Dei Rägentrud

Märken vun Theodor Storm,
in't Mäkelborger Plattdüütsch œwerdrågen von Behrend Böckmann

Un an einen Vörmeddach in dissen Sommer stünn dei dicke Wischenbuer, as all Lüd sik in ehr Hüs verkråpen harrn un sülfst dei Dörpköter dat Kleffen un Günsen leeten, driewendnatt un breitbeinig inne Infohrt vör sien Schünendäl un schmökte schweitig un doch vergnäucht sien Meerschumpiep. Un man seech em dat Grienen an, as sien Knechten mit 'n Fuder Heu up'e Däl ankeemen. Harr hei doch vör Johren för wenig Geld 'ne grote Brookwisch köfft, wo ok bi gröttst Drööchnis dat Gras wassen künn, dat up'e Feller un Wischen von sien Nåwern nich wussen is, un hei so ümmer gaut rükend Heu ünnern Dåken harr un dat ok tau blanke Dålers måken künn.
Un so stünn hei dor un däd sik uträken, wat dei Aust em inbringen künn, wenn dei Priesen wiederhen so kladdern würn. "All dei annern warden lerrig utgåhn", secht hei liesing tau sik sülben, höllt dei Hand vör sien Ogen, pliert dörch dei Fingers tau dei Hœff von sien Nåwers, un dei Sünn blänkert em tau, dat dat nie nich mihr Rägen up'e Welt gäben ward.

Nu güng hei ran an't Fuder Heu, dat vonne Knechten afståkt wür, grippt sik 'n Handvull, höllt sik dei nu ünner sien grote Näs un kreech wedder dat Grienen, dat nu bedüden künn, dat dat Heu mit disse Rükels noch mihr Dålers bringen künn.
Un as hei so sinniert, kümmt 'n föftig Johr olle Fru tau em. Sei seech bleik un bäten krank ut un dat schwattsieden Dauk üm den Hals geef ehr Gesicht 'n trurig Utseihn. "Gauden Dach, Nåwer", säd sei un höll den Wischenbuern ehr Hand hen, "is dat hüt 'n gläunig Sünn, dei brennt einen noch dei Hor von'n Kopp!"
"Låt brennen, Mudder Stine, låt brennen", antert dei Wischenbuer, "kiek di dit Fuder Heu an! Mi kann't nich so schlimm ankåmen!"
"Dje, dje, Wischenbuer, ji kœnt gaut lachen, œwer wat sall ut uns annern warden, wenn dat so anhöllt!"
Dei Buer pückert mit'n Dumen dei Asch ut'n Piepenkopp un blös denn ornlich por Qualmwulken inne Luft.
"Seiht ji", säd hei nu, "dat kümmt, wenn man so œwerklauk is. Ik heff't all ümmer
secht! Doch dien Kierl, — Gott wäs em gnädig — wull dat ja bäder weiten un hett sienen natten Acker gägen drögen uttuuscht! Nu sitt't ji an mit dei Drööchnis up juch Feller, dei Saat löppt nich up un dat Veihtüch hett denn nicks tau fräten."

Dei Fru kreech dat Schlucken.
Dei dicke Kierl œwer wür bäten grotschnutig. "Ach, Mudder Stine", säd hei, "ik mark all, dat ji nich man so kåmen sünd; rut mit dei Språk, wat hest du up'n Harten?"
Dei Wittfru keek nå ünnen. "As ji wull weiten daut", säd sei, "dei föftig Dålers, dei ji mi borcht heff, sall ik Johanni taurüch gäben, un dei Dach steiht vör dei Dör."
Dei Buer lecht sien grote Prank up ehr Schuller. "Sorcht juch man nich, Fru! Ik bruk dat Geld nich; ik bün nich dei Minsch, dei vonne Hand in'n Mund läwt. Ji kœnt mi juchen Acker as Pand œwerlåten; dei is twors nich besonners gaut, œwer mi sall hei gaut nauch sien. An'n Sünnabend kœnt ji mit mi taun Afkåten fohrn."
Dei sorgenvulle Fru künn wedder aten. "Dat måkt mi wedder Kosten", säd sei, "œwer ik dank juch liekers."
Dei Wischenbuer keek sei ümmer noch an un leet nich von ehr af. "Un", säd hei nu, "dor wi gråd so bisåmen sünd, dor will ik juch noch seggen, dat dei Andrees, juch Sœhn, sik nå mien Dochter ümsüht."
"Du leiwer Gott, Nåwer, dei Kinner sünd doch miteinanner grot worden!"
"Dat kann sien, wenn œwer dei Bengel denkt, dat hei sik hier in'n gaude Wirtschaft infriegen kann, denn hett hei sien Räknung åhn mi måkt!"

Nu richt't dei Fru ehrn Kopp up un keek denn Burn mit'n vergrellten Blick an.
"Wat hefft ji gägen mienen Andrees?", frööcht sei em.
"Ik gägen juchen Andrees, Fru Stine? Œwerhaupt nicks! Œwer" — un hei streek mit sien Hand œwer dei sülwern Knöp an sien rode West — "mien Dochter is äben mien Dochter un dei Dochter von'n Wischenbuer kann dat bäder kriegen."
"Låt af, Wischenbuer", säd nu sacht dei Fru, "ihrer as dei hitten Johren keemen —!"
"Œwer nu sünd sei dor un sünd ümmer noch dor, un ok dit Johr is dei Tauversicht man lütt, dat Kuurn in juch Schüün kümmt. Un so geiht dat mit juchen Hoff ümmer wieder barchdål."

Dei Fru wier as von Sinnen tausåmensackt; un dat schien so, as dat sei dei letzten Wür gor nich richtig mitkrägen harr. "Ja", säd sei, "ji kœnt ja recht kriegen. Dei Rägentrud möt inschlåpen sien; œwer sei kann ok wedder wåk warden!"
"Dei Rägentrud?", wedderhålt dei Buer in'n forschen Ton. "Glöwt ji an dit Kråmerlatiensch?"
"Kein Kråmerlatiensch, Nåwer!", antert s' klammlies. "Mien Öllernöllermudder, as dei noch jung wier, hett eins sülben dei Rägentrud upweckt. Sei wüsst ok den Riemel un hett mi den noch upsecht, œwer ik heff den all lang vergäten."
Dei dicke Buer mösst nu so dull lachen, dat dei sülwern Knöp anne rode West tau danzen anfüngen. "Nu, Mudder Stine, denn sett di man dål un besinn di up den Riemel. Ik verlåt mi leiwers up mien Wäderglas, un dat wiest mi ,schön' för acht Wäken an!"
"Dat Wäderglas is' n dodet Ding, Nåwer, dat kann doch nich dat Wäder måken!"
"Un juch Rägentrud is 'n Späukel, 'n splienig Wäsen, 'n Gornicks!"
"Nu, Wischenbuer", säd dei Fru bäten trüchhollend, "ji wäst äben einer von dei Nieglöwigen!"
Œwer dei Buer keem in Iewer: "Nie— orrer oltglöwig!", reep hei, "gåht hen un söcht juch Rägentrud un secht den Riemel up, wenn ji den noch upseggen kœnt. Un wenn von hüt af in vieruntwinnig Stunnen Rägen föllt, denn —!"
Hei wür still, pafft por dicke Wulken Rok inne Luft vör sik hen.
"Wat denn, Nåwer?", fråcht dei Fru.
"Denn — denn — taun Düwel, denn sall juch Andrees mien Maren friegen!"

Geråd in dissen Momang güng dei Dör vonne Döns tau dei Schüündäl up un 'n hübsche schmucke Diern mit lüchtend brune Ogen güng inne Dörchfohrt up em tau. "Gaut, Vadder", reep sei ut, "dat sall gellen!" Un taun bäten ölleren Kierl, dei vonne Stråt an't Hus keem, säd sei: "Ji hefft dat hürt, Vedder Schulze!"
"Nu, nu, Maren", säd dei Wischenbuer, "du mösst kein Tügen gägen dienen Vadder säuken; mien Wurt gellt, dor bitt dei Mus kein'n Fåden af."
Dei Schult œwer, up sien Stock stütt't, bekeek sik den Häben un dei wiede Welt, wo sien scharp Ooch ganz wiet wech an'n gläunigen Häben 'n witten Punkt schwemmen seech, orrer harr hei sik dat blot inbillt, dat hei denn seihn harr, un säd denn grienend: "Sallt juch bekåmen, Wischenbuer, dei Andrees is in allerlei Såken 'n düchtige Jung!"

Korte Tiet dornå — dei Wischenbuer un dei Schult sitten in den Wischenbuer sien Döns œwer allerlei Räknungen tauhop — güng Maren up'e anner Stråtensied mit Mudder Stine in ehr lütt Hüsung.
"Œwer Kind", säd dei Wittfru un hålt dat Spennrad ut't Eck, "weitst du denn den Riemel för dei Rägenfru?"
"Ik?", fråcht dei Diern un schmitt verwunnert den Kopp in'n Nacken.
"Nu, ik heff dat man blot so dacht."
"Ne, nich, Mudder Stine, mi wier blot so üm't Hart, denn ik heff dacht, dat ji den Riemel noch wedder ruterkråmt, wenn ji in juchen Kopp bäten uprüümt!"
Mudder Stine schüddelt den Kopp. "Dei Öllernöllermudder bleef tiedig dod. Ik weit blot noch, dat dat dunnemåls äbenso dull drööch wier as as hütigendåchs, un as dei Saat nich upleep un dat Veihtüch dod bleef, denn hett's ümmer ganz liesing vör sik hen schnackt: Dat deit dei Füerkierl taun Schabernack, denn ik heff dei Rägentrud wåk måkt!"
"Dei Füerkierl?", fracht dei Diern, "wecker is denn dat nu all wedder?"

Doch ihrer as dat s' 'n Antwurt kreech, wier s' all an't Finster sprungen un reep: "O mien Gott, Mudder, dor kümmt Andrees; kiek blot, wat verargert hei utsüht!"
Dei Wittfru stünn up verlött ehr Spennrad: "Is doch klor, Kind", secht sei bedräuwt, "sühst du denn nich, wat hei up'n Rügg drächt? Dor is all wedder 'n Schåp vör Döst dod bläben."
Gliek dornå keem dei Jungbuer inne Stuf un schmeet dat dode Diert dei Frugenslüd vör dei Fäut. "Dor hefft ji dat!", säd hei mit düster Stimm un wischt sik mit sien Hand den Schweit vonne Stirn.
Dei Frugens hengägen keeken mihr in sien Gesicht as up dat dode Schåp. "Nähm di dat nich so tau Harten, Andrees!", säd Maren. "Wi willen dei Rägenfru wecken un denn ward allens wedder gaut."
"Dei Rägenfru!", wedderhålt hei, åhn sien Stimm tau ännern. "Ja, Maren, wecker dei wecken künn! — Dat is œwer nich blot wägen dat allein, mi is dor buten noch wat passiert."
Dei Mudder greep gefäuhlvull nå sien Hand. "Denn låt uns dat hürn, ihrer as dat du dodkrank wardst!"
"Hürt mål tau!", antert hei. — "Ik wull tau dei Schåp gåhn un kieken, ob dat Wåder noch dor is, dat ik gistern henbröcht harr. As ik anne Koppel keem, künn ik all seihn, dat dor wat nich in Ordnung is. Dei Wåderbütt stünn nich mihr dor, wo ik sei upstellt harr, un ok dei Schåp wiern verswunnen. Ik wull sei säuken un güng dei Feldmark bet taun Barch hen af.
Un as ik œwerwech wier, dunn seech ik sei all mit 'n langen Hals dor liggen un disse hier, dei wier all krepiert. Un dornäben leech dei ümstört't Wåderbütt, un sei wier ganz un gor utdrööcht. Nie nich kœnen dat dei Schåp allein måkt hemm', hier möt 'n bösorrig Hand in't Späl sien."
"Jung, Jung", föllt em dei Mudder in't Wurt, "wecker sall mi arm Wittfru son'n Leed andaun!"
"Hür tau, Mudder, dat kümmt noch bäder. Ik kladder up den Huckel rup un keek nå alle Sieden in't Land; œwer kein Minsch wier tau seihn un dei gläunig Hitt leech as alle Dåch still up'e Feller. Blot up einen groten Stein, näben weckern dei Ünnerierdschen ehr Ingangslock hemm', dor seet 'n dicke, fette Wåderäditz ut leet sik den dicken Wanst vonne Sünn' warmen. Un as ik denn son'n bäten verduzt däd un mit 'n bösen Blick üm mi keek, dunn hürt ik up eins achter mi up dei anner Sied von den Huckel wat brummeln, so as wenn einer mit sik sülben schnacken deit, un as ik mi denn ümdreih, seech ik ünnen in't Heidkrut 'n ganz lütt Männeken mit 'n rode Zippelmütz un 'n füerroden Rock hen- un herhüppen. Dei måkte mi bang, denn von wo wier dei unverwohrens wull kåmen!
Un woans dei utseech, so jämmerlich un so ganz un gor anners. Hei höll sien grote brunrode Hänn' up'n Rügg tausåmen un dei krummen Finger spälen as Spennenbein inne Luft ümher. Achtern Duurnenbusch, dei näben dissen Stein dor wassen deit, künn ik mi gaut verstäken un allens seihn, åhn dat man mi seihn künn. Dat hässlich Männeken wier dor ünnen noch ümmer in Bewägung, bückt sik un ritt 'n Büschel dröget Gras ut'e Ierd — un dat harr den Anschien, as wür hei in jeden Momang mit sienen Körbsenkopp Koppeister scheiten; œwer hei keem up sien Spennenbein wedder tau Ståhn un reev den drögen Grasbüschel mit sien Füst tau Pulver, füng denn ludhals so tau lachen an, dat dei halwdoden Schåp up dei anner Sied von den Huckel upsprüngen un utneiten. Dat Männeken lachte nu noch luder, füng an von ein Bein up dat anner tau danzen un ik harr all Bang, dat disse lütten Spennenbein sienen massigen Lief mit den Körbsenkopp nich hollen kœnen. Dat wier nich gaut antauseihn, taumål dat ok ut sien lütten schwatten Ogen so düchtig funkeln däd."

Dei Wittfru harr liesing nå dei Hand von ehr Mäten fåt't.
"Weitst du nu, wecker dei Füermann is?", säd sei. Maren nickköppt.
"Dat Allerlechste œwer", gifft Andrees tau verståhn, "dat wier sien Stimm'. ,wenn sei dat weiten würn, wenn sei dat weiten würn!' bölkte hei, ,dei Schnösel, dei Buerndööskopp!' Un denn süng hei mit sien verdammig quakige Stimm' 'n komischen Riemel, ümmer von vörn nå achtern, as künn hei dorvon nich nauch kriegen. Täuwt af, ik ward dat noch tausåmen kriegen!"
Nå'n lütten Ogenblick fangt hei an:
"Schmock is dei Well,
Stoff is dei Quell'!"
Nu höll dei Mudder dat Spennrad an, dat sik dei ganze Tiet œver dreiht harr, un keek ehrn Sœhn mit grote Ogen an. Dei œwer wier still un dat schien so, as wull hei sik besinnen.
"Wieder!", säd sei lies.
"Ik weit nich wieder, Mudder, dat is wech, ok wenn ik dat ünnerwägens wull hunnert mål upsecht heff."
As denn Fru Stine mit bäwernd Stimm' wieder måkt:
"Stumm is't in'n Holt,
up Feller danzt dei Füermann stolt!"
dunn sett Andrees noch hentau:

"Nähm di in Acht!
Ihrer du upsteihst,
hålt di dei Mudder
tau sik inne Nacht!"

"Dat is dei Rägentrud-Riemel!", reep Fru Stine, "un nu rasch noch einmål! Un du, Maren, mark di den, dormit hei nich nocheins afhannen kümmt!"
Un Mudder un Sœhn deklamiern nu tausåmen un åhn aftausaetten:

"Schmock is dei Well,
Stoff is dei Quell',
Stumm is't in'n Holt,
Up Feller danzt dei Füermann stolt!
Nähm di in Acht!
Ihrer du upsteihst,
hålt di dei Mudder
tau sik inne Nacht!"

"Nu hett all uns Not 'n Enn'!", reep Maren, "nu wecken wi dei Rägentrud; morgen sünd all Feller wedder gräun, un an annern Dach gifft 'n Hochtiet!" Un wat wier s' glücklich un vertellt den Andrees mit stråhlend Ogen, wat för'n Verspräken
sei ehrn Vadder afrungen harr.
"Kind", säd dei Wittfru wedder, "weitst du den Wech tau dei Rägentrud?"
"Ne, Mudder Stine, weit ji den Wech denn ok nich mihr?"
"Œwer Maren, dat wier doch mien Öllernöllermudder, dei bi dei Rägentrud inkeeken hett; von den Wech dorhen hett's nie nich wat vertellt."
"Nu, Andrees", säd Maren un kreech den jungen Buern an'n Arm tau fåten, dei son'n bäten dei Stirn in Folden trecken däd un för sik rünner keek, "nu sech doch wat! Du höllst doch süss ok ümmer 'n Rat pråt!"
"Villicht föllt mi nu ok wedder ein in", antert hei komodig. "Ik möt hüt Meddach noch Wåder tau dei Schåp rupbringen. Villicht kann ik den Füermann denn nocheins achtern den Durnenbusch beluern: Hett hei den Riemel verråden, denn ward hei ok den Wech verråden; sien dicker Körbsenkopp schient tau platzen von all disse Såken."
Un dorbi bleef't. Soväl as sei ok hen un her œwerlechten, sei künnen kein bädere Mœglichkeit finnen.

