Notizen ut'n Braakmaand

du insel ünnern nevelscherm,
vun sünnlicht unerslaten —
sweevst op en lichtspoor hen to mi,
licht as de see ehr aten;
sweevst weg vun mi in eensento,
wüllt, dat ik vun di drööm —
wüllt nie to nehg, doch nie ut sicht,
wüllt unerreichbor ween —

staats mien gedanken as en flook
in söken orrer flüchten
leevlang op di to richten,
wenn ik mi af un smiet mi drook
in't water, mi to köhlen
in'n golfstroom vun geföhlen.