Notizen ut'n Saatmaand

sichtbor

ik stah vör di un kiek di an,
mien ogen wied ut'neen.
weern an mien kopp keen ohren dran,
denn kunn ik rundüm sehn!

ik stah vör di un kiek di an,
mien achterbeen wied spriet,
dat ik komodig pinkeln kann.
vörn stah ik nipp un niet.

ik stah vör di, un mien gesicht
warrt langsam swatt un swiggt.
mien un dien tied is üm, vergahn.
en pinkelschaap, en clownsgesicht —
ik stunn vör di un keek di an —
du büst bloots lächerlich.

unsichtbor

so geiht en ole saag:
in unsichtbore tied
in avendguld un daak
dor fohrt en trabi över'n see
de kümmt vun wied, vun wied

ut sien utpuff kaamt de schatten,
ut sien motor lies musik;
un den aten höllt de see an,
wenn sien foorm (en boomblatt liek)
vun den trabi sacht ümrundt warrt,
övergleden, överrullt,
un he fohrt mit lieses singen
över'n see in't avendguld.

för h.

weetst du noch
weetst du noch wo wi stahnbleven sünd
wieldat wi nich wiederkunnen, as de himmel
in de eer slöög

teihn minuten hebbt wi dor töövt
in'n regen,
wieldess auto an auto
an uns vörbiraas

wat sünd dat för minschen? fröögst du mi.
ik kunn't di nich seggen.