Notizen ut'n Saatmaand

ik kreeg en inladen to'n afscheed
keen winken is dat, bloots
en licht apensien, hendreiht,
man halv, na mi ·

ok wenn du nich kümmst, sä dat,
geiht allens to enn
wees klook
un kiek:
dat is schöön

de steed vun de roh
liggt nich in dien richt
dat schöön gewölk vun bööm, noch gröön
föhrt heimlich di, dat kennt den weg
hen na den stillen plack ·
de weg dorhen geiht nich liekut —
sietaf muttst gahn, de roh
to finnen

an'n heven blöht de bunte draak
den horizont to gröten
he bevert in't dörsichtig blaag
much mit de wulken fleten
un los vun'n fadem, 'neem he sitt —
man de unsichtbor stopp,
de üm uns sienen mantel slütt,
rullt nu uns fadems op...

an'n heven wiest en sachte spoor
den weg un gifft de richt uns vor:
hier is de grenz. du an de eer,
hier brick dien föör!

wat hier groot steiht, wat schadden smitt
warrt achteran heel lütt ·
de horizont kümmmt nienich nehg, he treckt di mit
un över alle grenzen, wenn
dien aten höllt — ahn enn...