Bald dornå wier Andrees mit sien Tracht Wåder båben up'n Dreesch. As hei nu inne Neech von den Huckel keem, künn hei all von wieden den Ünnerierdschen up 'n Stein näben dat Ingangslock sitten seihn. Mit sien Finger forkt hei in den roden Bort rümmer; un ümmer wenn hei dei Hand wechnähm, flöch 'n Hupen von Füerflocken inne Luft un schwäwte in'n grellen Sünnenschien œwer dei Feller dorhen.
— Dor büst du doch wull tau låt kåmen, dachte Andrees so bi sik, hüt wardst du nicks mihr rutkriegen; un hei wull taun Sied, as hei nicks seihn harr, dorhen gåhn, wo dei ümstört Wåderbütt leech.

Un süh, dor füng einer mit em an tau schnacken. "Ik heff glöwt, dat du wat mit mi tau beräden hest!", mellt sik achter em dei Ünnerierdsch mit sein quakig Stimm'.
Andrees dreihte sik üm un güng por Schritt taurüch. "Wat sall ik wull mit juch tau beräden hemm'?", antert hei, "ik kenn juch doch gor nich."
"Œwer du büst doch up den Wech tau dei Rägentrud ut?"
"Wecker hett juch dat stäken?"
"Dat wier mien lütte Finger, dei is kläuker as männig utwussen Kierl."

Andrees geef sik nu 'n groten Ruck un güng por Schritt neeger ran tau em dor an'n Huckel. "Juch lütte Finger kann wull klauk sien", säd hei "œwer den Wech tau dei Rägentrud ward hei äbenso as dei allerkläuksten Minschen nich weiten."
Dei Ünnerierdsche pustet sik nu as'n Wåderäditz up, forkt mit sien Prank dörch den Füerbort, dat Andrees vör dei Hitt, dei ut den Bort keem, bäten taurüch pedden möst. Unvermaudens keek dei Ünnerierdsch mit sien lütte schwatte Ogen voll von Spott den Jungbuern in't Gesicht un pruuscht em an: "Du büst œwer düsig, Andrees; wenn ik di ok secht heff, dat dei Rägentrud achter den hogen Holt wåhnen deit, so kannst du doch nich weiten, dat dor achter den hogen Holt 'n Wiedenbom steiht."
Andrees markt nu, dat hei den Dummen spälen möt. Ok wenn hei as Buer ümmer ihrlich hanneln däd, so harr hei't doch mitkrägen, ok den schlitzuhrigen Buern tau spälen. "Dor hefft ji recht", säd hei un reet sienen Mund wiet up, "dat künn ik würklich nich weiten."

"Un", säd dei Ünnerierdsch nu wieder, "wenn ik di noch seggen dau, dat achtern den hogen Holt 'n holl un boll Wied steiht, denn weitst du ümmer noch nich, dat in den Bom 'n Trepp taun Gorn vonne Regenfru nå ünnen is."
"Wat 'n sik doch verräken kann!", reep Andrees. "Ik heff dacht, dat man dor so schnurstracks rinnergåhn künn."
"Sülfst wenn du schnurstracks rinnergåhn künnst", säd nu wedder dei Ünnerierdsche, "sülfst denn würdst du nich weiten, dat blot 'n Jumfer dei Rägentrud upwecken kann."
"Wenn't so is", denkt nu Andrees, "dor helpt denn allens nicks, denn möt ik ümkihrn un wedder nå Hus gåhn."
Mit 'n heimtücksch grienend Mund fröcht denn dei Ünnerierdsch: "Wisst du nich endlich dat Wåder in dei Bütt geiten, dat schöne Veihtüch geiht di noch vör Döst in."
"Dor hefft ji nu taun vierten Mål recht!", antert dei Jungbuer un verleet mit sien Emmels den Huckel. As hei denn dat Wåder in dei hitte Bütt schütten wull, wannelt sik dat furtsens in Dåk un verschwinnt as 'n witte Wulk inne Luft. Ok gaut, denkt hei so bi sik, mien Schåp nähm ik mit nå Hus un morgen, wenn't noch grågen deit, må ik mi mit Maren tau dei Rägentrud up. Dei ward dei säker wåk kriegen!

Up dei anner Seid von den Huckel wier œwer dei Ünnerierdsche von sienen Stein rünnerhüppt. Hei schmeet sien rode Zippenmütz inne Hööchde un trudelt sik nu
den Huckel rünner. Denn sprüng hei wedder up, danzt weit wie dull mit sien stakeligen Bein un reep ümmer un ümmer wedder mit sien quakig Stimm': "Dei Kindskopp, disse Buernlümmel! Wull hei mi doch œwerlisten un weit nich mål, dat 'n dei Rägentrud blot upwecken kann, wenn dei rechte Riemel dortau upsecht ward. Un den Riemel weit blot Eckeneckepenn, un Eckeneckepenn, dat bün ik!"
Dei bös Ünnerierdsch harr vergäten, dat hei sülben an'n Vörmeddach den Riemel verråden harr.

Dei Sünnenrosen, dei vör Maren ehr Finster in'n Gorn bläuhten, schämern all inne Morgensünn, as sei dat Finster upmåkt un ehrn Kopp nå buten inne frische Luft stäkt. Dei Wischenbuer, dei näbenan in sienen Alkoven schleep, is wull dordörch upwåkt, denn sien Schnorkerie, dei äben noch dörch't ganze Hus dringen däd, harr unvermaudens utsett't.
"Wat driffst du dor, Maren?", reep hei noch half in'n Schlåp. "Fählt di wat?"
Dat Mäten höllt sik dei Finger up'n Mund, denn sei wüsst doch, dat ehr Vadder, wenn hei mitkriegen wür, wat sei vörhett, sei gor nich ierst ut't Hus låten wür.
Doch sei is plietsch. "Ik künn nich schlåpen, Vadder", reep sei taurüch, "ik will mit dei Lüd up'e Wisch, dat is hüt morgen so schön frisch."
"Dat hest du nich nödig, Maren", antert nu dei Buer, "mien Döchting hürt nich ünner dei Deinstlüd." Un denn secht hei nå'n lütt Wiel: "Nå, wenn di dat Pläsier måkt! Œwer kåm tau rechten Tiet — ihrer as dat dei grote Hitt kümmt — wedder nå Hus. Un vergät mien Warmbier nich!"
Dormit schmeet hei sik in sien Puuch so üm, dat dat Holt man so knarrte, un gliek künn Maren em ok wedder schnorken hürn.
Ganz sacht måkt sei ehr Kåmerdör up. Un as sei dörch dei Dur-Infohrt nå buten keem, dunn künn sei all hürn, dat dei Knecht dei beiden Deinstmäten wecken däd. Is dat nich schnööd, denkt sei so bi sik, dat 'n so leigen möt — un sei kreech 'n Hickhack — œwer wat deit 'n nich allens för den Leiwsten!
Up anner Sied stünn all Andrees in'n Sünndachsstaat un täuwt up Maren. "Weitst du dienen Riemel noch?", reep hei ehr tau.
"Ja, Andrees! Un weitst du noch den Wech?"
Hei nickköppt blot. "So låt uns losgåhn!"
Œwer denn keem doch noch Mudder Stine ut't Hus un stäkt ehrn Sœhn 'n lütt Buddel mit Met inne Rocktasch. "Dei si noch von uns Vöröllernmudder", secht sei, "sei däd sik dormit ümmer sihr geheimnisvull un höll em för düer un ror, dei ward juch inne Hitt gaut bekåmen!"
Denn güngen's mit dei Morgensünn dei Dörpstråt rünner. Mudder Stine kiekt dei beiden so lang achteran, bet's dei Gestalten nich mihr seihn künn.

Dei beiden hemm' ierst den Wech œwer dei Feldmark un dei Heid achter't Dörp nåhmen. Un denn keemen's taun Holt mit dei hogen Böm. Œwer dei harrn dei Bläder afschmeeten un sei legen drööch up'e Ierd, so dat sei dei Sünn' dörch jeden Telgen hendörch brennen künn. Dat harr den Schien, as künnen dei Sünnenstråhlen mit ehr wesselnd Licht blennen.
As nu dei beiden 'n Enn' in't Holt mank dei hogen Eiken un Bäuken rin wiern, dunn greep dat Mäten mit eins nå dei Hand von den jungen Mann.
"Wat hest du, Maren?", fröcht hei.
"Ik heff uns Dörpklock schlågen hürt, Andrees."
"Ja, mi wier ok so."
"Dat möt Klock söss sien!", säd sei nu. "Wecker kåkt denn Vadder blot dat Warmbier? Dei Deinstmäten sünd all up'n Acker."
"Ik weit nich, Maren, œwer dat helpt uns ok nich wieder!"
"Ne", secht sei, "dat helpt nu wieder nich. Œwer weitst du denn noch unsen Riemel?"
"Na klor, Maren!
Schmock is dei Well,
Stoff is dei Quell'!"
Denn œwerlecht hei 'n lütten Ogenblick un secht denn ganz fix:
"Stumm is't in'n Holt,
Up Feller danzt dei Füermann stolt!"
"Oh", reep's, "wat brennt doch dei Sünn'!"
"Ja", secht Andrees un schüert sik in't Gesicht, "ik heff ok 'n ganz schönen Stich krägen."

Endlich keemen's rut ut'n Holt un süh dor, noch por Schritt, sei stünnen vör den ollen Wiedenbom. Dei Stamm wier würklich ganz un gor holl un boll un dor binnen wier dat ganz düster; un dei Düsternis in den hollen Stamm künn den Wech in't Binnelste vonne Ierd bedüden.

Tauierst sticht Andrees rin un rünner un Maren steiht mit 'n Rügg anne Bork von't Bomlock un kiekt Andrees nå.
Œwer inne Düsternis künn sei em bald nich mihr seihn un hürt em blot noch bi't Rünnerstiegen. Ehr œwerkeem grote Bang, sei wier nu dor båben so ganz allein un üm sei rüm wier't still un von ünnen ut'e Düsternis wier ok nicks mihr tau hürn. Niegelich stäkt sei nu ehrn Kopp in dat düster Lock un reep "Andrees, Andrees!" —

Nå' n Tiet wier ehr so, as künn sei einen von ünnen wedder rupkåmen hürn un sachtens künn sei dei Stimm utmåken, dei von ünner her ehrn Nåmen reep; un sei greep denn nå sien Hand, wecker hei ehr henhollen däd. "Dat geiht dor 'n Trepp nå ünnen", secht hei, "œwer dei geiht bannig piel up den Grund nå ünnen."
Maren kreech 'n Schrecken. "Heff kein Bang", säd hei, "ik nähm di Huckepack, mien Fäut sind säker." Dunn böört hei sik Maren up sien breide Schuller; un as sei ehr Arms fast üm sienen Hals lecht harr, steech hei sacht mit ehr nå ünnen. Üm sei herüm wier't düster, œwer Maren wier froh, as sei dei Stuften, dei sik so as'n Schnickenhus winnen, rünnerdrågen wür, ok wenn dat hier in't Binnelste vonne Ierd ümmer köller wür.

Nicks, ok nich dei lieseste Ton wier tau hürn; un denn künnen's up eins ganz wiet wech dat Wåder ünner dei Ierd ruuschen hürn, dat nie nich nå båben kåmen wür.
"Wat wier dat?", flaustert dat Mäten.
"Ik weit nich, Maren."
"Œwer dat hett noch kein Enn'?"
"Dat schient so, noch nich."
"Wenn dei Ünnerierdsch di nu anschäten hett!"
"Dat denk ik nich, Maren."
Un so stiegen's deiper un deiper. Up eins marken sei ünner sik den Schämer vonne Sünn' un mit jede Stuft wür dat heller; taugliek wür dat œwer wedder so hitt, dat einen dei Luft wechblieben künn.

As dei beiden vonne ünnelste Stuft afsetten künnen un wedder nå buten keemen, künnen's dat Rebeit nich utmåken. "Doch dei Sünn is hier ünnen wull deisülwig as båben", säd Maren nå 'n Tiet.
"Köller is dat hier ok nich", vermaudet Andrees un sett Maren vonne Schuller up'e Ierd.
Von den Platz ut, wo sei dor ünnen stünnen, güng åhn 'n Enn' tau seihn, 'n Knüppeldamm mit Bomreigen von oll Wieden los. Dor wür nich lang œwerlecht, sonnern sei güngen los, ümmer grådut den Wech mank dei Wiedenböm. Un keeken's mål nå dei ein un denn nå dei anner Sied, denn künnen's blot, so wiet dat Ooch kieken künn, den öden Dreeschacker seihn, dei von Rönnen un Fohren dörchtreckt wier. Dit Dörcheinanner von Rönnen un Fohren seech ut, as wier dat mål 'n Rebeit mit Seen un Bäken wäst. Disse Vermaudung künn ok wohr sien, denn inne Luft leegen Rükels von dröget Reet. Doch twüschen dei Schattens von dei välen Wieden brennt dei Sünn' so dull, dat dat dei beiden Wannerslüd so vörkeem, as flögen lütte witte Flammen tausåmen mit den Stoff œwer'n Wech. Andrees mösst dorbi an dei Füerflocken denken, dei dei Ünnerierdsch ut sienen Füerbort upstiegen leet. Einmål wier em ok so, as wür hei twei düster Ogenringen in'n grellen Sünnenschien seihn, denn wedder wier hei in den Globen, dat hei näben sik dat Hüppen von'n Ünnerierdschen up sien Spennenbein hüren künn. Mål wier't rechts, mål wier't links, un wenn hei sik ümdreihte, wier nicks tau seihn; blot dei gläunig Luft bäwert un flattet em vör dei Ogen. Ja, dacht hei, un hei greep dei Hand von sien Mäten un beid güngen driewendnatt vörwarts, du måkst uns dat ganz schön suer, œwer hüt wardst du kein recht kriegen!

Sei güngen wieder un wieder, dei ein däd ümmer up dat Aten von'n annern luern. Dei Wech schien kein Enn' tau hemm', un näben dei beiden Reigen von griese Wieden mit wenig Bläder un œwer den Dreesch mit dei Rönnen un Fohren leech 'n dåkig Luft.
Unvermaudens bleef Maren ståhn un lähnt sik mit tauig Ogen an einen Wiedenstamm an. "Ik kann nich mihr", wimmert sei, "dei Luft is so vull von Füer."
Dor besunn sik Andrees up dei lütt Buddel mit Met, dei s' bet dorhen noch nich anrööcht harrn. — As hei den Proppen aftrecken däd, dunn keem 'n Rükel ut dei Buddel, as wiern dusende von Blaumen uperståhn, ut wecker villicht vör hunnert Johren dei Immen den Honnig för dissen Drunk tausåmen söcht harrn. Kum, dat dat Mäten den Rand vonne Buddel an Mund kreech, dunn schlööch sei all dei Ogen wedder up. "Oh", reep s', "up wat för'n schön Wisch sünd wi denn?"
"Up kein Wisch, Maren; œwer 'n Schluck dorvon lött di wedder tau Sinnen kåmen!"
As sei 'n lütten Schluck nåhmen harr, keem's wedder up'e Bein un seech sik mit ehr grellen Ogen nå all Sieden üm.
"Drink ok mål dorvon, Andrees", säd sei, "'n Frugendsmisch is doch 'n älendiglich Wäsen!"
"Œwer dat is ' gauder Druppen!" geef Andrees von sik, nådem hei ok 'n lütten Schluck drunken harr. "Blot dei Häben weit, woans dei Öllernöllermudder dit Tüüch bruucht hett."
Brösig von den Schluck güngen's vergnäucht wieder. Doch denn bleef Maren wedder ståhn. "Wat hest du, Maren?", wull Andrees weiten.
"Oh, nicks, ik dacht blot —"
"Wat denn, Maren?"
"Süh du, Andrees! Mien Vadder hett noch dei Hälft von't Heu buten up dei Wisch liggen; un ik gåh ut un will Rägen måken!"
"Dien Vadder is'n rieker Mann, Maren; all wi annern hemm' unsen lütten Happen Heu all lang in't Schuer, doch uns all uns anner Frücht hemm' dröge Halms."
"Ja, ja, Andrees, du hest wull recht, man möt ok an dei annern denken!" Un för sik sett sei hentau: Maren, Maren, sett di kein Faxen vör, du måkst dat doch blot allens üm dienen Leiwsten!

