Klick op to'n Vergröttern!

wenn Hüüt un Gistern sik ümfangt,
bruukt se keen wötteln nich,
de in den dunkeln eerdgrund steekt.
dat gröön, dat se na'n heven reckt,
dat langt,
dat se de tokumst tüügt, de bricht
vun baven ut dat warme licht —

dat unsichtbore Anner deckt
de dunkel eerdgrund, atent, töövt
un leevt.

---

de knubben, lütte krokodil,
warrt witte blöden rieten.
dat junge nimmt dat ool as teel,
witt-gröön will witt bekriegen;
an leggt se, scheet sik sülven af —
dat strahlen witt, dat natte graff —
en rode blööd op liesen stiel,
en blaag libell ehr flüchtenspeel
kiekt unbeweegt as tügen,
lichthartig, as vun wieden.

---