Notizen ut'n Nevelmaand

gries is de heven dääglich,
un doch is he sien fründ;
dat H is ja verdrääglich,
mehr, as sünst schiller sünd.
em nehm de griese heven
meist alle klöör un kracht;
en fründlich fratz is bleven:
dat olle H, dat lacht.

de kaat in de merrn; dat dörp steiht verschaamt,
dat rundum nieg hüsing sik buut;
verswiegt de ole kaat ehrn naam,
nüms hülpt ehr, all staht stumm, verklaamt,
dat s' sik nich nehger truut
an dat bild vun verfall, merrnmang in ehr hart,
dat sien schöönheit ehr straaft un bald unsichtbor warrt.

de allee speelt lent, de toppen alleen
nich mit, blievt stillkens kahl;
dat verraadt ehr: düt kann lent nich ween —
de allee föhrt uns mit lichtfötig schien
in de nachtmelodie hendaal.