Sei wiern nu all wedder 'n Enn' gåhn, as dat Mäten unvermaudens reep: "Wat is denn dat? Wo sünd wi nu? Dat is ja 'n ganz groter un grotorriger Gorn!"
Un würklich wiern's, åhn tau weiten, woans dat passieren künn, œwer dei griese Wiedenallee in' groten Park lannt.
So wiet dat Ooch seihen künn, harr ok hier dei Sünn' mit ehr Hitt den Råsen dull tausett, doch dorup stünnen noch staatsche un prachtvulle Böm allein orrer in'n Küssel. Sei harr taun Deil ok all dei Bläder afschmeeten un männig Telgen seegen bannig drööch ut, œwer sei stünnen noch piel nå båben taun Häben un ehr Wöddeln wiern noch fast inne Ierd. Blaumen œwer Blaumen, so as dei beiden dei noch nie nich seihn harrn, wussen hier, œwer sei wiern welk un hemm' kein Rükels von sik gäben, denn dei Hitt harr all dei schönen Bläuden dull tausett.
"Wi sünd dor, wo wi hen wullen, denk ik!", säd Andrees.
Maren nickköppt. "Du mösst nu hier blieben un täuwen, bet ik wedder taurüch kåm."
"Versteiht sik", antert hei un sett't sik in'n Schatten von'n groten Eikenbom. "Den Rest mösst du nu besorgen! Holl den Riemel taun Upseggen pråt un verplapper di dorbi nich!"

Nu güng's allein œwer den schier endlosen Råsen ünner dei taun Häben wussen groten un hogen Böm, un bald künn Andrees sien Maren nich mihr seihn. Sei œwer güng wieder un wieder, dat geef nu all kein Böm mihr un dei Ierd wier as 'n Hartbosten räten. Sei glöwt, dat s' nu in'n utdrööchten Wåderlop ankåmen is, witter Sand un Kieselsteiner hett s' up eins ünner dei Fäut, un von dode Fisch blänkern noch dei Schuppen inne Sünn'. Inne Midd von dit utdröcht Wåderlock süht s' 'n unbekannten griesen Vågel ståhn, dat künn 'n Oort Schettreiher sien, doch hei wier so grot, grötter as 'n Minsch, wenn hei sienen Kopp taun Häben upricht't harr. Nu harr hei den langen Hals mit'n Kopp mank dei Flüchten lecht un dat seech so ut, as wenn hei schlåpen wür.

Maren wür't gräsig bang. Näben dissen Vågel künn's kein anner Wäsen seihn, nich mål 'n Fleich schwirrte dörch dei so stille Luft, blot Dodenstill leech œwer dissen Flach. För'n Momang wier dei Bang so grot, dat's nå Andrees, ehrn Leiwsten, raupen wull, doch ehr eigen Stimm' in disse Dodenstill tau hürn, dat keem ehr noch gräsiger vör.
Un so keek s' wedder wieder inne Fiern un seech denn wiet hinnen in't Feld 'n dichten Bomküssel; un sei güng schnurstracks wieder, åhn nå rechts orrer links tau kieken. Dei grote Vågel rööchte sik ümmer noch nich; sülfst as sei ganz liesing an em vörbigüng, blänkerte dat blot för'n Ogenblick bäten schwatt ünner dei witte Ogenhut. — Sei hålt deip Luft. —

Nådem s' nu 'n grotet Enn' lopen wier, wür ut den utdrööchten Wåderlop son'n Oort Bäkrönn', an wecker up beid Sieden grote Linnenböm stünnen. Un dei binå bläderlosen Telgen wiern so dicht, dat dei Sünn' Not harr, hendörchtauschienen. In disse Rönn' löppt Maren nu wieder un unvermaudens ward dat köller ünner dat Telgendack vonne Linnenböm un ehr wier, as wenn's in in ein Kark güng. Un wedder unvermaudens ward sei von'n Licht blennt, denn sei harr dei Böm achter sik låten un wier nu an son'n hoget grieset Gestein ankåmen, up dat dei gläunig Sünn' düchtig brennen däd.

Maren sülben stünn nu dorvör in'n grotet Sandlock, in dat süss dat Wåder œwer't griese Gestein rünnerstört't wier un dörch dei Rönn' dorhen afleep, wo dei Sünn' dat Wåder in den groten See verschwinnen leet. Mit ehr Oogen söcht s' den Wech, dei œwer dat griese Gestein tau dei Klippen rupgeiht. Doch up halwen Wech zuckt s' up eins tausåmen, denn dor leech wat, wat twors so gries un äbenso rägungslos as dei Stein wier, œwer wull doch nich dortau hürte; un dunn seech s' all, dat dat 'n Matäng is, dei in Folden lecht œwer 'n schlåpend Wäsen schmeeten wier. —

Mit anhollen Luft keem s' dichter ran un künn denn seihn, dat sik dat üm' n schöne Fru hanneln däd. Ehr Kopp mit dei flassblonnen Hor bet anne Hüften leech afsackt up'n Stein, un allens wier von Stoff un dröge Bläder afdeckt.
Maren bekeek sei sik. Dei möt sowat von schön wäst sien, denkt s' bi sik, ihrer as dat ehr dei Backen infollen sünd un dei Ogen noch seihn künnen. Un wat wiern ehr Lippen bleik! Künn dat dei Rägentrud sien? — Œwer dei dor, dei schlöppt nich, dei is dod! Oh, wat is dat doch fürchterlich einsåm!

Maren nähm Fåtung an. Sei güng ganz dicht ran, föllt up'e Knei un böcht sik œwer dat Frugensmisch un höllt nu dei frischen Lippen an ehr marbelbleiket Uhr.
Nu nimmt sei all ehr Maud tausåmen un secht lud un dütlich:

"Schmock is dei Well,
Stoff is dei Quell',
Stumm is't in'n Holt,
Up Feller danzt dei Füermann stolt!"

Un dat schien so, as keem all 'n liesing Klågen ut den Mund; un so sprök Maren mit Nådruck wieder:

"Nähm di in Acht!
Ihrer du upsteihst,
hålt di dei Mudder
tau sik inne Nacht!"

Dunn füng dat inne Zöpp vonne Böm tau ruuschen an, un inne Fiern wiern all ierste Dunner so as vör'n düchtig Wäder tau hürn. Taugliek œwer harr dat den Anschien, as dat vonne anner Sied von't Gestein 'n Ton inne Luft leech, dei von'n willet Diert kåmen künn, dat in Gefohr wier. As Maren denn upkeek, stünn dei Trude piel upricht't vör ehr. "Wat wisst du?", fröcht sei.
"Ach, Frau Trude", antert dat Mäten, dat noch up'e Knei licht, "ji hefft so gräsig lang schlåpen, dat Planten un Dierten nich mihr läben kœnen!"
Dei Trude reet ehr Ogen wiet up, so, as wenn sei ut'n Drom upwåken däd.
Denn fröcht s' nå'n Tiet mit 'n eintönig Stimm: "Stört denn kein Wåder mihr ut dei Quell?"
"Ne, Frau Trude, kein Wåder mihr", antert Maren.
"Flücht denn dei Vågel ok nich mihr sien Runnen œwer'n See?"
"Hei steiht inne Sünn' un schlöppt."
"Weh!", winselt dei Rägenfru. "Denn ward dat hööchste Tiet. Ståh up un kåm mit mi, œwer vergät dei Kruk nich, dei an dien Fäut licht!"

Maren un dei Regentrude. Skulptur von Hans-Werner Könecke
in Norderstedt, Rathausallee 50. Foto: Katja H. Renfert

Maren måkt, wat ehr secht wür, un beid kladdern nu anne Sied von't Gestein inne Hööchde. — Dei Bomküssel würn ümmer grötter un wunnerbore Blaumen wiern ut'e
Ierd schåten, œwer ok hier wier allens drööch un rükellos. — Sei güngen denn inne Bäkrönn' lang, dei achter dei Stein mål wäst wier. Sachtens un bäten wåkelig güng dei Trude vör Maren, un trurig dreiht s' mit ehr dei Ogen.
Liekers blifft Maren dorbi, dat dei Råsen 'n gräunen Schämer kricht, wenn' s ehr Fäut dorup setten deit, un dat ok, wenn dei griese Matäng œwer dat Gras schleppen däd, dat 'n bäten ruuschen däd un sei ümmertau henhürn mösst. "Rägent dat all, Fru Trude?" fröcht s'.
"Ach ne, Kinning, tauierst möt 'n den Sod upschluten!"
"Den Sod? Wo is dei denn?"

As sei nu ut'n Bomküssel rutkeemen, säd dei Trude: "Dor!" — un dat wiern wull noch dusend Schritt wiet, wo Maren 'n grotet Buwark entdecken künn. Dat wier ut griesen Stein mit Zacken un Torms, dei bet in den Häben güngen. So schien dat Maren, denn nå båben hen löst sik allens in Rükels un Sünnenschämer up. Ünnen œwer harr dei Bu väle grote Utluchten (Erker) un väle hoge Finster— un Dörbågens, åhn dat 'n Finster un Dören erkennen künn.
Beid gåhn s' 'n Tietlang grådtau up den Bu, bet's nich wieder kåmen, denn 'n Äuwer von'n Wåderlop rund üm den Bu höllt sei up. Doch ok hier wier blot noch bäten Wåder inne Midd nå un 'n utdeinter Kåhn leech dor in dei dröge Schlammdeck, wo einst dat Wåder an deipsten wier.
"Gåh dörch!", säd dei Trude. "Œwer hei hett kein Gewalt œwer di. Doch vergät nich, di wat von dat Wåder tau nähmen, denn dat wardst du bald bruken!"
Maren hürt up dei Order, un as sei denn von't Äuwer kåmend den Faut upsetten wull, dunn harr's den binå taurüchtreckt, denn dei Ierd wier vonne gläunig Sünn so hitt, dat dat dörch dei Schauhsåhlen güng. I wat, sallen dei Schauh doch brennen!, denkt sei bi sik un marschiert sträwig mit ehr Kruk wieder. Un up eins bleef sei ståhn un mit 'n groten Schrecken reet s' ehr Ogen up. Näben ehr wier dei dröge Schlammdeck reeten un 'n grote brunrode Fuust mit ganz krumme Fingers keem dor rut un greep nå ehr.
"Maud!", hürt sei dei Stimm vonne Trude achter sik an't Äuwer.
Dunn schreech sei ganz lud up un denn wier dei Späukel ok all wedder verschwunnen.
"Måk dei Ogen tau!", hürt sei wedder dei Trude raupen. — Dunn güng's mit tauig Ogen wieder. As sei denn œwer Wåder an ehr Fäut marken däd, bückt sei sik un måkt ehr Kruk vull Wåder un kröp up'e anner Sied von't Äuwer wedder rup.

Nu wier dat nich mihr wiet bet tau dat Schlott, un mit 'n bubbernd Hart geiht's nu dörch ein von dei välen groten Dören. Un as sei dörch wier, bleef's ierst mål vör luder Wunnerie ståhn. Dat Binnelste von dit Schlott keem ehr as 'n ganz groten Saal vör. Mächtige Sülen ut drüppelnd Kalkwåder wiern mit dei Tiet wussen un gäben as Pieler dei hoge Deck den nödigen Halt; denn schütt Maren in, dat dat ok Spennwäwen sien künnen, dei œwerall bauschig as spunnen Klugen von Sül tau Sül nå ünnen hüngen. Sei stünn ümmer noch ganz verdattert dor, ümmer noch up deisülwig Stell, un keek so vör sik hen, bald nå dei un bald nå dei anner Sied, un disse grote Saal schien ehr up einmål, bet up dei Dör, dörch wecker s' rinkåmen wier, dat hei kein Enn' hett. Ein Sül wier achter dei annner, ümmer wedder Sülen, sei künn kieken as sei wull, ümmer mihr Sülen. Doch denn seech's up ein 'n lütt Kuhl in'n Fautbœn. Un süh dor! Dor, nu
ganz dicht bi ehr, wier dei Sod, un sei seech sogor, wo dei güllen Schlœtel dortau leech.

As sei nu up den Sod taugüng, dunn markt's, dat dei Fautbœn nich as in ehr Dörpkark mit Steinplatten utlecht is, sonnern blot mit verdrööchte Reet— un anner Wischenplanten afdeckt wier. Œwer nicks künn sei noch taun Wunnern bringen.
Nu stünn sei an'n Sod, wull den güllen Schlœtel nähmen, doch denn hett's ganz schnell dei Hand taurüchtreckt. Denn gråd in'n letzten Momang hett's seihn, dat dei Schlœtel blot dörch dat infallend Sünnenlicht güllen utseech un in Würklichkeit glaudrod wier. Nu nähm's ehr Kruk tau Hand un gütt dat Wåder œwer den gläunigen Schlœtel. Dei wier so hitt, dat sik dat Wåder gliek tau Damp wannelt un dorbi so zischte, dat dat œwerall in den groten wieden Saal tau hürn wier. Nu künn's den Sod upschluten; un as sei dei Dör upmåkt harr, dunn wier dat so, as wenn dei Stoff klamm wür un mank dei Sülen upsteech.

In disse frische Küll geiht nu Maren ümher un sinniert. Un gliek passiert ehr ünnen anne Fäut 'n nieget Wunner. Dei verdrööchte Plantendeck nimmt wedder Farf an, 'n hellet Gräun süht's all ünner ehr Fäut un in'n Nu löpp's up Bläder un Blaumen, dei in Hüll un Füll ut'e Ierd kåmen. Ünnen anne Sülen wür dat blåch von Herrgottsogen (Vergißmeinnicht); dormank bläuhten gäle un brunviolette Adeborsblaumen (Iris) un hemm' ehr fienen Rükels afgäben. Up'e Spitzen vonne Bläder sitten up eins Schillerbück (Libellen) un lecken Nektar ut dei Bläuden, un taugliek sticht ut den Sod ümmer mihr frischer Duft, dei dörch dei bråken Sünnenstråhlen as Sülwerfunken döch dei Luft danzen.

As Maren mit dat Wunnerwarken kein Enn' finnen künn, hürt's up einmål achter sik, dat 'n Fru dor leiflich günsen däd. Un würklich, as sei denn dei Ogen up dat Lock von denn Sod richt, dunn seech sei dor up den all wassenden mooschgräunen Rand 'n wunnerschöne Frugensgestalt. Dei harr ehrn Kopp up dei nåkelten Arms stütt't, œwer wecker dat blonne Hor as schämernd Sied föll, un ehr Ogen wannerten båben anne Saaldeck mank dei Sülen ümher.

Ok Maren keek as sei nå båben. Un nu seech sei, dat dat, wat's för Spennwäwen hollen harr, nicks anners as fiene Rägenwulken wiern, dei sik mit dat Wåder füllten, dat ut'n Sod mit besonnere Rükels as Damp upsteech, un dei nå un nå ümmer schwerer würn. Sei süht, dat sik son'n Wulk von't Gewölf in den Saal lösen deit, denn sacht nå ünnen tau sinken anfangt un Maren dordörch dei Fru an'n Sod so seech, as wenn's achtern griesen Schleier seet.

Up eins klatsch dei sik inne Hänn', un dei Wulk schwemmt taun Finster hen, måkt sik hendörch un künn sik denn buten frie bewägen.
"Nu!", reep dei hübsche Fru, "Woans geföllt di dat?" Dorbi güng 'n Lachen œwer den roden Mund, un ehr Tähn schämerten witt. Denn geef s' Maren 'n Wink, sik tau ehr in't Mosch tau setten; un as nu wedder son'n Duftwulk vonne Deck afsägeln däd, dunn säd sei blot: "Nu klatsch inne Hänn'!" Un as Maren dat dån harr un disse Wulk äbenso as dei ierst nå buten trecken däd, reep s': "Sühste wull, wat licht dat is! Du kannst dat noch bäder as ik!"
Maren besüht sik nu verduzt disse schöne un poppenlustig Fru. "Œwer", fröcht s', "wecker sünd Sei denn so würklich?"
"Wecker ik bün? Nu mien Kind, du büst œwer tutig!"
Dat Mäten seech sei noch eins twiefelhaft an, tögert 'n bäten un secht denn: "Ji wäst gor nich dei Rägentrud?"
"Un wecker süll ik denn süss sien?"
"Vergäwt mi doch. Ji wäst so schön un so lustig!"
Dunn wür dei Trude up'n Schlach still.
"Ja", reep s', "ik möt di dankbor sien. Denn harrst du mi nich wåk måkt, denn wier dei Füermann Meister worden un ik harr wedder tau dei Mudder ünner dei Ierd taurüch mösst." Ehr schien dorvör tau grugen, un sei treckte dei witten Schullern tausåmen un säd: "Un nu is dat hier båben so schön gräun!"

