Notizen ut'n Sneemaand

Gott sien Gedanken
slaat sik as Ranken
dicht, so dicht —
man dör ehr strahlt Licht.

de gröne grenz wiest överall na mi,
ehr fingers fallt in linien ut den grund —
se findt mi, ok in'n schadden; ehr magie
maakt allns, wat strack is, endlich doch noch rund.

ole kaat

kunn ik di malen, kunn ik dien gesicht
in minschentöög mit minschenogen faten,
ut dien verfall, dien allerletzten aten
en satz buun, orr en vers — ik kann dat nich.

ik seh bloots — licht verwunnert un benaut —,
wo di natuur verwannelt, överstiggt,
un sik mit di verbündt — un di verdaut.
un nix blifft na eis — nich mal mien gedicht.

un jüst so, weet ik, deit natuur mit mi.
nich jichenswenn, nee — se is al dorbi.
much ik in sachtmood gahn un sünner lied
as du, un as en fruchtbor grund för tied.