Notizen ut'n Saatmaand


en reesenvolk güng eis hier dör,
gewaltig, avers tamm.
de beken plötern sacht för ehr,
se ei'n de deerten, fodern ehr,
denn weih en wind ehr vun de eer,
nüms weet mehr ehren naam.
— de deerten rullen sik tosaam
un legen sik op steenern eer
to'n starven an den stamm.

 

dat volk verswünn.
nüms weet, wohin.
de tied, de löppt.
en gräsen kröppt
de eer över ehr lief:
woneem sünd denn
mien reesen hen?
un bün ik doch en schiev?

 

un reesentranen an de bööm
versteenert, blievt as ungedööm,
as monster, kinnerschrecken;
uns bööm wasst ok, wenn ok nich hoog!
op welkeen flach? wi fraagt nich na.
in wat schallt se denn stecken?

dree hexen staht noch blangen't holt,
vertellt sik vun dat reesenvolk,
elk prahlt, dat se erinner;
man wat se weet, is hintjentüüg,
de tieden liggt al lang torüch,
meist güntsieds ehr beleven.
un brüchtiger un dünner
warrt woold un weten. — schadden fohrt
över de wohrheit: hexenaart
hett reesen eis verdreven.


Fotos: Bertram Botsch, Marlou Lessing
Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet