Notizen ut'n Märzmaand


in't lasterland

dat lasterland liggt an de elv,
in hamborg, mehr na oost,
woneem op straten, brügg un weeg
de swaaren lasters toost.

ik leev dat grote lasterland;
wenn 'k mit min koor dor fohr,
bün ik en muus mang elefant-
en; faken stopp ik dor

un laat de grote eensamkeit
un stillnis an mi ran,
un en idyll, dat nüms bewahnt
un nüms bewahnen kann.

dat laadt mi in un sparrt mi ut.
ik kenn dat, nehm't ni krumm.
in't unwegsame föhrt de weg
ggf. butenrum...

wat lacht de weg mi an! "büst bang?",
fraagt he mit fründlich spiet.
neenee, ik kenn düt land al lang.
ik gah in't sperrgebiet...

 

 

dat lasterland lett dat idyll
nienich vullkamen stahn;
mit kole hand grippt dat dor rin
un mahnt de nu-tied an.

so gifft't hier ümto nienich kitsch.
twei riet mast un metall
mit hoge spannung natte wisch.
so is't hier överall.

     

 

ok gifft dat hier keen freedvull enn.
dat lasterland weet kloor:
wenn allns toenn geiht, ok mit mi,
warrt't freedlos, eensam, soor.

so rillen sünd da in'n asphalt
as vun en kampf — mit wat?
dreep düsse weg in't dode eck
en övergrote katt?

 

 

 

 

 

 

man liekers seggt de drahten: folg!
in tosen einsamkeit,
in längst erslaten Unbekannt.
— ik folg, se hebbt dat leit.

 

ik folg de drahten, gah mit'n stroom.
se wiest en sachten padd,
de föhrt na west, da liggt un luurt
un ruust de grote stadt.

 

se ruust man achtern waderloop,
da kann 's nich överhin,
un in dat wader wiest sik hier
— bloots hier! — en stück vun'n sinn:

en liese spegellaster fohrt
as unsichtbor geleit,
en koppstahn spegelbild, dat wohrt
de gegenwirklichkeit.

he maakt keen dreck, he driggt keen last,
is meisttieds nich to sehn;
un doch is he in alldags hast
geheem, wohrhaftig, schön.

 

so'n duppelgänger folgt in licht
un water di un mi,
höllt anner richt un doch din richt.
holl an, bliff stahn un süh!


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet