Notizen ut'n Saatmaand

de maishex reckt den finger
un leest de welt en lex,
doch hett se narms ehr jünger,
denn keeneen höört de hex.

mahnt se? is wat gefährlich?
egaal; keen will ehr lehr,
un is se sülven ehrlich,
versteiht se't sülvst nich mehr.

se preestert as för geister,
söcht biester dat, wat fehlt...
dat licht vun ole meister
maalt överall gemääld.

de lent besöcht den harvst, küsst sien gesicht
ut leev to dat lichte
kriggt de steen en kind,

de tied putzt sik
för dat grote finale,
dat se is;
blitzblank de himmel, blitzblank de straat,

de letzten bläder besinnt sik
op ehr binner kind, ehr eerste lichtblick,
tekent na, wat weer, un de woold

erinnert de grote wildnis deep in sik.
dat land löppt as en well över sik hen,

un överall steiht lent, dörsichtig
as tokumst un verledenheit in een.
un överall, versteken
in nehgde un feern
lücht düt gröön,
düt gröön vull guld
as en duft,
dörschienen vun güntsiedigkeit —

düt gröön, gegen dat ik machtlos bin,
hülplos,
ik kann't nich wedderstahn —
un sogor mien auto
un de halvmaan an'n heven
lücht vun düt verspreken.