Denn mösst Maren vertellen, woans sei tau ehr kåmen is, un dorbi lecht sik dei Trude in't Mosch taurüch un hürt gedürig tau. Von Tiet tau Tiet plückt sei 'n Blaum, dei näben dei beiden tau bläuhn anfüngen, un stäkt dei sik orrer dat Mäten in't Hor.
As Maren denn von den Gang döch dei Wiedenstråt vertellt, kreech dei Trud 'n Schlucken un säd: " Dei Damm is einst von juch Minschen buucht worden; œwer dat is all lang, lang her! Son'n Kleed, as du anhest, dat heff ik dunnemåls nie nich bi Frugens seihn. Sei keemen öfters tau mi, ik heff sei Saat un Planten gäben un sei bröchten mi Kuurn un Såken taun Läben. So as sei mi vergäten hemm', so heff ik nie nich den Rägen för dei Feller vergäten. Œwer dei Minschen hemm' sik von mi afwennt, sei willen nicks mihr mit mi tau daun hemm'. Dor bün vör Hitt un ut Langwiel inschlåpen un dei tücksche Füermann harr sik as Winner upspält."

Maren harr dorbi ok dei Ogen taumåkt un sik up't Mosch lecht, üm sei ümher wier't komodig un dei Stimm' vonne schöne Trude klung säut un tautrulich in ehr Uhren.
"Blot einmål", vertellt nu dei Trude, "œwer dat wier all vör Tieden, is ok mål 'n Diern tau mi kåmen, dei seech binå so as du ut un harr ok Kleeder an, as du sei hest. Ik heff ehr noch wat von mienen Wischenhonnig schenkt un dat wier dei letzt Gåf, dei 'n Minsch ut mien Hand kreech."
"Kiek an", säd Maren, "woans sik dat dräpen deit! Dat junge Mäten von dunnemåls möt dei Vöröllernöllernmudder von mienen Schatz wäst sien, un dei Drunk, dei mi hüt dei Kraft gäben hett, wier wull wohrlich von juchen Wischenhonnig!"
Dei Rägenfru denkt noch eins an dei junge Fründin von dunnemåls un will nu weiten: "Hett dei denn ümmer noch so schöne brune Locken up'n Kopp?"
"Wecker denn, Fru Trude?"
"Nu, dei Vöröllernöllermudder, as du sei näumst!"
"O ne, Fru Trude", antert Maren, un sei fäuhlte sik in dissen Momang bäten kläuker as ehr mächtig Fründin — "dei Vöröllernöllernmudder is steenolt worden!"
"Olt?", fråcht nu dei schöne Fru. Sei verstünn dat nich, dat Öller wier ehr nich bekannt.
Maren harr grote Mäuh, ehr dat tau verkloren. "Markt juch dat", säd sei denn, "griese Hor un rode Ogen taun grugeln un noch wäderwennsch, dat, Fru Trude, dat näumen wi olt!"
"Na denn", antert dei Trude, "ik besinn mi nu, dat geef ok son'n ünner dei Frugenminschen, œwer dei Vöröllernöllernmudder sall tau mi kåmen, ik måk sei wedder kandidel un schön."
Maren schüddköppt. "Dat geiht nich, Fru Trude", secht s', "dei Vöröllernöllernmudder is all lang ünner dei Ierd."
Dei Rägentrud schluchst: "Arme Vöröllernöllernmudder."
Beid sünd nu still un liggen noch ümmer up't gräune Mosch.

Maren un dei Regentrude. Skulptur von Hans-Werner Könecke
in Norderstedt, Rathausallee 50. Foto: Katja H. Renfert

"Œwer Kind!", reep up eins dei Trude, "dörch uns Schnackerie hemm' wi dat Rägenmåken vergäten. Schlåch mål dei Ogen up. Wi sünd ja ünner Wulken ingrawt; ik kann di gor nich mihr richtig seihn!"
"Ei würklich, man ward ja natt as 'n Katt!", reep Maren, as sei ehr Ogen upschlööch.
Dei Trud kreech dat Lachen. "Klatsch man noch bäten inne Hänn', œwer pass up, dat du dei Wulken nich inrieten deist!"
Un so füngen nu beid an, lies mit dei Hänn' tau klatschen, un kort dorup geef dat ein Hen un Her von'n Wulkennäwel, dei sik dei Löcker söchte, wo hei nå buten schwemmen künn. Nå korte Tiet seech Maren den Sod wedder vör sik un denn gräune Ierd mit dei gälen un violetten Adeborsblaumen. Bald künn s' ok dörch dei Finsterlöcker nå buten kieken un seihn, dat dei Wulken an'n Häben œwer dei hogen Böm henwech trecken. Denn güng dei Sünn' tau Rüst. 'n Ogenblick hett dat noch duert, denn güng buten 'n Schuer œwer Böm un Büsch henwech, denn füng dat tau ruuschen an un Wåder keem dål, ümmer so äben wech un bannig dull.
Maren seet uprecht dor un däd dei Hänn' folden. "Fru Trude, dat rägent", tuschelt s' liesing.
Dei nickköppte düchtig mit ehrn schönen Flasskopp; sei seet dor, as wenn's drömen däd.

Unvermaudens geef dat œwer buten 'n ludet Prasseln un Hulen, un as Maren mit Schrecken rutkieken deit, seech sei, dat von den utdröchten Wåderlop, dörch weckern sei vör korten leep, mächtig grote Dampwulken nåeinanner inne Luft utsteegen. Un in dissen Momang fäuhlte sei ok, dat dei schöne Rägenfru sei in ehr Arms nåhmen harr, dei sik bäwernd an dat Minschenkind näben ehr rankuscheln wull.
"Nu geiten s' den Füermann ut", flaustert s', "hür mål, woans hei sik tau Wehr setten deit! Œwer dor helpt em nicks mihr."

'N ganze Wiel leegen's sik so inne Arms; denn wür dat buten still, dat wier nicks mihr tau hürn as blot dat lies Ruuschen von den Rägen. — Dunn stünnen's up, un dei Trude måkt dei Dör tau den Sod dicht un treckt den Schlœtel af.
Maren küsst ehr dei witte Hand un säd: "Ik dank juch, leiwe Fru Trude, för mi un all Lüd in uns Dörp! Un" — sett sei noch achteran — "nu will ik wedder nå Hus taurüch gåhn!"
"All gåhn?", frööcht dei Trude.
"Ji weiten doch, dat mien Leiwster up mi täuwen deit; villicht hett all düchtig väl Natt afkrägen."
Dei Trude höll 'n Finger hoch: "Wardst du em ok låters nie nich mål täuwen låten?"
"Ne, nie nich, dat is säker, Fru Trude!"
"Denn gåh, mien Kind; un wenn du tauhus ankümmst, denn vertell all dei annern Minschen von mi, dat s' mi nich vergäten. — Un nu kåm! Ik ward mit di gåhn."
Buten ünner den frischen blågen Häben wier all œwerall dei Råsen gräun un dei Bläder an Böm un Strükwark harrn wedder Farf annåhmen. — As sei nu an den vördem utdröchten Wåderlop keemen, harr hei sik so mit Wåder füllt, as harr hei up sei täuwt, un dei Kåhn — hei seech ut, as dat hei von 'n unsichtbor Hand wedder upfidummt wier — lech schunkelnd pråt an't gräune Äuwer. Sei setten mit den Kåhn œwer, un dorbi pladdern sachtens un liesing Druppen för Druppen up't Wåder. Up'e anner Sied ankåmen, hüren sei 'n Fläutjehann (Nachtigall), dei in'n Busch singen deit. "Oh", säd dei Trude un hålt ganz deip von Hartengrund den Aten, "dat is noch Fläutjehannentiet, denn is dat noch nich tau låt!"

Denn güngen's dei Bäk bet taun Katarakt lang. Dör stört't dat Wåder all wedder œwer un von den Felsen un leep denn in dei nu breide Rönn ünner dei Linnen. Sei mössten, as sei rünnersteegen wiern, anne Sied vonne Böm hengåhn. As sei œwer wedder rutkeemen, dunn seech Maren den unbekannten frömden Vågel sien Runnen fleigen œwer den See, dei ehr nu as'n riesengrote Pütt tau Fäuten leech.

So güngen's nu ünnen an't Äuwer wieder, aten dei säuten Rükels, luschern dat Ruuschen vonne Bülgen, dei an't Äuwer strannen. Wo man ok henkeek, dusende von Blaumen bläuhn, sogor Vijöölken (Veilchen) un Liljenkumfdalgen (Maiglöckchen) geef dat noch, ok wenn ehr Tiet all vörbi wier, dei œwer wägen dei Glut nich ihrer wassen un bläuhn künnen. "Dei willen ok nich taurüchståhn", säd dei Trude, "un nu bläuht allens dörcheinanner."
Af un an schüddelt sei ehrn Flasskopp so, dat dei Wåderdruppen as Funken rutfleigen, orrer sei schränkt ehr Hänn' tausåmen, in dei denn dat Wåder von ehr witten Arms so as in ein Muschel fleiten künn. Denn reet s' dei Hänn' wedder uteinanner, un dor, wo dei Wåderdruppen up'e Ierd follen sünd, dor steegen niege Rükels up von all dei farwigen Blaumen, dei man so noch nich seihn harr un nu up den Råsen lüchten.

As sei nu rund um den See lopen wiern, keek Maren noch eins up den See, dei dörch den Rägen nu bannig grot wier, un dat leep ehr't gräsig œwer'n Rügg bi den Gedanken, dat s' an Morgen up den Henwech hier nich mål natte Fäut krägen harr. Bald mösst sei nu ok wedder dor ankåmen, wo sei ehrn Andrees taurüchlåten harr. Un för wohr! Dor leech hei up sien Arms stütt't ünner einen Bom un schleep.

As nu Maren dei schöne Trude ankeek, dei s' an ehr Siet up den Råsen mit den roden Mund lächeln süht, dunn keem ehr unvermaudens in den Sinn, wieldat ehr eigen Buernkleed mihr hässlich as hübsch wier, dat Andrees dei Trude gor nich ierst tau Gesicht krägen süll! Ut dissen Grund secht sei nu lud: "Hefft Dank för den Bistand, Fru Trude, ik finn all mienen Wech!"
"Œwer ik möt dienen Leiwsten doch seihn!"
"Dat is nich nödig, Fru Trude", antert sei, "hei is 'n junger Kierl, so as all dei annern ok, un hei is gaut för'n Diern von'n Dörp."
Dei Trude seech sei nu an, as wull's mit ehr Ogen dörch Maren dörchkieken.
"Du büst 'n schöner Narr!", säd sei un höll den Wiesfinger hoch: "Büst du denn ok dei Allerschönst in dien Dörp?"
Dunn wür Maren puterrod un dei Ogen leepen ehr œwer. Dei Trude füng œwer all wedder tau lachen an. "So mark di denn!", säd sei, "dor nu ut all Quellen wedder Wåder kümmt, kœnt ji ok 'n korten Wech nähmen. Gliek ünnen links an'n Wiedendamm licht 'n Kåhn. Dor kannst du instiegen un dei ward di denn ganz flink nå Hus bringen! — Un nu holl di fuchtig!", säd sei noch, lecht ehr Arms noch eins um Maren ehr Schullern un gifft ehr 'n Säuten. "Oh, wat gaut schmeckt doch son'n Säuter von'n Minschenmund!"

Denn dreihte sei sik üm un güng ünner Druppen, dei von båben keemen, œwer den Råsen wech. Un sei füng tau singen an, dat klüng säut un doch einfach, un as denn dei schöne Gestalt mank dei Böm verschwunnen wier, dunn hett Maren nich wüsst, ob sei ut'e Fiern den Gesang orrer blot dat Ruuschen von'n Rägen hürt hett.

Sei bleef noch ståhn un keek ehr achteran, un denn œwerkeem ehr unvermaudens 'n Verlangen un sei reckt ehr Arms ut: "Läwt wull, leiwe Rägentrud, läwt wull!", reep s' — œwer sei kreech kein Antwurt mihr; sei markt ganz dütlich, dat is blot noch dei Rägen is, den s' ruuschen hürt.
Sei güng nu noch 'n Enn' un as sei anne Gornpurt keem, dunn seech sei all den jungen Buern ünner dei hogen Böm Utkiek hollen. "Wonå kiekst du denn so?", frööcht sei em, as sei neeger rankeem.
"All Dusend, Maren!", reep Andrees, "wat wier denn dat för'n schönet Wiefsbild?"
Dat Mäten œwer greep sik sienen Arm un dreihte em mit'n Ruck tau sik hen. "Kiek di blot nich dei Ogen ut", säd sei, "dat is kein för di, dat wier dei Rägentrud!"
Andrees lacht. "Nu, Maren", antert hei nu, "dat du sei würklich wåk måkt hest, dat künn ik hier all marken, denn soväl Natt, so denk ik, hett dat as Rägen noch nie nich gäben, un in mien ganzet Läben heff ik noch nie nich seihn, dat Wischen so fix gräun warden! — Œwer nu kåm, wi willen nå Hus un dien Vadder sall sien Verspräken nu wohr måken."

Ünnen an den Wiedendamm fünnen s' noch 'n Kåhn un steegen in. Œwerall stünn dat Land ünner Wåder, up dat Wåder un inne Luft wier wedder allerlei Fedderveih tau seihn, Wåderschwörken (Seeschwalben) schriegen œwer sei un dückern mit dei Ennen vonne Flüchten in't Wåder af, wieldess dei Sülwermeiwen (Silbermöwen) brösig näben den Kåhn schwemmen, un up dei gräunen Inseln, an wecker sei vörbikeemen, wiern Bruushåhns (Kampfhähne) dorbi, sik dei Feddern tau plücken.
Sei keemen gaut vöran. Noch ümmer keem dat natt von Båben, ganz sacht un åhn sichtbor Enn'. Denn wür dei Wåderlop œwer bäten enger un wier bald nich mihr breider as'n Bäk.

'N ganze Tiet harr Andrees all mit dei Hand vör Ogen inne Fiern ümherpliert.
"Süh doch, Maren", reep hei, "is dat nich unser Roggenschlach?"
"Na klor, Andrees, un wat is dei wunnervull gräun worden! Un sühst du nich, dat dat unse Dörpbäk is, up wecker wi ünnerwägens sünd?"
"Doch, Maren, œwer wat is dat dor, dat steiht ja allens ünner Wåder!" "Ach, du mien leiwer Gott!", reep Maren, "dat sünd ja Vadder sien Wischen. — Kiek blot, woans dat Heu schwemmen deit!"
Andrees drückt sien Leiwste dei Hand. "Låt man, Maren!", säd hei, "dei Pries, so denk ik, is nich tau hoch, un mien Feller warden nu üm so mihr afschmieten."

Bi dei Dörplinn måkt dei Kåhn fast. Sei gåhn an't Äuwer, un bald güngen's Hand in Hand dei Dörpstråt dål. Von all Sieden würn's fründlich ankeeken, denn Mudder Stine künn ja den Mund nich hollen un hett bäten schludert, as dei beiden ünnerwägens wiern.
"Dat rägent!", reepen dei Kinner, dei ünner dei Druppens œwer dei Stråt leepen. "Dat rägent!", säd ok Vetter Schulten, dei komodig ut't Finster keek un denn dei beiden düchtig dei Hand schüddelt. "Ja, dat rägent!", säd ok dei Wischenbuer, dei wedder mit sien Meerschumpiep inne Dur-Infohrt von sien grot Hus stünn.
"Un du, Maren, hest mi hüt Morgen Leigen updischt. Œwer kåmt rin, ji beiden! Dei Andrees, so as Vedder Schulten dat secht hett, is allenhalwen 'n gauder Kierl, sien Aust ward dit Johr noch gaut, un sülfst wenn dat ierst wedder in drei Johr Rägen gäben süll, so is dat an'n Enn' gor nich lech, wenn Hoch un Deip taueinanner finnen. Un so gåht rœwer tau Mudder Stine, da willen wi denn allens Nödige beschnacken!"

Por Wäken wiern von dunn an vergåhn. Dei Rägen harr sik lang gäben, dei letzten schworen Austwågens wiern mit Austkronen un weihend Schläufen in dei Schünen fohrt, dunn güng bi schönsten Sünnenschien 'n groter Hochtietstooch up dei Kark tau. Maren un Andrees wiern dei Brutlüd, achter sei güngen Hand in Hand Mudder Stine un dei Wischenbuer. As sei vör dei Karkendör ankeemen un all den Choral hürten, den dei Kantor ehr tau Ihren binnen up'e Ordel spälte, wier unvermaudens 'n lütte witte Wulk an'n süss so blågen Häben tau seihn, por lütte Rägendruppen keemen rünner un lannen bei Maren in'n Brutkranz. — "Dat düdt up Glück hen!", reepen dei Lüd, dei up den Karkhoff stünnen. "Dat is dei Rägentrud!", flauster dei Brut ehrn Brüjam tau, un sei drückten sik ganz dull ehr Hänn.

Denn güng dat rin inne Kark, dei Sünn füng wedder tau schienen an, dei Ordel is still un dei Preister hett dat måkt, wat nödig wier.