed

De Dag is nu vergahn
un düüster slöppt de Welt,
de hellen Stierns, de stahn
an't blage Himmels-Telt;
blots in de grönen Riesen
singt noch de Nachtigall,
in't wiede, depe Swiegen
de eenz'ge Levensschall.

Ik aver, Vadder, stah
hier in mien Katen-Döör
un seih rup to de Hööcht
un seih lang up to di.
Wo geern much ik ok klingen
as hellig Nachtigall,
di Pries un Dank to bringen
mit depen Smartenschall.

Ja, mit den Schall vun Smarten:
Denn stiggt de Nacht herup,
so springt deep in mien Harten
en Born vun Tranen up.
De Tranen un de Klagen —
du Vadder weißt dat best,
wat singen nich un sagen,
wat sik nich spreken lett.

Du kennst woll mienen Kummer,
de rup na'n Heven blickt,
wennehr för'n söten Schlummer
de hele Welt sik richt',
womit so swoor beladen
mien Hart na baven richt,
na dienen Born vun Gnaden,
de Laavsal rünnerbrickt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja, diene söte Leevde
de trööst in mi den Smart.
Ja, diene söte Leevde
maakt ruhig mi dat Hart.
De lööst in hitte Tranen
dat Ies in miene Bost
un stellt Sinn un Lengen
to'n hogen Stiernenloop.

...

So kann ik froh mi leggen
nu mit de Welt to Ruh,
mien Amen un mien Segen,
mien Herder, dat büst du.
So will in dienen Freden
ik högelig slapen in,
dor baven un hier neern
in'n Slaap un Waken dien.

 


Biller vun Caspar David Friedrich,
Wöör vun Rudi Witzke un Marlou Lessing
in't Plattdüütsche bröcht


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet