Notizen ut'n Harvstmaand

för hanne

allee, di wull ik mit de frünnin gahn.
ehr un mien schridd, se schullen di betreten,
wenn wedder lent weer. — nienich warr ik weten,
wat wi dor snackt harrn. kannst du ehr verstahn,

uns' unsnackt wöör? verspöörst du uns' geneten,
wenn nu in'n lent dien knubben apenstahn?
— mien frünnin güng ehrn weg. en anner bahn
trock ehr in't wiede, sachs ok in't vergeten...

allee, ik warr di sachs nich weddersehn.
ahn ehr hest du all reiz för mi verlaren.
ganz anner weeg verlangt na mienen schridd.

man een dag kümmt, wenn ik, na mennig jahren,
den weg gah, den se güng. un nich alleen:
ehr hart un fründschap gaht denn sachten mit.

Yes we can

So en Leven in de Kann —
un ahn Finster — geiht dat an?
Ja, de Fischer un sien Fru
hebbt so leevt — man ik un du?
Lett dat nich spartanisch? — Mann!
Kiek di doch de Kann mal an!
Hett se nich en hölten Bank
an de Binnenwände lang?
Sitt nich baven an de Kann
Deckel un ok Henkel an?
Sünd nich buten Kalv un Koh
maalt, un'n Lüchttoorm noch dorto?
Recht bedenk di dat! Un denn
röppst du fix: "Jau! Yes wi can!"