de mahnblööd in't distelfeld

wat dat heet: de een
mang de velen ween —
se weet't;
de kamelln rüükt, de disteln piekt
un se blöht.

de lütte allee

dat treckt sik tosaam; warrt diesig; wi duckt
us nehger tohoop un besnackt dat.
nich dat wi dat muchen; ach wo; man wi huckt
hier ja doch openanner, denn packt dat
us af un to an, un denn böögt wi us hen
na de midd to, scholu, mit gezidder;
un swiestert: "wat kannst denn vun din siet ut sehn?"
un vun't koorn un vun autos un lästige spreen
un vun'n nachtwind un kamen gewidder...